«Κωνσταντινούπολη, Πάτμος, Πειραιάς, Κατάκωλο, Βενετία. Ένα πλωτό σκηνικό ορθώνεται μπροστά της, το κρουαζιερόπλοιο Orient Express από μακριά την χαιρετάει κι από κοντά τής λέει ότι βρίσκεται στο σωστό μέρος, σ’ έναν κόμβο της διαδρομής από την πιο μελαγχολική Ανατολή στην πιο κουρασμένη Δύση και πίσω πάλι. Κάποτε το ταξίδι αυτό συνοδευόταν από ποταμούς αίματος και τώρα κατεβαίνουν από την πλωτή καθεδρική για επίσκεψη στο μοναστήρι αδιάφοροι επισκέπτες με ομοιόμορφες τσάντες. Είναι πιο επικίνδυνοι από τους σταυροφόρους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν, δεν γνωρίζουν ότι είναι ένας στρατός χωρίς αρχηγούς που δεν πρόκειται να σταματήσεις πριν ρίξει το ίδιο αδιάφορο φωτογραφικό βλέμμα και στο τελευταίο κομμάτι του αληθινά πολιτισμένου κόσμου, εκείνου του κόσμου που δεν καμώνεται ότι είναι πολιτισμένος, εκείνου του κόσμου που κουράστηκε να είναι πολιτισμένος. Είναι πιο επικίνδυνοι από τους σταυροφόρους γιατί δεν ικανοποιούνται με τίποτα, δεν έχουν κανένα στόχο, ο κόσμος έχει φωτογραφηθεί χιλιάδες φορές κι εκείνοι επιμένουν χωρίς να ξέρουν γιατί το κάνουν, έρχονται κατά κύματα και δεν εκτονώνονται ποτέ, τους πέρασε η ιδέα ότι αν φωτογραφίζεις αντί να χύνεις αίμα, θα απομακρυνθεί μια για πάντα ο όλεθρος, αλλά πέφτουν έξω γιατί η καταστροφή είναι πιο κοντά παρά ποτέ και κανένα παχύρρευστο στρώμα εικόνων δεν πρόκειται να την ξορκίσει».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ. (1992). Η γραμμή του ορίζοντος. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σ. 75.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου