Από το μακρινό Σίγρι... ο μετα-Δεκαπενταύγουστος έχει την ποιητική ομορφιά του

«Βουρ στα ζωύφια λατινικά.
            Παναγία θεοτόκε νοικοκυρά μου
μη μ’ αφήνεις ανυπεράσπιστο στα σκυλιά
            με τόσες όμορφες εικόνες σου
σ’ αυτό το σκουπιδότοπο (στο ύψος Παρθενώνας).
Θα συνεχίσω την ποίηση μονάχα για πλάκα
            θαν την κάνω κουρμπάνι
στα γοερά μου πεύκα κρεμαντούλα
            ενάντια στου χρόνου την εφεύρεση
δοξάζοντας το πληγωμένο μάλαμα: τη μοναξιά μου
            στα νόστιμα ερέβη που με περιμένουν
εκείθε απ’ τα κωμικά σας έαρα
            προς τα ερείπια του σύμπαντος μονήρη
προς του νερού την κρέμαση στα βάραθρα
            – μιαν ασώματη ρητορεία.
Τι τα ‘θελε και τα ‘φερνε τα γράμματα
           ο Δαναός στην Αργολίδα.
Μόνον αυτοί που τρέφουν όνειρα απολαμβάνουν
           την πραγματικότητα».



ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ. (1994). «Ora et Labora», στο: Τα Ποιήματα (1979 - 1991), τ. Β΄. Αθήνα: Ίκαρος, σ. 26.



Τέμπερα του ΑΝΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝ ΚΑΡΣΕΡ, 1960· [στο: info RELIGIONS, τχ. 5 (2000) 34].