«Δύσκολα μπορούμε να ονομάσουμε ευτυχία ένα επίκτητο και ιδιοποιημένο ιδεώδες. Όπως είπε κάποιος ποιητής, “δεν υπάρχει ευτυχία στη γη, υπάρχει μόνο γαλήνη και θέληση”. Αρκεί να κοιτάξουμε προσεχτικά τα αριστουργήματα της τέχνης, εισχωρώντας στη ζωογόνο και μυστηριακή δύναμή τους, και θα δούμε καθαρά το διφορούμενο και μαζί ιερό νόημά τους.
»Τα έργα αυτά αρθρώνονται στο μονοπάτι του ανθρώπου σαν σύμβολο καταστροφής, αναγγέλλοντας: “Απαγορεύεται η είσοδος! Κίνδυνος θάνατος!” Παρατάσσονται σε τόπους πιθανών ή επικείμενων ιστορικών κατακλυσμών, σαν προειδοποιητικό σήμα στο χείλος κάποιου γκρεμού ή στην άκρη ενός βάλτου. Προσδιορίζουν, διογκώνουν και μετασχηματίζουν το διαλεκτικό έμβρυο του κινδύνου που απειλεί την ανθρωπότητα και σχεδόν πάντοτε γίνονται προάγγελοι της σύγκρουσης παλαιού και νέου. Ρόλος ευγενικός, μα ζοφερός».
ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ. (1987). Σμιλεύοντας το χρόνο, μτφρ. Σεραφείμ Βελέντζας. Αθήνα: Νεφέλη, σ. 73.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου