«Ήθελα να υπενθυμίσω εις το βιαστικόν σημείωμα τούτο, ότι ο Δάντης μέχρις ότου αναστηλωθή εις το υπέρτατον σημείον από του οποίου τον προσβλέπομεν, διήλθε φάσεις· μεθ’ όλην την λαμπρότητα της δημοτικής γλώσσης της “Θείας Κωμωδίας”, ο λατινισμός μετ’ αυτόν επί μακράν χρονικήν περίοδον ανέλαθε πλουσιώτατος εις μνημεία και ποιήσεως και πεζού λόγου επί καιρόν και παρεγνωρίσθη και παρεμερίσθη· ευθύς μετά τον θάνατόν του εστηλιτεύθη υπό τινος συγγραφέως, και λογοτέχνης διακεκριμένος της Αναγεννήσεως, αν δε σφάλλω, εις συγγραφήν του περί των ιταλικών γραμμάτων παρέλιπε να αναφέρη το όνομά του. Αλλά η δόξα του Δάντη είναι σήμερον πολύαστρος ουρανός. Ποιηταί και πεζογράφοι, ιστορικοί φιλόσοφοι και πολυγνώσται ιστοριοδίφαι, κριτικοί όλων των αποχρώσεων, υπομονητικοί σχολιασταί και ευφάνταστοι καλολόγοι πάσης εθνικότητος και ιδιοσυγκρασίας προσέφεραν τους ογκώδεις λίθους των ή τας τορνευτάς ψηφίδας των προς απαρτισμόν του ουρανομήκους κτιρίου δίκην μεσαιωνικού χριστιανικού ναού, το οποίον ονομάζεται Δ α ν τ ο λ ο γ ί α. Επιστήμη και ρητορική, κριτική και ποίησις από καιρού αμιλλώνται ποία εξ αυτών ευφραδέστερον ή στοχαστικώτερον να σχολιάση και να αντατάμη, να αναλύση και να ανασυνθέση, να μεταφράση και να διερμηνεύση το έργον εκείνου, ο οποίος κατά την ρήσιν του Ιακώβ Μπούρκχαρντ, του διασήμου συγγραφέως του “Κατά την Αναγέννησιν ιταλικού πολιτισμού”, υπήρξεν ο πρώτος μεταξύ των συγχρόνων του κ α λ λ ι τ έ χ ν η ς καθ’ όλην της σημασίας της λέξεως, καθό συνδέων εν ε π ι γ ν ώ σ ε ι το κάλλος της μορφής προς το κάλλος της ουσίας».
ΔΑΝΤΕ ΑΛΙΓΙΕΡΙ. Η Θεία Κωμωδία, πρόλογος Κωστή Παλαμά, μτφρ. Γ. Σ. Βουτσινά & Δ. Χ. Σταυροπούλου, επιμέλεια Δημήτρη Πάλλη, εκδ. Π. Οικονόμου, χ.χ.έ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για τις ελληνικές μεταφράσεις της Θείας Κωμωδίας βλ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΟΣ. Ελληνικές μεταφράσεις της Θείας Κωμωδίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου