«Ναι, γράφω στο πολυτονικό. Ακόμη και το σημείωμα για ψώνια στον μπακάλη το γράφω σε πολυτονικό, με βαρείες. Και η Νέα Εστία επί των ημερών μου έβγαινε πολυτονική· μονοτονική έγινε μετά την αποχώρησή μου. Και σήμερα, όπου μπορώ, εκδοτικά το προτιμώ και το υπερασπίζομαι. Αναγνωρίζω ωστόσο ότι το πολυτονικό δεν έχει γλωσσολογικά επιχειρήματα υπέρ του. Ένα επιχείρημα έχει υπέρ του, ένα αλλά μέγα: το πολιτιστικό επιχείρημα, το επιχείρημα της γλωσσικής συνέχειας, της ευκολότερης πρόσβασης στα κείμενα του γλωσσικού παρελθόντος. Κανένα άλλο. Κάποιοι προσπάθησαν να επινοήσουν επιχειρήματα. Δεν στέκουν. Αν θες, το μονοτονικό είναι και επιστημονικά ορθότερο. Το επιχείρημα πάντων των οπαδών του ότι, απαλλαγμένοι οι μαθητές από τους πολύπλοκους κανόνες τονισμού, θα γίνουν ορθογράφοι και θα αποκτήσουν ουσιαστικότερη έκφραση, αποδείχθηκε αέρας κοπανιστός. Οι μαθητές γράφουν σε ατονικό – και τους πέντε κανόνες του μονοτονικού αδυνατούν να τους μάθουν. Όσο για την ακρίβεια και τον πλούτο της έκφρασής τους, ας μη το συζητάμε καλύτερα. Η εισαγωγή του μονοτονικού ήταν, πιστεύω, μεγάλο λάθος, για λόγους ιστορικούς και πολιτιστικούς».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ. (2020). Έντεκα συζητήσεις. Συζητώντας με τον Στρατή Μπουρζάνο. Αθήνα: Πόλις, σσ. 266-267.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου