«Αν κάποιαν εποχή, όσο και να απέχει από αυτή που περνούμε, αποφασίσει ο άνθρωπος ν’ αναθεωρήσει το ρυθμόν αυτό της πορείας του και καταφέρει ν’ αποτρέψει τον βέβαιο θάνατο, πνευματικό και ηθικό, που τον απειλεί, αναζητώντας με κάθε νέα σωστή απόφαση και κίνηση το σωσίβιό του, που δεν είναι άλλο από τη ριζικήν αλλαγή τού τρόπου ζωής του, τότε, έχοντας περάσει κι’ αυτός την ατέλειωτη περίοδο της δοκιμασίας του, τη μακρά εβδομάδα των δικών του παθών,…
…, Τότε ακόμα κι ο Καλός Θεάνθρωπος, που κάθε χρόνο γιορτάζουμε την Ανάστασή Του, θα γιόρταζε κι’ Εκείνος με τη σειρά Του, πασίχαρος, τη δική μας ανάσταση, την ανάσταση του ανθρώπου.
Άμποτε!...»
Μενέλαος ΠΑΛΛΑΝΤΙΟΣ, «Περιμένοντας την Ανάσταση…», Ευθύνη, τχ. 316 (Απρίλιος 1998) 147-148.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου