Μονολογώντας με το στόμα των χαρακτήρων του για την ανθρώπινη μοίρα, ο Ιρλανδός νομπελίστας Σ. Μπέκετ παίζει για μια ακόμη φορά με τη ζωή, τον θάνατο και τις λέξεις. Οι «Συριγμοί», ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα έργα του, είναι οι φωνές που ψιθυρίζει το υποσυνείδητό μας, όταν απομονωμένο βρίσκεται σε εγρήγορση.
Ήταν κάποτε ο Παρατηρητής, εκεί στην Προξένου Κορομηλά, στη Μητέρα Θεσσαλονίκη. Α.Ι.Κ.
«Ο αέρας είναι τόσο μολυσμένος, που φαίνεται ότι μόνο αυτός μπορεί να επιζήσει εδώ, αυτός που ποτέ δεν ανάσαινε τον άλλον, τον αληθινά ζωογόνο, ή ότι τον ανάπνευσε πριν από τόσο πολύ καιρό, που ισοδυναμεί με το ποτέ. Και ένας τέτοιος αληθινός αέρας, αν έφτανε βαρύς σ’ αυτό το μέρος θα αποδεικνυόταν μάλλον θανάσιμος, έπειτα από λίγες ανάσες. Όμως η αλλαγή από τον ένα στον άλλον θα είναι, αναμφίβολα, ήπια, όταν θα έρθει η ώρα, και σταδιακή, αφού ο άνθρωπος τραβάει κοντύτερα και ολοένα κοντύτερα προς την ανοιχτή έκταση. Και ίσως ακόμη και τώρα ο αέρας να είναι λιγότερο μολυσμένος, από τότε που ξεκίνησε, τότε που έξαφνα κατάλαβε πως είχε ξεκινήσει. Όπως και να ‘ναι λίγο λίγο η ιστορία του αρχίζει να παίρνει σχήμα, με, αν όχι τις καλές και τις κακές ημέρες του, τουλάχιστον κάποιες διαστίξεις από περιστάσεις, που πέρασαν, σωστά ή λαθεμένα, σαν εξέχουσες, όπως η πιο ίση στενωπός, η πλέον ηχηρή πτώση, η πιο μακρόχρονη κατάρρευση, το πλέον απότομο κατέβασμα, οι περισσότερες αλληλοδιάδοχες στροφές σε ένα τμήμα του δρόμου, η μεγαλύτερη κούραση, το μεγαλύτερο διάλειμμα, η μεγαλύτερη – εκτός από τους ήχους του σώματος που κινείται – σιωπή».
ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ. (1992). Συριγμοί, μτφρ. Θανάσης Γεωργιάδης. Θεσσαλονίκη: Παρατηρητής, σσ. 16-17.
