Τα Θρησκευτικά ή τα «θρησκευτικούλια μας;»

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Η σκιτσογραφία είναι τέχνη και ο σκιτσογράφος καλλιτέχνης. Στόχος του σκιτσογράφου είναι ο δια του χιούμορ σχολιασμός κοινωνικών κυρίως θεμάτων, δίχως να λείπει και ο σχολιασμός προσώπων που σχετίζονται με κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και θρησκευτικά θέματα.

Καλός φίλος μου, μου ζήτησε να σχολιάσω τη γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη στην Καθημερινή της Κυριακής (10 / 01 / 2021). Σ’ αυτήν, ο ταλαντούχος καλλιτέχνης, με ιδιαίτερα δηκτικό τρόπο αναπαριστά το άνοιγμα των σχολείων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, σκιτσάροντας και γελοιογραφώντας τον Πρωθυπουργό μας που, υπό το βλέμμα ενός ιερωμένου, ανακοινώνει στα ΜΜΕ πως μαζί με τα Νηπιαγωγεία και τα Δημοτικά θα ανοίξουν τα Γυμνάσια και τα Λύκεια μόνο για το μάθημα των Θρησκευτικών. Βλέποντάς την ήρθε στο νου μου το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Χαιρετίσματα στην εξουσία», σε στίχους του Νικόλα Άσιμου. Δεν θα ‘θελα να πω ό,τι η συγκεκριμένη γελοιογραφία με προσβάλλει ως θεολόγο. Αλλά κι αν πω πως με προσβάλλει, την εκλαμβάνω ως μια προσβολή, που με φέρνει αντιμέτωπο με εκείνες την κακέκτυπες μορφές θεολόγων του παρελθόντος αλλά και του σήμερα, όπου με τη γνωστή βλοσυρότητα, τον κατάλογο ανά χείρας και τα γνωστά κόμπλεξ απευθύνονται στους μαθητές τους λέγοντάς τους εκείνα τα χαριτωμένα κλισέ: «χαμογέλασες στην προσευχή», «μίλησες στο μάθημα», «είσαι άθεος» και πάει λέγοντας, θέτοντας με αυτόν τον τρόπο τη βάση, χρόνια τώρα, το μάθημα των Θρησκευτικών να θεωρείται «ώρα του παιδιού». 

Κι αυτό το στερεότυπο δεν υπήρξε μόνο κάποτε, δυστυχώς, υπάρχει και σήμερα. Πριν ένα χρόνο, υποδεχόμενος μαθητές μου στην Α΄ Λυκείου, τους ρώτησα τι γνώμη έχουν για τα Θρησκευτικά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μου απάντησαν πως στο Γυμνάσιο, κατά την ώρα των Θρησκευτικών, περνούσαν μια χαρά: μάθαιναν χριστιανικά τραγουδάκια, έβλεπαν βιντεάκια, κι αν κάποια στιγμή κάποιος επαναστάτης μαθητής έκανε και καμιά ερώτηση – απ’ εκείνες τις δύσκολες: «δάσκαλε πιστεύεις πως ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε επτά ημέρες;» η απάντηση – ερώτηση μάλλον - που εισέπραττε ήταν αποστομωτική: «μα καλά παιδί μου αμφισβητείς τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής;» Ο κ. Ανδρέας Πετρουλάκης, ίσως, μια τέτοια εικόνα να ΄χει στο μυαλό του και στήνει στον τοίχο εμάς τους θεολόγους. 

Ω, τάλας εγώ! Τι λέγω τώρα, σε καιρό πανδημίας! Ξεχνώ πως και στο σημερινό περιρρέον κλίμα της άκρατης θεοσέβειας από τους αντι-κορονοϊστές θρησκευόμενος ιερείς και πιστούς, δεν είναι μόνο η Εκκλησία που διεκδικεί μερίδιο να τη γελοιογραφούν ταλαντούχοι σκιτσογράφοι, μερίδιο διεκδικούμε κι εμείς οι θεολόγοι που, νομίζουμε ό,τι κάμνοντας Θρησκευτικά με τηλεκπαίδευση θα σώσουμε τον κόσμο. Τρομάρα μας! Μήπως, άραγε, πιστεύουμε πως ο κοινός νους θεωρεί τα Θρησκευτικά μάθημα ελευθερίας; Αν το πιστεύουμε, μάλλον αυταπατόμαστε. Όμως, για να αποδώσω τα της Θρησκευτικής Εκπαίδευσης στην εκάστοτε αρμόδεια Πολιτεία και τα της Θρησκευτικής Κατήχησης (αυθεντικής και μεταμορφωτικής όμως) στην Εκκλησία, οφείλω να σημειώσω κι ετούτο: κατά την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία, πράγματι, έγιναν προσπάθειες τα Θρησκευτικά να γίνουν μάθημα ελευθερίας και να απεγκλωβιστούν από τον στείρο κατηχητισμό τους, αλλά όπως ελάχιστοι στην κοινή γνώμη γνωρίζουν, ως ένα τέτοιο μάθημα ελευθερίας κρίθηκε ακατάλληλο από μερίδα ηθικολόγων τύπων. Γι’ αυτό και ο Τύπος, δια μέσου της γελοιογραφίας, γελοιοποιεί εμάς τους θεολόγους. Άπαγε της βλασφημίας!