Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
«Η θρησκεία έχει αμετάκλητα γίνει υπόθεση προσωπικού γούστου», ΕΡΝΕΣΤ ΡΕΝΑΝ[1]
Όποιες κι αν είναι οι προθέσεις (καλές θέλω να πιστεύω) κάποιων πολιτικών κομμάτων –αντισυστημικών όπως τα χαρακτηρίζουν- τα οποία στο πρόγραμμά τους, σ’ αυτές τις εκλογές, προτάσσουν την ελληνορθόδοξη κληρονομιά μας, έχω την ταπεινή γνώμη πως κάνουν τη θρησκεία δεκανίκι της κομματικής πολιτικής τους. Ένας αχταρμάς με ονόματα άλλοτε ιερά κι άλλοτε κορυφαίου πνευματικού και ιστορικού μεγέθους (Ιησούς Χριστός, Παναγία, Άγιοι, Μακρυγιάννης, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Φώτης Κόντογλου, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης κ.ά.), δυστυχώς, έχουν γίνει άθυρμα ενός λανθάνοντος πατριωτισμού που επιθυμεί να έχει ηγετικό ρόλο για να ξεπεραστεί η κρίση του πολιτικού μας συστήματος. Πρόκειται για μια πρακτική που σώνει και καλά θέλει τη θρησκεία να αποτελεί αντίπαλο της πολιτικής, ενώ όπως πολύ σωστά έχει υποστηριχθεί συμβαίνει το αντίθετο. Ο καλός φίλος και συνάδελφος Δημήτρης Μαγριπλής θεωρεί ότι, η θρησκεία είναι «σημαντικός συντελεστής επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους, στην προοπτική μιας πανανθρώπινης και υπερκοινωνικής πραγματικότητας». Βασικό πρόβλημα αυτών των κομματικών μορφωμάτων, στην επί δύο σχεδόν δεκαετίες διαδρομής τους, είναι ότι επιστρατεύουν κληρικούς και Γεροντάδες του Αγίου Όρους να κάνουν προεκλογικό αγώνα για την προβολή τους. Στο Διαδίκτυο μπορεί κανείς να βρει πολλά βιντεάκια, άλλα σύντομα κι άλλα μεγάλης διάρκειας, όπου ρασοφόροι αμύντορες της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, ως θεραπεία της πολιτικής αρρώστιας της πατρίδας μας προτείνουν ψήφο σε κόμματα όπου το ελληνικό και το θρησκευτικό περπατάνε χεράκι - χεράκι.
Για να κατανοήσουμε πλήρως αυτό το φαινόμενο θα αναφέρω επί λέξει τα γραφόμενα του Δημήτρη Μαγριπλή: «Η τρομοκρατία ως τυφλή επιδίωξη των ιδιαίτερων απόψεων μιας πολιτικής – θρησκευτικής ομάδας μέχρι το δήθεν απολιτικό χαρακτήρα των φανατικών πιστών, από όποια θρησκεία κι αν εκπορεύεται, δεν αποτελεί παρά μια αυτοαναίρεση της αληθινής πίστης. Τα βράδια που καίγονται βιβλία από “πιστούς” της όποιας ομολογίας, μάλλον ο Θεός τους είναι απών»[2].
Στο κομματικό παράλογο, (συστημικών και αντισυστημικών κομμάτων), που και σ' αυτές τις εκλογές κυριαρχεί, απαιτείται περισσότερο από ποτέ αντίδραση, αντίκρουση. Μόνο με αυτόν τον τρόπο προσδοκάται κάποια στιγμή να ανατείλει η ελπίδα να απεγκλωβιστούμε από την κρίση του πολιτικού συστήματος.
[1] Σταύρος Ζουμπουλάκης. (1998). «Ο Θεός επιστρέφει στην Ευρώπη: Δοκίμιο για τη θρησκευτική δυνατότητα άθεης θρησκείας», στο: Ζαν Ντανιέλ. Ο Θεός είναι φανατικός; Αθήνα: Πόλις, σ. 15.
[2] Δ. Γ. Μαγριπλής. (2003). «Αποτελεί η θρησκεία στις μέρες μας κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή;», Σύναξη, τχ. 87, σ. 23.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου