Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν;

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Κατά την ταπεινή μου γνώμη στο ΥΠΑΙΘ και στο ΙΕΠ, «έχουν χάσει τη μπάλα», την έχουν «πετάξει στην εξέδρα», με αποτέλεσμα σ’ ό,τι αφορά ζητήματα επιμόρφωσης εκπαιδευτικών, να ευτελίζετε κάθε παιδαγωγική αξία και έννοια (μάθηση, αγωγή, σχολείο, διδασκαλία, εκπαίδευση, παιδεία). Τις δύο τελευταίες ημέρες κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο σχόλια που σχετίζονται με την επιμόρφωση των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών. Τα σχόλια αυτά συνοδεύονται και από εικόνες που αναρτώνται στις πλατφόρμες της επιμόρφωσης. Μια απ’ αυτές τις εικόνες δείχνει κείμενο στο οποίο οι υπό επιμόρφωση εκπαιδευτικοί, στην ενότητα της παιδαγωγικής αλληλεπίδρασης στο σχολείο και στη σχολική τάξη, εντός 900 – 1000, καλούνται να αναπτύξουν τις απόψεις-τους πως δηλαδή θα αντιμετωπίσουν «προβληματικούς μαθητές», μαθητές που χωρίς ίχνος παιδαγωγικής αγάπης και ευαισθησίας, ο συντάκτης ή η συντάκτρια του εν λόγω φύλλου δραστηριότητας χαρακτηρίζει «πνεύματα αντιλογίας» και «αναρχικούς». Πέραν του ότι μια τέτοια προσέγγιση μας πάει δεκαετίες πίσω, διερωτώμαι σε ποια παιδαγωγική βιβλιογραφία ο επιμορφωτής ή η επιμορφώτρια στηρίχθηκε και υιοθέτησε τέτοιους χαρακτηρισμούς για μαθητές; Και με ποιο στόχο; Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των «στιγματισμένων, προβληματικών μαθητών», με «μεθοδολογικά εργαλεία και τεχνικές συμμόρφωσης;».

«Κάθε δέντρο έχει κλωνιά» και «πολλά κλωνιά», γράφει ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος. Και η σχολική τάξη είναι ένα δέντρο με πολλά κλωνιά, με τις πολλαπλές συμπεριφορές των μαθητών-μας, τους οποίους οφείλουμε να αγαπάμε. Αυτή είναι η παιδαγωγική αγάπη, που πρώτοι δίδαξαν ο πλατωνικός Σωκράτης και ο Χριστός. Ο τελευταίος, μάλιστα, είπε και το εξής απλό: «αφήστε τα παιδιά να έρθουν κοντά-μου και μην τα εμποδίζεται, γιατί η Βασιλεία των Ουρανών ανήκει σε ανθρώπους που είναι σαν αυτά».

Αστοχίες(;) - για να μην γράψω τίποτα χειρότερο - σαν τις παραπάνω, με άκρως αντιπαιδαγωγικούς χαρακτηρισμούς, άμεσα πρέπει να διορθώνονται. Γιατί το γνωστό στερεότυπο «αυτοί οι μαθητές μου δημιουργούν προβλήματα στο σχολείο και στη σχολική τάξη», πέρα για πέρα είναι λάθος. Η σωστή διαπίστωση πρέπει να είναι «το σχολείο δημιουργεί προβλήματα σ’ αυτούς τους μαθητές». Ο λόγος είναι απλός: πρόκειται για «δύσκολους μαθητές», τους οποίους η παιδαγωγική επιστήμη χαρακτηρίζει «απρόσεκτους», «ενοχλητικούς» και «αδιάφορους». Κι αυτές οι περιπτώσεις μαθητών έχουν ανάγκη την παιδαγωγική αγάπη και έγνοια των δασκάλων.

Δεν επιθυμώ να αναδημοσιεύσω τις απαράδεκτες εικόνες που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο. Αντιθέτως δημοσιεύω εικόνα με μια ιστορία μάθησης, φόρο τιμής στη διδασκαλία, φόρο τιμή σε δασκάλα και μαθητή.

ΠΗΓΗ: ΑΝΙΤΑ WOOLFOLK. (2007), Εκπαιδευτική Ψυχολογία, Αθήνα: Έλλην, μτφρ. Μαρία Μπαρπάτση, επιμ. Ε. Μακρή – Μπότσαρη, σ. 3.