Γλυκοπρόσωπη Σαπφώ

                               (της φαντασίας διαθέσεις)

...καθώς αισθάνεσαι ήχου τη διαφορά,

διαφορά και οπτική συνάμα,

ανάμεσα στο ήτα και στο άλφα : 

«δέδυκε τα σελάνα», αιολικά. 

Ίσως θα ήταν και η μοναξιά αιτία, 

η ώρα περασμένη μετά το μεσονύχτι, 

καθώς συλλογιζόμουν της Λεσβίας 

την ερωτική φωνή, 

την ομιλία την ποιητική 

εκείνης «που καθεύδα μόνα». 

Υπό το φως ακίνητο και διαπεραστικό 

(ώσπου να εξαφανιστεί) 

στην πάσαν ησυχία, 

η ερωτική ανησυχία της θα ήταν, τότε, 

υπέροχα τυραννική: 

«δίχα μοι τα νοήματα...» ως έγραψε. 

                                                   Ιστορικόν 

Συλλογιζότανε η Καλλιξένα 

και της φαινόταν πως μιλούσε και παραμιλούσε, 

καθώς έκπληκτη και σιωπηλή τηρούσε 

τον έφηβο κοιμώμενο, 

στον ύπνο του προστατευμένο, 

διάφανα κλεισμένο στον εαυτό του. 

Έτσι, εκείνη μήτε να του εγγίσει το μέτωπο 

τολμούσε πια, 

ποτέ δεν είχε τόσο θαυμάσει την άρρενα καλλονή. 

Δεν αναγνώριζε τον εαυτό της 

κι ούτε ήθελε να τον θυμηθεί, 

είχε χάσει την παρουσία της, 

καθώς είχε θελήσει στη γαλήνη του 

να εισχωρήσει, έχασε το δικό της χρόνο 

και της φάνηκε πως ζούσε μιαν εποχή 

πανάρχαια, πρωταρχικά ερωτική και μυθική — 

έτσι φαντάστηκε — όταν το δέος 

έμενε ακέριο στους ανθρώπους και η διστακτικότητα 

ήταν θαυμάσια και πολύτιμη αρετή 

η αναζήτηση της ιερότητας του άλλου σώματος. 

Πώς, τώρα έφτασε σε αντιστροφή να την αισθανθεί 

η Καλλιξένα, πασίγνωστη εταίρα 

που κοίταζε τον Αλέξανδρο κοιμώμενο 

και γνώρισε σπάνια ευφροσύνη. 

Τότε, ψιθύρισε πως τίποτα πιο τίμιο 

δεν είχε γνωρίσει από τον ήσυχον ύπνο ενός εφήβου. 

— Πού να ξέρει κιόλας η Θεσσαλή, 

τί θα σήμαινε στην ιστορία του κόσμου 

ο περίλαμπρος νεανίας! 

Της είχαν ζητήσει να τον μυήσει στα ερωτικά, 

μα πτοήθηκε τελικά από την ευτυχία 

και τον ρεμβασμό που την κατείχε. 

Και, «μα την Αφροδίτη που υπηρετώ 

και την Άρτεμη που παράδοξα σέβομαι,» 

είπε στους ανήσυχους γονείς, 

λόγω της εμμονής στην αποχή, του γιου τους, 

είπε στο Φίλιππο και την Ολυμπιάδα 

πως ο παις κοινός θνητός δεν ήταν, 

καθόλου σαν τους πολλούς άλλους — 

η κοινή γυναίκα, σε οίστρο 

μάντεψε πως μέγας ήταν ο προορισμός του.

ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ. (2000). «Ψάπφα», στο: Τα Ποιήματα, τ. Β΄. Αθήνα: Οι Εκδόσεις των Φίλων, σσ. 180-181.