«Αναλογίζομαι την παλαβάδα στην αρχή – και αργότερα άλλα πολύ χειρότερα – όσων ξεκίνησαν να λευτερώσουν κάποτε το Χριστό ή τον τάφο του γεωγραφικά (και όχι μέσα τους), να τον λευτερώσουν, υποτίθεται, από τους άπιστους (που είχαν ωστόσο και αυτοί πίστη δικιά τους). Και θυμάμαι τον Καρυωτάκη που, με τόση επιτυχία, σαρκάζει την απόπειρα αυτής της υπερβατικής σωστικής επιχείρησης, με δύο μη ευκλείδειους δεκατρισύλλαβους:
Πηγαίνουμε – σημαίες στον άνεμο χτυπούν –
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.
Μάταια οι άνθρωποι αυτοί διάβαζαν τον Ιωάννη. Το κεφάλι τους δούλευε διαφορετικά. Σα να βρισκόταν σε κίνδυνο ή σα να μπορούσε ποτέ ο Θεός να κινδυνέψει, αυτοί ήθελαν το ανάποδο: να σώσει ο κόσμος αυτόν που ήρθε να σώσει τον κόσμο (αλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον). Έτσι κατάντησαν – παραλείποντας αμέτρητες βαρβαρότητες και καταστροφές – να γίνουν η απύθμενη αντίφαση που αποθανάτισε ο Καρυωτάκης – “σωτήρες του Σωτήρος”.
Αφήνω τη λεγόμενη Σταυροφορία των Παιδιών το 13ο αιώνα, όταν χιλιάδες μικρά αγόρια και κορίτσια ξεκίνησαν από το Saint-Denis - βορινά από το Παρίσι – προχώρησαν πεζή ως τη Μασσαλία, όπου μπάρκαραν, και από εκεί, δίχως να φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους, αλλά πνίγηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Μπαρμπαριάς. (Κάποτε λογάριαζα να γράψω – είχα μαζέψει υλικό – για τη Σταυροφορία των Παιδιών ένα ποίημα που, όμως, δε γράφτηκε ποτέ).
ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ. (2009). Collectanea. Αθήνα: Δόμος, σσ. 383-384 [705].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου