«Η αξία του εργάτη ανταποκρίνεται στην αξία της εργασίας. Έτσι η εργασία είναι ιερή. Ο εργάτης μοιάζει να είναι πιο κοντά στη βιβλική έννοια της προέλευσης του αμαρτωλού-μας κόσμου. Κερδίζει το ψωμί-του με τον ιδρώτα του προσώπου-του. Η ύπαρξή του έχει την ίδια αιτία με την εργασία. Ο εργάτης σηκώνει πάνω-του το βάρος της ύπαρξής του και σ’ αυτόν συγκεντρώνεται η “μέριμνα” του κόσμου, που ο Heidegger θεωρεί σαν το νόημα της ζωής. Ο εργάτης δεν έχει τη δυνατότητα να απολαμβάνει τις χαρές της ζωής, κι από τη ζωή ξέρει μόνο τα βασικά. Περισσότερο από κάθε άλλον, η ύπαρξή του μαρτυρεί πως η ζωή του ανθρώπου κυλά σ’ έναν ξεπεσμένο και αμαρτωλό κόσμο, σ’ ένα κόσμο υποταγμένο σε μια φοβερή αναγκαιότητα. Ο εργάτης σπάνια εξασφαλίζει κατάλληλο για δημιουργική ενασχόληση ελεύθερο χρόνο».
NICOLAS BERDIAEFF. (1986). Χριστιανισμός και κοινωνική πραγματικότητα. μτφρ. Βασίλειος Τ. Γιούλτσης. Θεσσαλονίκη: Πουρναράς, σ. 160.
Ο αστός «δεν αποδέχεται το μυστήριο του Γολγοθά. Η μεγαλειώδης υπεροχή του αστού βασίζεται πάνω στην απιστία-του κι ακόμη κι όταν έχει δει και ψηλαφίσει. Αλλά τι λέω; Στην αδυναμία-του να δει και να πιστέψει. Ο αστός είναι ειδωλολάτρης, ζει δούλος του ορατού. Ειδωλολατρία είναι η προτίμηση του ορατού από το αόρατο. Για τον αστό το έργο του Θεού γίνεται θεός κι απόλυτο. Ο αστός ήταν που πάνω στο Γολγοθά σταύρωσε το Χριστό· αυτό ήταν που πάνω στο Γολγοθά χώρισε τον κόσμο από το Χριστό, το χρήμα από τους φτωχούς».
Ν. ΜΠΕΡΝΤΙΑΕΒ. (1992). «Για το πνεύμα του αστισμού», στο: Η μοίρα της κουλτούρας, μτφρ. Τάσος Πανταζής. Αθήνα: Αστρολάβος / Ευθύνη, σσ. 40-41.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου