010000
βρήκαμε αύγουστο υποτίθεται· είμαστε τώρα με τον κωστή κρεμασμέ-
νοι απ’ τα πανιά του σκάφους «ΕΥΧΟΜΑΙ Λ.Κ.»
: τα πανιά πλαταγίζουν διότι μόνον αν πλαταγίζεις σου δίνει ο άνεμος
κίνητρο ώστε να εύχεσαι κορώνα
είτε γράμματα, η δε έννοια «ΕΥΧΟΜΑΙ» συνηγορεί στην ίδια γλώσσα με
τα φρύγανα του βυθού. πλέον η ζέστη,
συσσωρευμένη στα γράμματα, έχει δέσει την πρύμνη τής κάθε λέξης
στην πλώρη της επομένης. μπροστά στις μύτες μας, η συνήθεια άγγι-
ξε απαλά τον αιγύπτιο θεό ρα, που ήδη λαγοκοιμόταν, κι έτσι γλι-
στράει απ’ το κεφάλι του το πελώριο στέμμα: είναι ο ήλιος! κώωωστα,
φωνάζω, ο ήλιος πέφ-
τει! η κορώνα του ήλιου κατρακυλάει στα σκαλιά του αέρα
ενώ συνάμα αιωρείται. και απόδειξη ότι στο κοίταγμα του κώστα πρί-
φτη όλες οι λόγχες της φυσικότητας έχουνε γίνει ένα σφύριγμα. αλλά
για λίγο. κατόπιν μοιάζει με ό,τι ήτανε εξαρχής, γλυκύς παλιάνθρω-
πος μ’ ωραία μέση. τότε εγώ
και το εγώ του κώστα πρίφτη είδαμε πάλι την Εντροπία με τα μάτια
μου.
ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ. (2002). Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο. Αθήνα: Νεφέλη, σ. 28.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου