Και να, μια στιγμή ανάμεσά μας... η ποίηση

Γεννιέται ο άνθρωπος κι ο ήλιος γίνετ’ αμέσως πάθος

ο ποιητής έχει ένα δρόμο σαν όνειρο μαύρο χαμογελαστό

έχει ένα βέβαιο δρόμο

τόπους-τόπους αγκάθια

τόπους-τόπους ωραία χαλιά

π’ ο άτυχος τα ματώνει.

Κι όταν ο ήλιος πέσει στις θνητές κορφές

αρχίζουν τ’ άστρα. Εκεί του δρόμου η τέλεψη

πάλι μια γέννα μάς προσμένει.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ. (1995). «Ο ποιητής έχει ένα βέβαιο δρόμο», στο: Τα Ποιήματα, τ. Α΄. Αθήνα: Ίκαρος, σ. 158.