Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ
«Δεν βλέπεις ότι δε λειτουργεί τίποτα σε αυτήν την κοινωνία που ζούμε; Κάνεις και εσύ ό,τι μπορείς να περνάς καλύτερα ή να είσαι ο καλύτερος… εγώ βλέπω πολλούς, με διάφορους τρόπους, να έχουν καταφέρει πολλά. Ε, εγώ θα προχωρήσω με το σταυρό στο χέρι ή θα γίνει το κορόιδο που θα το δείχνουν όλοι;» Πάνος από τη Θεσσαλονίκη, 18 χρονών· [από το βιβλίο: Τάξη + Αταξία. Οι νέοι φωνάζουν, εισαγωγή – επιμέλεια Μάριος Κουκουνάρας – Λιάγκης, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2011, σ. 141.
Εδώ και λίγες εβδομάδες το 3ο Γενικό Λύκειο Μυτιλήνης βρίσκεται σε αναβρασμό. Μαθητές της θεωρητικής κατεύθυνσης στη Γ΄ Λυκείου δεν έχουν τον δάσκαλό τους και με εντολή των διοικούντων αρχών της τοπικής εκπαίδευσης εξαναγκάζονται να φοιτήσουν σ’ άλλη σχολική μονάδα, όπου οι μαθητές της ίδιας κατεύθυνσης είναι λιγότεροι από εκείνη του 3ου ΓΕ.Λ. Οι διαμαρτυρίες μαθητών και γονέων αλλά και συναδέλφων της ΕΛΜΕ Λέσβου είναι δυναμικές και δίκαιες. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το πρόβλημα, όμως, είναι βαθύτερο από την εικόνα που βγαίνει προς τα έξω: δεν είναι μόνο οι συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολείων, ούτε ότι οι διοικούντες την τοπική-μας εκπαίδευση, ως άριστοι «πολλαπλασιαστές», εφαρμόζουν όσα τους λέει το ΥΠΑΙΘΑ. Ανέκαθεν η εκπαιδευτική πολιτική του ελλαδικού κράτους -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- ήταν πολιτική χωρίς πρόγραμμα το οποίο να μετρά τους όρους και τις ανάγκες του λαού και των παιδιών-του. Το έργο διοίκησης της εκπαίδευσης, σοβαρό και απαιτητικό, πάντοτε το αναλάμβαναν όσοι ανήκαν σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Εξού και οι αποφάσεις-τους ήταν άμεσα ελεγχόμενες από την εκάστοτε κυβέρνηση, με την αυτοδέσμευση απέναντι στο κόμμα ότι θα πράττεις όσα αυτό διακηρύττε στο εκπαιδευτικό-του πρόγραμμα. Οι καιροί δεν έχουν αλλάξει: αυτό συμβαίνει και σήμερα. Με άλλα λόγια είναι δύσκολο να υπάρξει «απολιτική εκπαίδευση», εκπαίδευση χωρίς καμιά εξάρτηση από το κράτος, όπως έλεγε ο Ε. Π. Παπανούτσος. Ναι, θα συμφωνήσουμε με τον Παπανούτσο. Όμως, ένα κράτος που νοιάζεται για τους πολίτες-του και με ευθύνη τους υπηρετεί -όταν μάλιστα απευθύνεται σε μαθητές και γονείς- ως δημοκρατική πολιτική αρχή οφείλει να μην αφήνει αβοήθητη την ορθή λειτουργία της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Η δυσλειτουργία μιας τάξης με συγκεκριμένη κατεύθυνση για σπουδές, που προετοιμάζεται για τον μεγάλο αγώνα των πανελλαδικών εξετάσεων, είναι ανεπίτρεπτο να βασίζεται σε πρακτικές άνωθεν πιέσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου