Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Στο απόηχο της θεολογικής και παιδαγωγικής νάρκωσης που επιβάλλει η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) για το μάθημα των Θρησκευτικών (μτΘ), λύτρωση η μνήμη του Γιώργου Σεφέρη. Τρία ενδεικτικά αποσπάσματα από επιστολές του προς τον Ζήσιμο Λορεντζάτο, αντίδοτο στα αντιθεολογικά και αντιπαιδαγωγικά επιχειρήματα όσων επιχαίρουν με τις "ιστορικές" αυτές αποφάσεις.
«Όσο η καρδιά σου κάνει τικ τακ μη / συλλογιέσαι, φίλε, την παρακμή».
«Ξέρεις το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι να μην πλήττεις (είχα τόσο λίγο καιρό στη ζωή μου που δεν πρόλαβα να δοκιμάσω ολόκληρο αυτό το συναίσθημα), αλλά να προφυλάγεσαι από τους ανθρώπους που πλήττουν· σου καταβροχθίζουν τις ώρες σου όπως οι ακρίδες την πρασινάδα. Γεια χαρά και κοίταξε να τα παίρνεις όλα με κέφι».
«Μου γράφεις ότι έχω στα χέρια μου ένα όργανο ιερό – την ελληνική λαλιά και τη χρησιμοποιώ στο κενό. Αν τα ιερά όργανα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να σκουπίζουμε άδεια κανάτια, χωρίς να γίνουν στάχτη στα χέρια μας, τι σόι ιερά όργανα είναι; Κι αν είναι κενό το να μιλάς για την ανθρωπιά και την τραγωδία και τούτη την προφορική παράδοση ενός τόπου δικού σου, ποιο είναι το μη κενό; Οι Αζτέκοι;
»Δεν πιστεύω πως πηγαίνει κανείς στο Θεό από κριτικές της ιστορίας. Λαλεί μέσα του ή δεν λαλεί, κι όταν λαλεί χρειάζεται άσκηση της ανθρωπιάς, αγάπη και προσευχή εν-ενεργεία. Ζόρικα πράγματα. Σε παρακολουθώ πάντα με φροντίδα. Ο κίνδυνός σου είναι ο θεωρητικός ιεροφάντης. Πρόσεξε».
Γράμματα Σεφέρη – Λορεντζάτου (1948 – 1968). (1990). Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος (επιμέλεια). Αθήνα: Δόμος, σ. 65, 71, 155.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου