Λαβωμένο μου ελληνικό σχολειό

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Δύσκολοι, πράγματι, καιροί για την ελληνική εκπαίδευση. Με ένα Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, όμηρο (;) των «γνωστών αγνώστων» σ’ ότι αφορά ζητήματα θρησκείας, θρησκευμάτων και παρεχόμενης θρησκευτικής εκπαίδευσης στο ελληνικό σχολειό. Το αποτέλεσμα γνωστό. Όσοι με αυταπάρνηση υπηρετούν σ’ αυτό, γίνονται αυτόπτες μάρτυρες πρακτικών και παρεμβάσεων γνωστών ομάδων: από τη μια οι εθνομηδενιστές, χονδροειδείς θιασώτες ενός κράτους άθρησκου και ουδετερόθρησκου, κι από την άλλη οι λογής λογής κάπηλοι της ελληνοχριστιανικής ηθικολογίας, οι «γνωστοί άγνωστοι» δύσμοιροι πατριδοκάπηλοι. Ιδεολογικοί φανατισμοί, παντού. Κυριολεκτικώς, όσοι νηφάλιοι έχουν απομείνει σε ετούτον τον τόπο, δεν γνωρίζουν από ποιους και πώς να προφυλαχτούν. Να τολμάς, για τα παραπάνω, να κομίζεις νηφάλιο λόγο και αμέσως να βρίσκεσαι στο στόχαστρο γιατί είσαι νηφάλιος και αληθινός. Με το ζόρι, ντε και καλά, πρέπει να πάρεις θέση: ή με τους μεν (εθνομηδενιστές) ή με τους δε (θρησκειολάγνους και κάπηλους της ελληνοχριστιανικής ηθικολογίας). Και με τους νομικούς και τους δικαστές να αποφασίζουν τι σημαίνει θρησκεία, πώς πρέπει να διδάσκεται το μάθημα των Θρησκευτικών, αν πρέπει να αναγράφεται το θρήσκευμα και η ιθαγένεια στους τίτλους σπουδών και πάει λέγοντας… 

Είχε δίκιο ο μακαρίτης Δ. Ν. Μαρωνίτης, που σε δύσκολους κι αυτός καιρούς έλεγε: «Μην απομονωθείτε. Με το λόγο και την πράξη σας σταθείτε πλάι σε κάποιον. Στη μάνα σας, στον αδελφό σας, στο φίλο σας. Και προ πάντων στα νεότερα παιδιά, που από σας περιμένουν να δουν αν θα τους ανοίξετε ή θα τους φράξετε το δρόμο της ελεύθερης αναπνοής». 

Κώστας Λάβδας, Selfie· 100x100 εκ., ακρυλικό σε καμβά.