Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Εχθές ήταν η καθιερωμένη μηνιάτικη εκδρομή του σχολείου-μου. Προορισμός η Παναγιούδα, παραθαλάσσιο χωριό, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μυτιλήνη. Ένα από τα αξιοθέατά της βρίσκεται στα βόρεια όρια του χωριού: πρόκειται για τον συνοικισμό με τ’ όνομα Καλαμιάρης, τόπος καταγωγής του Παναγιώτη Αλεπουδέλλη, πατέρα του Οδυσσέα Ελύτη. Αξιοθέατοι είναι και οι Πύργοι-της, κτισμένοι στις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά και το Φοινικόδασος, μικρός τόπος, για ψυχική ανάπαυση.
Με συναδέλφους κάναμε τη βόλτα-μας και προς τη Σχολή του ΟΑΕΔ. Σ' αυτή, πριν είκοσι χρόνια δίδαξα ως ωρομίσθιος το μάθημα των Θρησκευτικών, σε παιδιά φτωχών οικογενειών που μαθήτευαν σε τέχνες για να βρουν δουλειά για βιοπορισμό. Περπατώντας στον αύλειο χώρο της σχολής θυμήθηκα τον Θωμά Κοροβίνη. Στο βιβλίο-του: Γράμμα στον αδερφό Γιώργο Ιωάννου που λείπει είκοσι χρόνια στην καταπακτή, γράφει πως «δουλεύω κάθε βράδυ αδιαλείπτως σε σχολείο εσπερινό, τσογλάν – μαντρί τον λεν χαϊδευτικά στην πιάτσα. Φοιτούν νοικοκυρές, λαντζέρες, νοσοκόμες σε ιδρύματα ανιάτων ψυχικών όσων, φαναρτζήδες, βοηθοί στο γκαράζ, κηπουροί του δήμου. Φτωχαδάκια. Κανείς δεν ξέρει ορθογραφία μα δε τους λείπει η συμπόνια».
Αμέσως ήρθαν στο νου-μου σκηνές διδακτικής πράξης σε τάξεις της Σχολής του ΟΑΕΔ, πριν είκοσι χρόνια, όταν απογεύματα δίδασκα τα Θρησκευτικά σε ηλεκτρολόγους και μηχανικούς αυτοκινήτων. Σκηνές που, με πόνο ψυχής, άκουγα ιστορίες παιδιών ταλαιπωρημένων, καταφρονεμένων, παιδιών ενός κατώτερου Θεού όπως τα θεωρεί το εκπαιδευτικό-μας σύστημα. Θυμήθηκα τον Δημήτρη, όταν λίγα χρόνια μετά την αποφοίτησή του από τη σχολή, τον συνάντησα να δουλεύει στις μηχανές του πλοίου που ταξίδευε από Μυτιλήνη προς Πειραιά. Θυμάμαι το φωτεινό βλέμμα-του όταν με αντίκρισε λέγοντάς μου: «Δάσκαλε σ’ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου ‘δωσες κάποτε να πω κι εγώ τη γνώμη-μου για τη θρησκεία-μας». Για ακόμα μια φορά κατάλαβα ότι η ελευθερία της γνώμης είναι μια από τις πιο σημαντικές ροπές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου