«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται, λέει το Ευαγγέλιο. Έτσι δολοφονήθηκαν στον απροσδιόριστο αιώνα μας ο Γκάντης (1869-1948), ειρηνοποιός ανάμεσα σε Ινδούς και Μουσουλμάνους, και ο Γιτζάκ Ραμπίν (1922-1995), ειρηνοποιός ανάμεσα σε Εβραίους και Παλαιστίνιους. Υιοί Θεού και υιοί ανθρώπου. Και οι δύο δολοφονήθηκαν από συμπατριώτες τους. Ο Κάιν και ο Άβελ. Όταν ο πρώτος ρωτήθηκε από το Θεό: Πού έστιν Άβελ ο αδελφός σου; (που τον είχε σκοτώσει) αποκρίθηκε: Ου γινώσκω. Μη φύλαξ του αδελφού μου ειμί εγώ; Η ιστορία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται –λέει τώρα ο Θουκυδίδης- έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων ή. ΑΝ ο άνθρωπος δε γυρέψει μέσα του –αντί να γυρεύει έξω (στην κοινωνία ή αλλού) τη σωτηρία από τα δεινά του, με άλλα λόγια, αν δεν αλλάξει τη φύση του, θα κυλούν οι αιώνες, όπως κύλησαν ως τώρα (ο 20ός τελειώνει σε λίγο), και τα δεινά δε θα τελειώσουν και ολοένα ο άνθρωπος –ο δολοφόνος αδερφός- θα εξακολουθεί να δίνει την έξυπνη απάντηση που έδωσε μια φορά ο Κάιν στον Θεό: Μη φύλαξ του αδελφού μου ειμί εγώ; Ας θυμηθούμε επίκαιρα, το τραγικό επιμύθιο του ποιητή: Abel is Cain’s brother and breasts they have sucked the same (G. M. Hopkins).
ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ. (2009). Collectanea. Αθήνα: Δόμος, σσ. 565-566 [956].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου