Γράφει ο Mr Cyril· μαθητής της Γ΄ Λυκείου
Το έτος 2060 μετά Χριστόν, η τεχνολογία με πνίγει, κάποτε μου άρεσε, αλλά μέχρι και αυτή η ομορφιά έσβησε. Κοιτάζω πάνω, εκεί στις μεγαλουπόλεις, γύρω από τα γυάλινα κτίρια που αντανακλούν το γκρίζο των δρόμων και τα πλαστικά χρωματιστά φυτά για την αισθητική από τους αρχιτέκτονες του Κράτους. Βλέπω λίγο από τον ουρανό, που μέχρι και αυτός πλέον είναι μια γιγαντοοθόνη με χρώματα φτιαγμένα από γραφίστες του παλιού κόσμου. Δεν υπάρχουν πλέον χωριά ή μικρές πόλεις. Έχω να μιλήσω με άνθρωπο χρόνια, αλλά ας μη γελιόμαστε, μέχρι και τότε που μιλούσαμε μεταξύ μας, ποτέ κανένας δεν άκουγε τον άλλο. Η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει αντικαταστήσει κάθε είδος νοημοσύνης. Χαμόγελα δεν υπάρχουν πλέον, μόνο χαμός. Η αγάπη εδώ απαγορεύεται, ως μέσο έκφρασης θεωρείται αποδεκτό μόνο το μίσος, η βία και τα ουρλιαχτά.
Σήμερα ξύπνησα στον ήχο των ηχείων που παίζουν κάθε πρωί στις 6 ακριβώς. Ρουτίνα, ξανά. Ανοίγω τα παραθυρόφυλλα για να δω το τεχνητό φως ως αμοιβή της δουλειάς μου. Πηγαίνω προς το μπάνιο σιγά-σιγά γιατί πονάει το πόδι μου, δεν ξέρω γιατί, μάλλον κοιμήθηκα στραβά. Ανοίγω την πόρτα και ταυτοχρόνως το φως του μπάνιου, καθρέπτες δεν υπάρχουν πλέον, έχω χρόνια να με δω και η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Πλένομαι, ξυρίζομαι τυφλά, και πηγαίνω ξανά στο δωμάτιο μου να ντυθώ. Να δω τι θα φορέσω σήμερα. Βάζω ένα απλό μαύρο φούτερ, ένα φαρδύ παντελόνι, τις κάλτσες μου και την Μάσκα. Μην ρωτάς πολλά, μας το επιβάλουν, αν δεν την φορέσουμε μας συλλαμβάνουν, πρέπει να δείχνουμε πως είμαστε χαρούμενοι. Τέλος πάντων, στις 07:00 κάθομαι στο γραφείο μου και ανοίγω την κάμερα μου, βάζω την μουσική που μου ορίζουν, διότι η μουσική απαγορεύτηκε, όλη η μουσική βιομηχανία εξαλείφθηκε, επιτρέπεται μόνο η μουσική του Κράτους... ξανά, μην ρωτάς πολλά. Δουλεύω μέχρι τις 14:00 το μεσημέρι με πεντάλεπτα διαλείμματα ανά μια ώρα, δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά, αλλά από το τίποτα κάτι είναι. Η αμοιβή που μας δίνουν είναι λίγες ώρες ελεύθερη σκέψη, καθώς μας εποπτεύουν, δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε πάντα ελεύθερα. Μόλις τελειώσει ο χρόνος, επιστρέφουμε ξανά στον έλεγχο, “Έλεγχος Της Σκέψης” το αποκαλούσαν, και καλά για τη βέλτιστη μας απόδοση στις εργασίες που μας ανέθεταν. Γυρίζω σπίτι μου τώρα, σκέφτηκα αρκετά για σήμερα. Κάνει μια αφόρητη ζέστη και δεν μπορώ ακόμα να βγάλω την Μάσκα. Πρέπει να προσέχω τι γράφω γιατί το ελέγχουν, αλλά δε πειράζει, αν χαθώ θα χαθώ τίμια, δεν χρειάζεται να με ξέρουν όλοι, μόνο όσοι αξίζουν.
Έφτασα σπίτι επιτέλους μετά την Ελεύθερη Ώρα μου, δεν υπάρχει πόρτα να ανοίξω ούτε να κλείσω, οπότε απλά μπαίνω μέσα, αφήνω την συσκευή GPS και κάθομαι στον καναπέ. Ανοίγω την τηλεόραση και μαζί της ανοίγει και η Κάμερα. Όλες οι τηλεοράσεις πλέον έχουν μια κάμερα από την Προστατευτική Υπηρεσία. Λένε πως είναι για το καλό μας και ότι το κάνουν για την καταστολή και αποτροπή εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, τουλάχιστον έτσι έλεγε το Υπουργείο Προστασίας. Τα κανάλια δείχνουν πάλι προπαγάνδα, θα κάνω κάτι να φάω από την ελεγχόμενη τροφή που μας μοιράζει το κράτος, λίγη, αλλά βγάζεις μερικές εβδομάδες χωρίς να πεινάς πολύ. Η ώρα στον ψηφιακό μου βοηθό ήχησε εννέα το βράδυ.
Huh, πόσο γρήγορα περνάει...
Έκλεισα την τηλεόραση και ενεργοποίησα την Παρακολούθηση Οικείας. Μια ονομασία του Κράτους για ένα “έξυπνο σπίτι” που παρακολουθεί τα πάντα “για την ασφάλεια σου”. Δεν έχω κάποιον να στείλω καληνύχτα, αλλά μέχρι και αυτό θα το έψαχναν, οπότε γλιτώνω κόπο. Ρύθμισα την Κάμερα Ύπνου που μας παρέχει δωρεάν το Κράτος, δεν είναι κάτι το φοβερό, η κάμερα αυτή αναλύει το δωμάτιο μας ώστε το Κράτος να συνεργάζεται με την Αγορά, για να μας προτείνει καλύτερα έπιπλα, κρεβάτια, συσκευές και άλλα είδη της καθημερινότητας να αγοράσουμε. Κοιμήθηκα επιτέλους. Με ξύπνησε μια ανδρική φωνή τα χαράματα. Η Αστυνομία του Έθνους ήταν. Με κατάλαβαν.
Και όσο γράφω, παρατηρώ ένα τυπογραφικό λάθος, δεν ήθελα να γράψω 2060, εννοούσα 2025.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου