«Θα πει ίσως κάποιος πως ο κόσμος έχει εξοικειωθεί εδώ και καιρό με την πλήξη, ότι η πλήξη είναι η πραγματική ανθρώπινη συνθήκη. Είναι πιθανόν ο σπόρος της να σκορπίστηκε παντού και να φύτρωσε εδώ κι εκεί, όπου βρήκε πρόσφορο έδαφος. Αλλά αναρωτιέμαι, οι άνθρωποι είχαν γνωρίσει ποτέ αυτή την εξάπλωση της πλήξης, αυτή τη λέπρα; Μια εκτρωματική απελπισία, μια επαίσχυντη μορφή απελπισίας, που μοιάζει, χωρίς αμφιβολία, με έναν χριστιανισμό σε διαδικασία αποσύνθεσης».
GEORGE BERNANOS. (2017). Ημερολόγιο ενός επαρχιακού εφημερίου, μτφρ. Ιφιγένεια Μποτουροπούλου. Προλεγόμενα Gille Philippe. Σημείωμα – Σημειώσεις Philippe Le Touze. Χρονολόγιο Gilles Bernanos. Επίμετρο Σταύρος Ζουμπουλάκης. Αθήνα: Πόλις, σ. 41.
Σημαντική και η σημείωση στη λέξη πλήξη: «σ’ αυτές τις πρώτες παραγράφους, ο εφημέριος του Αμπρικούρ γράφει έξι φορές αυτή τη λέξη δίνοντας συγκλονιστική αναφορά και ακριβή ανάλυση για την πλήξη. Το θέμα αυτό, δανεισμένο από τον Πασκάλ, στοιχειώνει τα μυθιστορήματα του Μπερνανός. “Η τελευταία δυσμένεια του ανθρώπου”, λέει ο κύριος Ουίν, “είναι ότι το ίδιο κακό τον κάνει να πλήττει” (Monsieur Ouine)», σ. 339, σημ. 3.
ΑπάντησηΔιαγραφή