Ναι! Το τέλος κάθε σχολικής χρονιάς έχει όμορφες παιδαγωγικές εκπλήξεις!

Η Βιρτζίνια Γουλφ γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1882. Κόρη του Λέσλι Στήβεν - εξέχοντος βικτωριανού - μεγάλωσε σε αστικό και πολύ καλλιεργημένο περιβάλλον. Αυτοδίδακτη (όταν ήταν δεκατριών ετών ο πατέρας της της επέτρεψε να χρησιμοποιεί τη βιβλιοθήκη του, χωρίς όρους), είχε την ατυχία να μη «σπουδάσει» (μεγάλωσε στη σκιά της Βικτωριανής εποχής) αλλά και την τύχη να μείνει έτσι αμόλυντη από το στείρο ακαδημαϊσμό των πανεπιστημίων. Από το 1905 πρωτοστάτησε στη δημιουργία της ιστορικής πια Ομάδας του Μπλούσμπερυ - μια ομάδα από συγγραφείς, ζωγράφους και κριτικούς πού μονοπώλησαν (επάξια, ωστόσο) την πολιτιστική κίνηση του Λονδίνου για δύο δεκαετίες. Το 1912 παντρεύτηκε τον Λέναρντ Γούλφ, σύζυγο-φίλο που «διεύρυνε τα ενδιαφέροντα της και προστάτεψε, σαν φύλακας άγγελος, την πνευματική της υγεία». Έγραψε οκτώ μυθιστορήματα, διηγήματα, και πληθώρα κριτικών και άλλων δοκιμίων. Το πεζό έργο της χαρακτηρίζει η τεχνική της καλούμενης συνειδησιακής ροής, καταγραφή των σκέψεων και αισθημάτων πού «ρέουν», χωρίς καμιά προφανή λογική σύνδεση, στη συνείδηση ενός προσώπου.

Η Βιρτζίνια Γούλφ αυτοκτόνησε στις 28 Μαρτίου 1941. Έβαλε μια μεγάλη πέτρα στην τσέπη της και μπήκε στα παγωμένα νερά του πόταμου Ουζ κατέβηκε στον «κάτω κόσμο των νερών», εκεί «πού μια αλλαγή γίνεται ξαφνικά στο μυαλό σου και το σώμα σου λάμπει, ημιδιάφανο, τυλιγμένο σ' έναν πράσινο μανδύα», (Στο Φάρο, III, 8)· [από το οπισθόφυλλο του βιβλίου].

«Πως γυρίζει λοιπόν το φως ξανά στον κόσμο, μετά την έκλειψη του ήλιου; Μ’ ένα θαύμα. Αδύναμα. Με λεπτότατες αχτίδες κρέμεται σαν γυάλινο κλουβί. Ένα στεφάνι που μπορεί να σπάσει από μια απειροελάχιστη δόνηση. Να μια σπίθα εκεί. Κι αμέσως μετά, μια σκοτεινή αστραπή. Και μετά, μια άχνα ανεβαίνει, ωσάν η γη ν’ άρχισε ν’ ανασαίνει, μια, δυό φορές, για πρώτη φορά. Και μετά, κάποιος βαδίζει στην αφεγγιά κρατώντας ένα πράσινο φως. Και μετά, ένα λευκό στοιχειό αναδιπλώνεται. Τα δάση πάλλουν, πράσινα και γαλάζια, και σιγά σιγά, τα χωράφια πίνουν το κόκκινο, το χρυσαφί, το καφέ. Ξαφνικά ένα ποτάμι αρπάζει ένα γαλάζιο φως. Η γη απορροφά το χρώμα σαν σφουγγάρι. Παίρνει βάρος· καμπυλώνει· αιωρείται· σταθεροποιείται, και περιστρέφεται κάτω απ’ τα πόδια μας».

ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ. (1994). Τα Κύματα, μτφρ. Άρης Μπερλής. Αθήνα: Ύψιλον, σ. 207.