Εις μνήμην του αρχιεπισκόπου Αυστραλίας και ποιητή Στυλιανού (Χαρκιανάκη)

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ 

Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας από την κοίμηση του Στυλιανού (Χαρκιανάκη), αρχιεπισκόπου Αυστραλίας. Στον εκκλησιαστικό και μη εκκλησιαστικό χώρο η απώλεια του Στυλιανού πέρασε δίχως τον θόρυβο που συνήθως γίνεται για προσωπικότητες, οι οποίες προέρχονται από εκκλησιαστικό περιβάλλον. Έτσι, νομίζω, θα το ήθελε και ο ίδιος, καθότι ταπεινός ο Στυλιανός, δεν θα επιθυμούσε πομπώδη λογίδρια και επικήδειους. Ολίγοι εγνώριζαν ότι ο Στυλιανός, εκτός από ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου, ήταν ποιητής και συγγραφέας. Από την πρώτη του ποιητική συλλογή: Η οικειότητα των πραγμάτων μέχρι και την τελευταία: Η χαμένη πανοπλία - η πρώτη κυκλοφόρησε του 1983 και η δεύτερη το 2011 - ο αμητός του συγγραφικού έργου του ξεπερνά τα τριάντα βιβλία. Όλα ανεξαιρέτως, υποδεικνύουν στον αναγνώστη την οικουμενικότητα και την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας αλλά και την ομορφιά ετούτου του κόσμου. Η ποίησή του λαλεί την εσωτερική μιλιά του ποιητή Στυλιανού. Με ουράνια έμπνευση αναζητά την καθολική αγάπη προς τον κόσμο και τον άνθρωπο. Πρόκειται για ποιητικό έργο ενός ιεράρχη που δεν μετατοπίζει το περιεχόμενο του χριστιανικού μηνύματος σε απλή δικανική ηθικολογία, και δεν το εγκλωβίζει σε αντιθεολογικά ιδεολογήματα, γνωρίσματα άλλωστε πολλών ιεραρχών, εντός του ελλαδικού χώρου. 

Εν κατακλείδι, και μετά το θάνατο του Στυλιανού, το έργο του πάντοτε θα είναι μαθητεία κοντά του. Και μιας σε λίγο δύει ο ήλιος, έντονη θα ‘λεγα ότι είναι η αίσθηση μιας «θεολογίας του χρόνου»: «Νομίζαμε πως φεύγοντας ο ήλιος / θα ‘παιρνε μαζί του τις σκιές. / Μα κείνες ενώθηκαν σαν βασίλεψε / Και κάμανε τη νύχτα…», [Sydney - Ashfield, 11.12.1987], Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ. (2001). «Διαψεύσεις», στο: Ο βαθμός της εκπλήξεως. Αθήνα: Καστανιώτη, σ. 165.