«[…] γράφω γιατί στα νιάτα μου έζησα μιαν εξέγερση και την καταστολή της, αλλά και το γύρισμα της σελίδας, και μέσα μου ακόμη δεν έχουν καταλαγιάσει ούτε οι αιτίες ούτε οι συνέπειες». ΡΕΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ.
«Νιώθω πως αν μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από τα δεσμά όλων των βεβαιοτήτων μας, όλα θα ήταν δυνατά». ΛΕΝΑ ΔΙΒΑΝΗ.
«Και τι σημαίνει λογοτέχνης χωρίς τον μόχθο του με τις λέξεις, χωρίς την αγωνία του για την εκ νέου διατύπωση και ανάδειξή τους μέσα στην πρόταση;». ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ.
«Ο έρωτας τώρα, και δη οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, οι πικροί, οι σχεδόν απόκοσμοι ή “καταραμένοι”, που γεύονται το μέλι πάνω στο τεσκούρι… Γιατί άραγε είναι αυτοί κυρίως που κοσμούν τις σελίδες μου και όχι οι άλλοι; Πρώτα πρώτα, μπαίνω στον πειρασμό να αναρωτηθώ ποιοι άλλοι; Ο έρωτας αν δεν έχει κάτι το ανέφικτο να διεκδικήσει, μεταναστεύει (ο Παπαγιώργης το είπε αυτό), και στο κάτω κάτω, συμβολιστικά αν το δούμε, στο χέρι του κρατάει βέλος που λαβώνει τις καρδιές κι όχι μεταξωτό γαντάκι ή ένα πούπουλο». ΖΥΡΑΝΝΑ ΖΑΤΕΛΗ.
«Το ιστορικό μυθιστόρημα είναι ένα είδος πλαστογραφίας – ενώ γράφεται τώρα, παριστάνει πως τάχα έχει γραφεί άλλοτε». ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ.
«Οι ήρωες και οι ηρωίδες μου κυκλοφορούν από βιβλίο σε βιβλίο σε πλέγμα αυτοαναφορών – μια ιδιότυπη προσωπική διακειμενικότητα – που αποτελεί το δικό μου μυθιστορηματικό σύμπαν». ΕΥΓΕΝΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ.
«Χωρίς να αρνούνται τη γυναικεία τους φύση, οι έξι συγγραφείς ξεδιπλώνουν την ανθρωπινή τους υπόσταση, μιλώντας γι' αυτά που τις φοβίζουν και γι' αυτά που τις ωθούν στο γράψιμο και, ίσως, γι' αυτά που τις φρενάρουν». Ανταίος Χρυσοστομίδης.
ΑΝΤΑΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗΣ (επιμέλεια). (2007). Συγγραφικές εμμονές. Ρέα Γαλανάκη – Λένα Διβάνη – Μάρω Δούκα – Ζυράννα Ζατέλη – Αθηνά Κακούρη – Ευγενία Φακίνου. Αθήνα: Καστανιώτη, σσ. 36, 47, 60-61, 79, 93, 113.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου