Στη μνήμη Χρίστου Τσολάκη

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Πριν από έντεκα χρόνια, τέτοια μέρα, αποχαιρετίσαμε τον δάσκαλο, τον παιδαγωγό, τον φίλο Χρίστο Τσολάκη. Είχα την τύχη –κυριολεκτώ, γιατί με κλήρο μπήκα το 1959 στο Πειραματικό Θεσσαλονίκης, ένα από τα καλύτερα σχολεία της Ευρώπης– να ανταμώσω, ως γυμνασιόπαις πλέον, στις αίθουσες του σχολείου τον Χρίστο Τσολάκη. Ήταν για δύο χρονιές ο φιλόλογός μας. Ακόμη θυμάμαι την εικόνα του, αν και πέρασε πάνω από μισός αιώνας, να βγαίνει από την αίθουσα των καθηγητών, κρατώντας στο ένα χέρι την τσάντα, φουσκωμένη από τα βιβλία που είχε μέσα, και στο άλλο χέρι παραμάσχαλα άλλα βιβλία, βοηθητικά για την παράδοση του μαθήματός του.

Πολλές φορές η καμπάνα του διαλείμματος δεν σήμαινε τίποτα για τον Χρίστο Τσολάκη. Αφοσιωμένος στη διδασκαλία, αν δεν ολοκλήρωνε αυτά που ήθελε να διδάξει, συνέχιζε, μέχρι να εμφανιστεί στην αίθουσα ο επόμενος καθηγητής. Εμείς, ασάλευτοι, ήμασταν μαγνητισμένοι πρωτίστως από τα μάτια του, που διαστέλλονταν και πετούσαν φλόγες όταν μιλούσε για τον Σολωμό, τον Παλαμά, τον Βαλαωρίτη, για τη δημοτική γλώσσα. Ο χώρος του ήταν η τάξη του και ο έρωτάς του η διδασκαλία. Το βλέμμα του, που διαρκώς περιφερόταν, μας κοιτούσε έναν έναν, θα μου μείνει αλησμόνητο.

Ο Χρίστος Τσολάκης λάτρευε αυτό που έκανε. Λάτρευε και το γνωστικό του αντικείμενο, λάτρευε κι εμάς, τα παιδιά του. Να τι είπε στον δημοσιογράφο Κώστα Μπλιάτκα, συγγραφέα του βιβλίου «Η συνείδηση του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης» (εκδ. Επίκεντρο, 2022).

«Θυμάμαι την πρώτη μέρα που βρέθηκα μπροστά σε 30 ζευγάρια μάτια. Σ’ ένα ιδιωτικό σχολείο. Αυτά τα παιδιά με κοίταζαν στα μάτια. Εγώ μιλούσα, αυτά με κοίταζαν. Άρχισε μια επικοινωνία μέσα από τα μάτια. Αυτό το πράγμα έχει μια γοητεία. Και ήθελα να την έχω την επικοινωνία αυτή και κάθε φορά που βρίσκομαι σε τάξη ζητάω αυτή την επικοινωνία. Όταν τη χάνω την επικοινωνία με τα παιδιά, λέω δεν πάω καλά, δεν μιλώ καλά, κάτι κάνω λάθος, κάτι δεν πάει καλά στη διδασκαλία μου. Αυτή είναι η αξιολόγηση της διδασκαλίας. Τα μάτια. Μεγάλη υπόθεση. Δίνεις και παίρνεις».

Δάσκαλε, εσύ μας έδωσες πάρα πολλά.

ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ