Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Στον καιρό της πανδημίας πως αλλιώς θα έκαμαν αισθητή την παρουσία τους κάποια τηλεοπτικά κανάλια και μέρος του καθημερινού Τύπου: τα fake news έχουν ιδιαίτερη πέραση. Πρόκειται για συγκεκριμένη στρατηγική που, στο χέρι της έχοντας το στρατηγικό φάρμακο του ψεύδους, στοχεύει να «ενημερώσει» ορισμένους τενεκέδες ξεγάνωτους Νεοέλληνες ότι, Εκκλησία αυτομάτως σημαίνει σκοταδισμός. Εξού και η άθλια αντιχριστιανική τους προπαγάνδα Παραφράζοντας τον Κ. Π. Καβάφη (από το ποίημά του: «Ο Ιουλιανός εν Νικομηδεία») λέγω πως, «άστοχα πράγματα και κινδυνώδη» / και των τενεκέδων Νεοελλήνων δηλητηριώδη. Το φταίξιμο, όμως, δεν είναι μόνο του «Τύπου», είναι και της ίδιας της Εκκλησίας· τολμώ να πω κι εμάς των θεολόγων: περισσότερο καυχώμαστε για τον τίτλο των «χριστιανολογίων» - «χριστιανομαθημένων» κι όχι για τον τίτλο του συνειδητού χριστιανού. Για να τεκμηριώσω ετούτη τη διαπίστωση, επικαλούμαι όσα από τους δύο συγγραφείς (Μάριος Π. Μπέγζος & Θανάσης Π. Παπαθανασίου) γράφονται στον Πρόλογο του παλαιού βιβλίου Θρησκευτικών της Γ΄ Λυκείου: Θέματα Χριστιανικής Ηθικής. Το εν λόγω βιβλίο, για μια δεκαπενταετία περίπου (1995 - 2010), διδάχθηκε σε χιλιάδες μαθητές της Γ΄ Λυκείου. Για δύο μάλιστα σχολικά έτη εξετάστηκε πανελλαδικά, επί υπουργίας στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων Γεράσιμου Αρσένη. Είναι πιθανόν, τενεκέδες ξεγάνωτοι των παραπάνω τηλεοπτικών καναλιών και εφημερίδων, τότε να ήταν μαθητές. Θέλω να πιστεύω πως, μπορεί να 'χαν ρίξει μια ματιά στα εξής ανατρεπτικά περί χριστιανικής πίστης:
«Πολλές φορές οι καθηγητές θεολόγοι, αλλά και οι μαθητές τους, πολιορκούνται από τη σκέψη ότι ευκολότερα θα διδασκόταν ο Χριστιανισμός σε ανθρώπους που δεν τον γνώρισαν ποτέ, παρά σε εκείνους που ανήκουν σε λαό παραδοσιακά χριστιανικό. Πιθανότατα μια τέτοια σκέψη να είναι υπερβολική. Ωστόσο, αναδεικνύει ένα από τα σημαντικά προβλήματα της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας.
»Μέσα από μια πορεία αιώνων, η ζωή του λαού μας «μπολιάστηκε» από την πίστη της Εκκλησίας. Η νοοτροπία, οι ευαισθησίες, ο πολιτισμός, η παράδοση του λαού μας μαρτυρούν για την καρποφορία αυτού του μπολιάσματος, που όμως εμείς δε συνειδητοποιούμε επειδή γεννιόμαστε μέσα σ’ αυτή την παράδοση. Γι’ αυτό και η σχέση μας με την Εκκλησία συχνά δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά είναι θολή και ασυνείδητη, κάτι σαν μηχανικό, τυπικό και αυτονόητο έθιμο. Πολλοί δε γνωρίζουμε την πίστη μας ή την έχουμε νοθεύσει με στοιχεία από άλλες θρησκευτικές παραδόσεις ή με δεισιδαιμονίες. Έτσι, δυσκολευόμαστε να ξεκαθαρίσουμε τι από αυτά που δεχόμαστε ως διδασκαλία της Εκκλησίας είναι πράγματι διδασκαλία της.
»Ζώντας μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση, γίνεται δύσκολη και η συνεννόηση περί του τι πραγματικά λέει η Εκκλησία για το "σωστό" και το "λάθος" της καθημερινής μας ζωής, όταν, δηλαδή, η συζήτηση έρχεται στην Ηθική της. Πολύ περισσότερο που τα λόγια δύσκολα μπορούν να ψηλαφίσουν ζητήματα ζωής».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου