Η αυταπάρνηση των ΔΑΣΚΑΛΩΝ

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

«Ευθύνη των γονέων να κάνουν τα self test στα παιδιά τους. Κανένα παιδί εκτός τάξης», και το πρωί της Δευτέρας όλα τα σχολεία θα έχουν self test. Τάδε έφη ο Γενικός Γραμματέας του Υ.ΠΑΙ.Θ. Αυτά θα έλεγε κι άλλος Γενικός Γραμματέας, άλλου κόμματος, όποιου χρώματος κι αν προτιμάτε: πράσινο, πορτοκαλί, βαθύ μπλε, κόκκινο, και πάει λέγοντας. Επ' αυτού δεν χωρά ουδεμία αμφιβολία. Κι όχι μόνο ένας Γενικός Γραμματεύς, σίγουρα κι άλλοι όμοιοί του καρεκλοκέντευροι, ας μη γελιόμαστε, άλλωστε. Και πάνω απ’ αυτόν, βέβαια, οι εκάστοτε Υπουργοί και Υφυπουργοί Παιδείας και… Θρησκευμάτων, να μην το ξεχνάμε το… Θρησκευμάτων. Τους βλέπουμε καθημερινά πως είναι, πως τους παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, τι γράφουν για δαύτους οι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι των εφημερίδων και, βέβαια, τι ακριβώς πράττουν για την ΠΑΙΔΕΙΑ αυτού του τόπου. Κι όχι μόνο τι πράττουν αλλά και τι σκέφτονται για το μέλλον της. Γελάει και το παρδαλό κατσίκι με όσα ακούει και διαβάζει ένας σώφρων, μετρημένος νους. Επαναλαμβάνω… αναφέρομαι σ’ όλα τα χρώματα, τουτέστιν σ’ όλα τα κόμματα. Δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση για όλα όσα συμβαίνουν στην ΠΑΙΔΕΙΑ μας. Ο πάτος στο βαρέλι είναι δεδομένος, τον έχουμε πιάσει. 

Πριν λίγο καιρό, άκουσα όσα έλεγε μια επιμορφώτρια για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων μαθητών και μαθητριών στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Γελούσα κι έκλαιγα ταυτόχρονα. Η επιμορφώτρια αυτή με έναν συνήθη βερμπαλισμό στα λεγόμενά της, απευθυνόταν σ’ αυτούς, λες κι απέναντί της, στις οθόνες των Η/Υ, είχε παιδαρέλια ή παιδάρια, νομίζοντας πως όσα έλεγε συνιστούσαν κάτι νέο… είχε ανακαλύψει, καθώς φαινόταν, ένα καινούργιο πλανήτη: ιλαροτραγωδία! «Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε», είμαι σίγουρος πως θα την ξανάγραφε ο μακαρίτης Αλέξης Δημαράς.

Κι επειδή αρκετά χρόνια έχει τραβήξει ετούτη η ιλαροτραγωδία, κάποτε οφείλουμε να σοβαρευτούμε. Επιτέλους! Τα ερωτήματα είναι αμείλεικτα:

• Όταν το εκπαιδευτικό σκάφος κλυδωνίζεται, με την απερισκεψία και την αδεξιότητα της εκάστοτε Πολιτείας, η ΠΑΙΔΕΙΑ μας διατρέχει ή δεν διατρέχει τον έσχατο κίνδυνο του καταποντισμού της;
• Δεδομένου ότι γύρω μας, στον ευρύτερο κοινωνικό τομέα – μέρος του είναι και η ΠΑΙΔΕΙΑ – μαίνεται η θύελλα απαξίωσης των πάντων (προσώπων, θεσμών, Ιστορίας, οικογένειας, κ.λπ.), πως είναι δυνατόν καρεκλοκένταυροι «πολιτικοί» του Υπουργείου Παιδείας να παίζουν με το μέλλον αυτού του τόπου;

Ιδού δύο καίριες όψεις του προβλήματος ΠΑΙΔΕΙΑΣ που έχουμε.

Ο Αριστοτέλης, αιώνες πριν, μέγας σοφός διδάσκαλος μάς ταρακουντά σώμα και ψυχή: φύσει «πολιτικόν ζώον» είναι ο άνθρωπος, που σημαίνει πως δεν είναι αγκυροβολημένος κάπου, σε μια θεσούλα (Υπουργείου Παιδείας εδώ), αλλά οργανικά δεμένος στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ στην οποία ανήκει, «που τον κλείνει μέσα στους κόλπους της: θέλοντας και μη μετέχει στο πεπρωμένο της», κατά τον επίσης σοφό διδάσκαλο… κάποια εποχή (από τις ελάχιστες), της πρόσφατης εκπαιδευτικής μας ιστορίας, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, στα 1964, τον Ευάγγελο Π. Παπανούτσο.

Και για επανέλθω στο σημερινό άνοιγμα των σχολείων, ας λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν το εξής: δασκελίζοντας το κατώφλι των σχολικών τάξεων σήμερα μαθητές και εκπαιδευτικοί θα ήθελαν όχι φορμαλιστικές παραινέσεις και χτυπήματα στην πλάτη, του «άντε βρε παιδιά όλα θα πάνε καλά, θα τα καταφέρετε, άλλωστε ξέρετε εσείς οι εκπαιδευτικοί μας και οι μαθητές μας». Αυτό το «μας», που με τόση επιδεξιότητα συχνά ακούμε από καρεκλοκένταυρους στο περί Παιδείας Υπουργείο, δεν χωρά αμφιβολία πως συνιστά φαύλη μορφή τόσο της ειρωνίας όσο και της απαξίωσης του τεράστιου έργου που επιτελούμε εμείς οι ΔΑΣΚΑΛΟΙ στα σημερινά εκπαιδευτικά μας πράγματα. Όμως, δεν θα τους κάνουμε το χατήρι, στην πείσμονα εμμονή του τρόπου που σήμερα ανοίγουν τα σχολειά μας, ένα είναι σίγουρο: η αυταπάρνηση των ΔΑΣΚΑΛΩΝ.