«Ο τόπος μας είναι ο χώρος όπου για πρώτη φορά ήρθαμε σ’ επαφή, μ’ όλες μας τις αισθήσεις, με τον εξωτερικό χώρο, ορατό κόσμο, και τον αφήσαμε να μας κατακλύσει με ήχους, εικόνες και χρώματα, αλλά που κι εμείς τον πλουτίσαμε, έστω και λίγο, με την προσωπική μας παρουσία. Πρωτύτερα, ο τόπος ήταν ένας κόσμος χωρίς εμάς. Τώρα, κάτι έχει προστεθεί, κάποια νέα οντότητα. Συνάπτουμε ένα μυστικό κι αρραγή αρραβώνα πια μ’ αυτό τον χώρο και τον μεταμορφώνει η συνείδησή μας σε “τόπο μας”. Γνωρίζουμε και ζούμε αδιάκοπα: το σπίτι μας, το δρόμο μας, τη γειτονιά μας, τους κήπους, τα δέντρα της, τους ανθρώπους της. Πιάνουμε φιλία με τα πράγματα, πατάμε ρίζες και τις απλώνουμε σιγά-σιγά και σ’ άλλες γειτονιές, στην πόλη ολόκερη, σε χωριά και σε γειτονικές πολιτείες, σε πολιτείες της ίδιας χώρας, της δικής μας. Βλέπουμε ένα βράχο, μιαν ακρογιαλιά, ένα νησί και πάμε να τα γνωρίσουμε με τη συνείδηση πως αυτά ζουν και υπάρχουν κι ανήκουν στον τόπο μας, που είναι η πατρίδας μας. Μεγάλη η λέξη, γεμάτη πάθος κι αίμα που μας ταράζει την καρδιά. Μας ταράζει και το κορμί που έχει πάρει το υλικό του από αυτά τα χώματα, που κι οι γονείς μας αλλά και εμείς οι ίδιοι ριζώσαμε και τραφήκαμε από αυτά εδώ τα πράγματα, τα νερά, τους καρπούς».
ΚΩΣΤΑΣ Ε. ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΣ. (1979). «Το νεοελληνικό ήθος ζωής», στο: Η Ελληνική Παράδοση. Αθήνα: Ευθύνη ⥈ Κείμενα της Μεθορίου 2, σσ. 150-151.
Εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ, αρ.φ. 1060 [1372], (Πέμπτη 9 Ιουλίου 2020), σ. 12.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου