«Το μνημείο λόγου και νοήματος που ύψωσε ο Βαφόπουλος με συνεκφορές βυζαντινές, ρυθμό λιτό και αρχαιόπρεπο, μας κάνει να νιώθουμε σα να βρισκόμαστε χάραμα, εμπρός σε αθάνατο ανάγλυφο του Κεραμεικού. Ή μέσα σε βυζαντινό Ναό, ενώ υποφώσκει η Μέρα της ψυχής».
ΚΩΣΤΑΣ Ε. ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΣ. (1995). Ο ποιητικός νους του Γ. Θ. Βαφόπουλου. Αθήνα: Ευθύνη παραΚείμενα, σ. 16.
«…η ποίηση του Γ. Θ. Βαφόπουλου είναι βαθύτατα Εγωκεντρική. Διότι ό,τι σώζει τον άνθρωπο, σύμφωνα με την πεποίθηση του ποιητή, είναι η δυνατότητα του ποιητικού Εγώ να “παίζει” με τις αρχέγονες έννοιες του θανάτου, του τέλους με κάθε του δυνατή σημασία, του Θεού, της θέωσης».
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΩΣΤΙΟΥ. (1996). «Ο χρόνος είναι πρόφαση για ποίημα», στο: Σπουδή στον ποιητή Γ. Θ. Βαφόπουλο. Τετράδια Ευθύνης 34, σ. 101.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου