«[…] τα ποιήματα πάντα απειθούν και σε προδίδουν»

«[…] τα ποιήματα πάντα απειθούν και σε προδίδουν». ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ

Άλκης Πιερράκος, Dans la rue. ΠΗΓΗ: ALPHA BANK ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου: 89 χρόνια από τη γέννησή του (17 Σεπτεμβρίου 1931)

«Ο ρόλος ενός ποιητή σήμερα μπορεί να είναι ευρύτερος, πολύ σημαντικότερος από το να εκδίδει ένα ποιητικό βιβλίο κάθε χρόνο ή κάθε πέντε χρόνια. Ο ρόλος του ποιητή είναι καθαρά πολιτιστικός, με την έννοια ότι μπορεί να πάρει μέρος στο πολιτιστικό γίγνεσθαι των ημερών. Μπορεί να είναι όμως και πολιτισμικός, με την έννοια ότι ενδιαφέρεται για το πολιτιστικό παρόν άλλων εποχών του τόπου όπου γεννήθηκε ή της χώρας στην οποία έζησε, με μια διάθεση κριτική του αποθησαυρισμένου πολιτισμικού παρελθόντος του τόπου. 

Ένας άλλος ρόλος μπορεί να είναι κοινωνικός. Κι επειδή είμαι και εκπαιδευτικός, μπορώ να πω ότι ο ρόλος είναι ίσως κι ο πιο ενδιαφέρων, απ΄ την άποψη ότι ο ποιητής δεν καλείται μόνο να εκδίδει βιβλία της άλφα ή της βήτα αξίας, αλλά καλείται να παίξει ένα ρόλο κοινωνικό στο καθημερινό γίγνεσθαι, που δεν είναι μόνο πολιτισμικό αλλά έχει πολλαπλό χαρακτήρα. Κι από αυτή την σκοπιά μπορεί να βλέπουμε τον ρόλο του ποιητή σαν εκπαιδευτή· ένα ρόλο κοινωνικό, να εκπαιδεύει ομάδες κοινωνικές, και προπάντων τους νέους, οι οποίοι – η πείρα δεν κληροδοτείται – δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούν τη σημασία της οπτικής γωνίας ενός συγγραφέα, ενός ποιητή ο οποίος έχει στην πλάτη του σαράντα – πενήντα χρόνια δημιουργικής πνευματικής ζωής».

«Ο ρόλος του ποιητή μπορεί να είναι πολύ ευρύτερος από το να εκδίδει ένα βιβλίο». Συνέντευξη του Νίκου – Αλέξη Ασλάνογλου στον Μισέλ Φάις, στο: Εντευκτήριο, τχ. 36 (Φθινόπωρο 1996), σ. 13.

Ο Νίκος – Αλέξης Ασλάνoγλου το 1968· Φωτογραφία από το αρχείο του Ντίνου Χριστιανόπουλου, στο: Εντευκτήριο, τχ. 18 (Μάρτιος 1992), σ. 103.

Ο Σεπτέμβριος... μήνας του Νίκου - Αλέξη Ασλάνογλου· η απροσπέλαστη μοναξιά της ποίησης

Ποιος είναι αυτός που περιμένεις πάντοτε σκυφτός 

βαδίζοντας ανέμελα στον μελιχρό Σεπτέμβρη 

πάντα σε προσπερνούν κι όμως μένει το άρωμα 

των χιλιομέτρων μέσα στα φώτα των σταθμών 

και οι χλιαρές ανάσες στο μυαλό και η θάλασσα 

Δεν θα μπορέσουν πια ποτέ να σε ιδούν 

μέσα στα μάτια, καθώς άλλοτε· ούτε παραμερίζοντας 

ένα ένα τα κλαδιά της αγροικίας για να ιδείς την πόλη 

θα βρεις σημάδια μες στον φθινοπωρινό ουρανό 

καθώς ξυπνάς μες την κατάνυξη της παγωμένης γης 

της βρώμικης ελπίδας, της χυδαίας μέθης. 

Το ξέρουν πια γιατί το πρόσωπο αποστρέφεις 

και τους ταΐζεις με ναρκωτικά και στέργεις 

να χάσουν την υπόλοιπη ζωή 

                                                μα φτάνει 

και η μουσική στο αίμα ας πνιγεί γιατί κοχλάζουν 

θόρυβοι μιας χειμωνιάτικης ατμόσφαιρας με μηχανές 

καπνούς, μια κίνηση αλλιώτικη καθώς θα ταξιδέψεις πάλι. 

ΝΙΚΟΣ - ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ. (1991). «Ανέραστος Σεπτέμβρης», στο: Ωδές στον Πρίγκιπα. Αθήνα: Ύψιλον, σ. 14.