ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: ακροβατώντας ανάμεσα σε πίστη και απιστία

«Βουρ στα ζωύφια λατινικά. / Παναγία θεοτόκε νοικοκυρά μου / μη μ’ αφήνεις ανυπεράσπιστο στα σκυλιά / με τόσες όμορφες εικόνες σου / σ’ αυτό το σκουπιδότοπο (στο ύψος Παρθενώνας). / Θα συνεχίσω την ποίηση μονάχα για πλάκα / θα την κάνω κουρμπάνι / στα γοερά μου πεύκα κρεμαντούλα / ενάντια στου χρόνου την εφεύρεση / δοξάζοντας το πληγωμένο μάλαμα: τη μοναξιά μου / στα νόστιμα ερέβη που με περιμένουν / εκείθε απ’ τα κωμικά σας έαρα / προς τα ερείπια του σύμπαντος μονήρη / προς του νερού την κρέμαση στα βάραθρα / – μιαν ασώματη ρητορεία. / Τι τα 'θελε και τα ’φερνε τα γράμματα / ο Δαναός στην Αργολίδα. / Μόνον αυτοί που τρέφουν όνειρα απολαμβάνουν / την πραγματικότητα».

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ. (1994). «Ora et Labora», στο: Τα Ποιήματα (17979-1991), τ. Β΄. Αθήνα: Ίκαρος, σ. 26.