Κωπηλατώντας στα αβαθή νερά της μουσικής του Ντέιβιντ Μπόουι!!!

ΠΗΓΗ: David Bowie

Bring On the Dancing Horses

 

ΠΗΓΗ: BBC Music

Αυτά για το μεταναστευτικό… στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ

Ο γνωστός και μη εξαιρετέος καθηγητής του Χάρβανττ Σάμιουελ Χάντινγκτον –τον θυμόμαστε από το βιβλίο του Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης, προκλητικό και προφητικό θα ‘λεγα για την εποχή που κυκλοφόρησε (στα 1999)- σ’ άλλο βιβλίο του, το: Ποιοι είμαστε; Η αμερικανική ταυτότητα στην εποχή μας, στις σελίδες που αφιερώνει για τις άλλες εθνικές ταυτότητες αλλά και τις υποεθνικές ταυτότητες, καταγραφεί μια τηλεφωνική συνέντευξη του Γουόρντ Κόνερλι σε δημοσιογράφο των New York Times. Ο Κόνερλι υπήρξε υποστηρικτής μιας πρωτοβουλίας – διαδικασίας θέσπισης νόμων μέσω της λαϊκής ψήφου, η οποία αφορούσε προγράμματα ένταξης μειονοτήτων, όσον αφορά ζητήματα απασχόλησης και εκπαίδευσης, προκειμένου να εξισορροπηθούν οι διακρίσεις του παρελθόντος.

Ιδού η σχετική συνομιλία:

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: «Τι είσαστε;»

ΚΟΝΕΡΛΙ: «Είμαι Αμερικανός».

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: «Όχι, όχι, όχι! Τι είσαστε εσείς;»

ΚΟΝΕΡΛΙ: «Ναι, ναι, ναι! Είμαι Αμερικανός».

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: «Δεν είναι αυτό που εννοώ. Μου είπαν ότι είσαστε Αφρικανο-αμερικανός. Ντρέπεστε που είσαστε Αφρικανο-αμερικανός;»

ΚΟΝΕΡΛΙ: «Όχι, απλώς είμαι υπερήφανος που είμαι Αμερικανός».

Υπάρχει και συνέχεια: ο Κόνερλι εξήγησε ότι στους προγόνους τους συγκαταλέγονταν Αφρικανοί, Γάλλοι, Ιρλανδοί και Αμερικανοί Ινδιάνοι και ο διάλογος κατέληξε:

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: «Όλα αυτά τι σας κάνουν;»

ΚΟΝΕΡΛΙ: «Όλα αυτά με κάνουν έναν ολόκληρο Αμερικανό!»· ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΧΑΝΤΙΝΓΚΤΟΝ. (2005). Ποιοι είμαστε; Η αμερικανική ταυτότητα στην εποχή μας, μτφρ. Αριάδνη Αλαβάνου, Αθήνα: Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, σσ. 29-30.

Αξίζει, εδώ, να σημειώσω ότι στο πολυσέλιδο βιβλίο του ο Χάντινγκτον, αφιερώνει πολλές σελίδες στη θρησκευτική κουλτούρα των Αμερικανών και πως αυτή εμπλέκεται ενεργά στην πολιτική. Α.Ι.Κ.

Στα βαθιά νερά του Τραμπ

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Ουκ ολίγοι «Τραμπικοί», εδώ στο Ελλαδιστάν της Ζητορθοδοξίας, ζητωκραυγάζουν γιατί το παγκόσμιο χωριό ξαναζεσταίνει τις μηχανές του ρατσισμού και του ολοκληρωτισμού. Από την άλλη μεριά, οι κατ’ όνομα μόνο «Δημοκρατικοί», μεταπράτες και πίθηκοι ολκής, κατέχονται από την περιέργεια να ιδούνε αν εις τας Ευρώπας, οι δικτατορίσκοι τύπου Όρμπαν μπορούν να τεθούν στο περιθώριο της πολιτικής. 

Για την επικράτηση του Τραμπ, στα πρωινάδικα, τα μεσημερινάδικα και τα απογευματινάδικα, μίλησαν ο Τατσόπουλος, ο Βελόπουλος, ο Πορτοσάλτε, ο Κασσελάκης, ο δάσκαλος της Βουλής Νατσιός, η Λατινοπούλου, ως αυτόκλητοι διορθωτές της κοινωνίας του Ελλαδιστάν. 

Ηθικοί αυτουργοί για την άνοδο της Ακροδεξιάς εις τας Ευρώπας και εις το Αμέρικα είναι όλα αυτά τα λαμόγια που καυχώνται πως είναι δημοκράτες κυβερνήτες, με τους δικαιωματιστές της Woke κουλτούρας και τους θιασώτες της πολιτικής ορθότητας να τους χειροκροτούν. Μα καλά, δεν υπάρχει υπερηφάνεια και φιλότιμο στον τόπο αυτό;

Ο Λιονέλ Ρισάρ, όταν έγραφε το βιβλίο-του Ναζισμός και Κουλτούρα, παρότι αναφερόταν αποκλειστικά στον γερμανικό φασισμό, στον πρόλογό του με έμφαση επισήμανε ότι, ο «σύγχρονος αναγνώστης θα συγκρίνει, οπωσδήποτε, τη ναζιστική πραγματικότητα, μ’ αυτά που βλέπει να συμβαίνουν σήμερα γύρω-του». «Είναι αδύνατο», συνεχίζει, «να περιορίσουμε το ζωικό, το γόνιμο δαιμόνιο των συγκρίσεων και των αναλογιών. Ο φασισμός συνεχίζεται κάτω από άλλες μορφές, χρησιμοποιώντας παρόμοιες ή διαφορετικές μεθόδους. Η ιστορική-του γνώση μας βοηθά να ξεσκεπάζουμε το παρόν, και να τον ανακαλύπτουμε πίσω από τις μάσκες που φοράει κάποτε, χρησιμοποιώντας διάφορα σοσιαλιστικά συνθήματα».

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: ResPublica

ΑΙΓΑΙΟ... Για την εθνική αξιοπρέπεια και την εθνική κυριαρχία

«Οι Έλληνες μιλούν για το Νέο Ανατολικό ζήτημα. Για την λύση του Τουρκικού προβλήματος σήμερα και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ελλάδας. Οι Δούλοι, οι Ηλίθιοι μιλούν για την Λωζάνη και τα “ελληνοτουρκικά”». Μιχάλης Χαραλαμπίδης.

Αιγαίο. Τρείς χιλιάδες χρόνια ελληνική ιστορία.

Τρείς χιλιάδες χρόνια ελληνικότητας συνέχειας και δημιουργίας οικουμενικού πολιτισμού. Ένα αρχιπέλαγος Ελληνικό.

Τα όρια της κυριαρχίας σαφή και απαράβατα, διότι το «απαράβατον» καθορίζει και την δυνατότητα συνέχειας του Ελληνισμού.

Δεν υπάρχει Ελλάδα με το Αιγαίο ακρωτηριασμένο αφού έτσι καταλύεται κάθε εθνική συνέχεια.

Σήμερα το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι ανίκανο, απρόθυμο να υπερασπιστεί τα σύνορα της πατρίδας μας, αδυνατεί να υπερασπιστεί την ενιαία εθνική κυριαρχία. Συνεχίζει παρ' όλες τις κραυγές εθνικοφροσύνης να κατακερματίζει τα δικαιώματα του Ελληνισμού, όντας εξαρτημένο από εξωελλαδικούς παράγοντες και φοβικό απέναντι στην Τουρκία τον μεγάλο ασθενή της περιοχής.

Ο Ελληνισμός ηττάται συνεχώς από την Τουρκία σε ένα πόλεμο χαμηλής έντασης σε διπλωματικό επίπεδο.

Υπήρξαν αυτοί που το αναγνώρισαν, αλλά κυρίως εκείνοι που περιέφεραν στα διεθνή παζάρια την ήττα τους ως νίκη.

Η συνεισφορά του επίσημου ελληνικού κράτους και των ψευδοειρηνιστών, ψευδοδιεθνιστών διαφόρων αποχρώσεων στις ήττες, είναι τεράστια. Δημιούργησαν μια κληρονομιά φοβίας που θέλουν να την εναποθέσουν στις πλάτες της νέας γενιάς και μιθριδατίζουν την κοινωνία στο σύνολό της.

Η ελληνική κυβέρνηση με την ανοχή, τη σιωπή και την φλυαρία της λεγόμενης αντιπολίτευσης, σύρεται σε συνομιλίες νομιμοποίησης της κατοχικής Τουρκίας και δρα ως μεσίτης παράδοσης ελληνικών τόπων.

Είναι η κλασσική περίπτωση όπου ένα Κράτος δρα ενάντια στο Έθνος, ενάντια στην ιστορία, στην συνέχεια, την ταυτότητα.

Έτσι η συμπολίτευση, αλλά και η άφωνη - άλαλη αντιπολίτευση, ως λομπίστες, προπαγανδιστές και λαγοί μη ελληνικών συμφερόντων αρνούνται να αντιληφθούν ότι δεν συνομιλείς με το Κεμαλοφασιστικό, ναζιστικό, ρατσιστικό καθεστώς της Άγκυρας, δεν πρέπει να διαβουλεύεσαι με τους νέους πασάδες και τους δολοφόνους Γκρίζους Λύκους που τα χέρια τους είναι βαμμένα με το αίμα των λαών της περιοχής, δεν τους εισάγεις από το παράθυρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά τους στέλνεις στα Διεθνή Ποινικά Δικαστήρια για να λογοδοτήσουν για τα συνεχιζόμενα εγκλήματα τους.

Είμαστε σίγουροι πως ο Ελληνικός λαός θα πει όχι σε νέους ακρωτηριασμούς της πατρίδας μας.

Η γραμμή αντίστασης του έθνους μας ξεκινά από την Κερύνεια και την Κύπρο διασχίζει το Καστελλόριζο και το Αιγαίο και καταλήγει στον Έβρο και τη Θράκη.

Αφού οι άλλοι είναι ανίκανοι, θα υπερασπιστούμε την πατρίδα μας όλοι μαζί.

Bloggers για την Εθνική Αξιοπρέπεια και την Εθνική Κυριαρχία.

*Όσοι φίλοι ή bloggers συμφωνούν με την ανάρτηση επιβάλλεται η αναδημοσίευση.

ΠΗΓΗ: Γερομοριάς

Τιμητική Εκδήλωση για τον ποιητή, δοκιμιογράφο και μεταφραστή Αντώνη Ζέρβα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την Πέμπτη, 07 Νοεμβρίου στις 7μμ. στην Αίθουσα Ρήγας Βελεστινλής, Ξενοφώντος 4 (δίπλα στην Πλατεία Συντάγματος) θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση για το έργο του ποιητή, κριτικού και μεταφραστή Αντώνη Ζέρβα.

Θα μιλήσουν οι Γιώργος Βέλτσος, Κωνσταντίνος Λερούνης, Λεωνίδας Σταματελόπουλος και Πάνος Στασίνος.

Την εκδήλωση θα συντονίσει η Ανθούλα Δανιήλ.

ΠΗΓΗ: ΑΡΔΗΝ

The Alan Parsons Symphonic Project: The Turn of A Friendly Card (Part Two)

ΠΗΓΗ: earMUSIC

The Alan Parsons Symphonic Project: The Turn Of A Friendly Card (Part One)

 

ΠΗΓΗ: earMUSIC

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ: Διεθνές Συνέδριον εις μνήμην του Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου Δ. Ζηζιούλα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο στη μνήμη του εκλιπόντος Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Δ. Ζηζιούλα διεξάγεται στην Κωνσταντινούπολη, στο ξενοδοχείο Grand Hyatt Istanbul, από τις 5 ως τις 7 Νοεμβρίου 2024. Το Συνέδριο πραγματοποιείται με την ευλογία της ΑΘΠ του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου και διοργανώνεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σε συνεργασία με την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου και τo Κέντρο Ορθοδόξων Χριστιανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Φόρντχαμ (Νέα Υόρκη, ΗΠΑ). Στοχεύει να αναδείξει την πολυδιάστατη προσφορά του Μητροπολίτη Περγάμου προς την Μητέρα Εκκλησία και την Ορθόδοξη Θεολογία.

Το Αναλυτικό Πρόγραμμα του Διεθνούς Συνεδρίου βρίσκεται εδώ: https://tinyurl.com/zizioulasprogram

Γιομόσαμε λιβελλογράφους

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Το περιστατικό με τον συνάδελφο σε Γυμνάσιο του Λαυρίου και το μάθημα των Θρησκευτικών, για ακόμα μια φορά, έφερε στην επιφάνεια καταστάσεις ανθρωποφαγίας. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κυρίως, αλλά οι Η/Υ και τα κινητά τηλέφωνα έχουν γεμίσει καυστικά μηνύματα και σχόλια, με θέσεις και αντιθέσεις. Πολλά απ’ αυτά, βέβαια, είναι προκλητικά, γιατί όσα με νηφαλιότητα και θεολογική – παιδαγωγική ενσυναίσθηση δημοσιεύτηκαν στον ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο, με ακραίο τρόπο παρερμηνεύτηκαν. Γνωστό το σκηνικό, ίδιο και απαράλλακτο εδώ και κάποια χρόνια. Επειδή προσωπικά από θέση ευθύνης έχω πάρει θέση έναντι αυτού του γεγονότος, αναρωτιέμαι αν πρέπει να απαντήσω ή να μην απαντήσω σε συκοφάντες και υποτροπιάζοντες λιβελλογράφους, τους γνωστούς «όλα τα ξέρω».

Πριν πολλά χρόνια, σ’ ένα εξαιρετικό μηνιαίο περιοδικό γόνιμου φιλοσοφικού, λογοτεχνικού και κοινωνικού προβληματισμού, διάβασα ένα μικρό σημείωμα του ιδιοκτήτη και εκδότη του, στο οποίο αναρωτιόταν αν πρέπει να απαντά σε κακόβουλους επικριτές του. Ο πολυγραφότατος ιδιοκτήτης και εκδότης –διανοούμενο θα τον χαρακτήριζα- υποστήριζε ότι είχε το δικαίωμα να διαλέγει εκείνους που θα συνδιαλέγεται. Εκείνη, όμως, η φράση από το κείμενό του, που την κράτησα ατόφια μες στο μυαλό μου, τη θυμάμαι ακόμα, παρότι έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες, είναι η εξής: «ανήκω στους εργαζόμενους, όχι στους περιεργαζόμενους».

Το περιστατικό σε Γυμνάσιο του Λαυρίου που εξέθεσε το μάθημα των Θρησκευτικών στην κοινή γνώμη, έφερε στο φως της δημοσιότητας –η δημοσιότητα βλέπετε έλκει- αρκετούς «περιεργαζόμενους». Θεολογία ή παραθεολογία, Ορθοδοξία ή ζητοορθοδοξία; Παιδαγωγική του Μυστηρίου ή παιδαγωγική ελεγχόμενη από προσωπικά αδιέξοδα και ψυχαναγκαστικές νευρώσεις; Διαλέγεται και παίρνετε. Φανερό πάντως είναι ότι κάποιοι φαντάζονται πως γεννήθηκαν μόνο για να ελέγχουν τους άλλους, με μόνιμα θύματα, το μάθημα των Θρησκευτικών και τους μαθητές.

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Σύναξη, τχ. 77 (Ιανουάριος - Μάρτιος 2001), εξώφυλλο.

Στιγμές πικρίας και οργής

Τέτοια κατάντια της πατρίδας μας δεν έχω ματαδεί. Ο μεγάλος Κρητικός Νίκος Καζαντζάκης, ως ένας άλλος Μακρυγιάννης, στην τραγωδία του Καποδίστριας, βάζει στο στόμα του κορυφαίου Κυβερνήτη τα εξής λόγια:

«Κουράστηκα, σιχάθηκά τους, δεν τους θέλω

τους Έλληνες!

            Μισώ, φωνάζω απ’ την αγάπη!

Συφέροντα, ψευτιές, ατιμίες, προδοσίες–

πλαντώ!»

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ. (1998). «Καποδίστριας», στο: Θέατρο. Τραγωδίες με διάφορα θέματα. Αθήνα: Εκδόσεις Καζαντζάκη, σ. 34.

Με αφορμή «Το Στρατόπεδο των Αγίων»

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

«Το Στρατόπεδο των Αγίων», του γηραιού Γάλλου συγγραφέα Ζαν Ρασπάιγ έχει χαρακτηριστεί ως προφητικό για τη σημερινή μεταναστευτική κρίση που περνά η Ελλάδα και η Ευρώπη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Ρασπάιγ όταν έγραφε αυτό το βιβλίο (1973), -δεν έχει μεταφραστεί στην ελληνική γλώσσα- ήταν μπροστά από την εποχή του, αποδεικνύοντας ότι ο δυτικός πολιτισμός είχε χάσει από τότε την αίσθηση του σκοπού και της ιστορίας – την “ιδιαιτερότητά” του. Από την άλλη πλευρά, «Το Στρατόπεδο των Αγίων» θεωρείται πως είναι η βίβλος της ξενοφοβίας και ευαγγέλιο του alt-right κινήματος. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο. Διάβασα, όμως, τα δύο παραπάνω άρθρα, τα οποία κάνουν διαφορετική προσέγγιση του ζητήματος της μετανάστευσης λαών. Το γεγονός αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί τη βασική παρατήρηση που κάμει ένας από τους σημαντικότερους σήμερα μελετητές της μετανεωτερικότητας, ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν· στο πλαίσιο, βέβαια, που η μετανεωτερικότητα συνδέεται άμεσα με τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, την παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας και τους τρόπους συσσώρευσης οικονομικού κεφαλαίου. Στο καταιγιστικό βιβλίο του Ρευστοί καιροί, ο κορυφαίος Πολωνός κοινωνιολόγος, αναφερόμενος στους πρόσφυγες γράφει ότι, «αποτελούν την ενσάρκωση των “ανθρώπινων αποβλήτων”, χωρίς να έχουν κάποια χρήσιμη λειτουργία να επιτελέσουν στη χώρα άφιξης και προσωρινής παραμονής και χωρίς να υπάρχει ούτε η πρόθεση ούτε η ρεαλιστική προοπτική για αφομοίωση και ενσωμάτωση στο κοινωνικό σώμα». Και συνεχίζει: «οι πρόσφυγες βρίσκονται μεταξύ διασταυρούμενων πυρών ή, για μεγαλύτερη ακρίβεια, είναι δέκτες αντιφατικών μηνυμάτων. Εκδιώκονται με τη βία ή εκφοβίζονται για να φύγουν από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, αλλά τους αρνούνται την είσοδο σε κάποια άλλη. Δεν αλλάζουν χώρους. Χάνουν το χώρο τους πάνω στη γη και πετιούνται στο πουθενά […] Τα στρατόπεδα των προσφύγων ή των αιτούντων άσυλο είναι έξυπνα επινοήματα προσωρινών εγκαταστάσεων που καθίστανται μόνιμα μέσω του αποκλεισμού των εξόδων τους. Επιτρέψτε μου να το επαναλάβω. Οι τρόφιμοι των στρατοπέδων προσφύγων ή των αιτούντων άσυλο δεν μπορούν να επιστρέψουν “εκεί απ’ όπου ήρθαν”, αφού οι χώρες αυτές δεν τους θέλουν πίσω. Οι ζωές τους έχουν καταστραφεί, τα σπίτια τους έχουν υποστεί ζημιές, ισοπεδωθεί ή κλαπεί. Επιπλέον δεν υπάρχει διέξοδος, γιατί καμιά κυβέρνηση δεν θα δει με ευχαρίστηση την εισροή εκατομμυρίων αστέγων και θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει την εγκατάσταση των νεοφερμένων»[1].

Και σ’ άλλο βιβλίο του, έχοντας ως παράδειγμα το Σαν Πάολο της Βραζιλίας, μιας πόλης συνεχώς αναπτυσσόμενης, με τείχη και φυσικούς φράχτες που υπάρχουν παντού (γύρω από σπίτια, πάρκα, πλατείες και σχολεία), «μια αισθητική που επιβάλλει μια νέα λογική επιτήρησης και απόστασης», κατά την Teraza Caldeira, ο Πολωνός κοινωνιολόγος γράφει: «όπως όλοι γνωρίζουμε, οι φράχτες έχουν δύο πλευρές… Οι φράχτες διαιρούν έναν κατά τα άλλα συνεχόμενο χώρο σε ένα “μέσα” και ένα “έξω”, αλλά εκείνο που είναι “μέσα” γι’ αυτούς που βρίσκονται στη μία πλευρά του φράχτη είναι “έξω” για εκείνους που βρίσκονται στην άλλη πλευρά. Οι κάτοικοι αυτών των συγκροτημάτων περιφράσσουν τον εαυτό τους έξω από τη θορυβώδη και σκληρή ζωής της πόλης, μέσα σε μια όαση ηρεμίας κι ασφάλεια. Ταυτόχρονα όμως περιτειχίζουν όλους τους άλλους έξω από τα ευπρεπή και αρεστά, ασφαλή μέρη, στους δικούς τους, ομολογουμένως άθλιους και βρομερούς δρόμους. Ο φράχτης διαχωρίζει το “οικειοθελές γκέτο” των ισχυρών και τρανών από τα επιβεβλημένα γκέτο των ταπεινών και δύσμοιρων. Για όσους βρίσκονται στο οικειοθελές γκέτο, το μη οικιοθελή γκέτο είναι χώροι όπου “δεν μπαίνουμε”. Για όσους βρίσκονται στα μη οικειοθελή γκέτο, η περιοχή στην οποία έχουν περιοριστεί είναι ο χώρος από τον οποίο “δεν μπορούμε να βγούμε”»[2].

Ένα τέτοιος φράχτης, εδώ και δύο χρόνια, κατασκευάζεται εδώ στη Λέσβο. Είναι η Βάστρια, ένα υπερσύγχρονο γκέτο…

[1] ΖΙΓΚΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ. (2008), Ρευστοί καιροί. Η ζωή την εποχή της αβεβαιότητας, Αθήνα: Μεταίχμιο, σσ. 77, 82-83.

[2] ΖΙΓΚΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ. (2012). Παράπλευρες απώλειες. Κοινωνικές ανισότητες στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, μτφρ. Εύα Παραδέλλη. Αθήνα: Εκδόσεις του Εικοστού πρώτου, σ. 101.

Πατριωτισμός βουτηγμένος στα ψέματα

Καθώς φαίνεται όχι μόνο στην Αριστερά αλλά και στη (Σημιτική) Δεξιά έχει επικρατήσει η «εθνοφοβική σκέψη». Εισαγόμενη κι αυτή, εδώ και τρεις σχεδόν δεκαετίες δεν έχει αλώσει μόνο τα ελληνικά πανεπιστήμια αλλά και την πολιτική. Αφετηρία της, η ιδεολογία του «αντιεθνικισμού» ή του «αντιεθνοκεντρισμού» - οι όροι είναι του Αθανασίου Γκότοβου, Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Η παραγωγή του εθνοφοβικού λόγου, δίχως αμφιβολία, έχει σχέση και με τον πατριωτισμό. Α.Ι.Κ.

Εξού και οι πρωθυπουργικές πατριωτικές παρλάτες, με έναν πατριωτισμό βουτηγμένο στα ψέματα: 

«Ο πατριωτισμός σήμερα νοείται ως ένα μωσαϊκό από απερπάτητους και μονότονους παιάνες. Ένα σύνολο από φθόγγους πατριωτικής αφαίρεσης με επιχειρήματα υπέρογκης δικαιολογίας. […] Έτσι και αλλιώς η νέα αντίληψη του ιστορικού μέλλοντος θα έχει μόνο δούλους συμβατικής συμβίωσης και ημιελεύθερους πολιορκημένους, όπου θύτες και θύματα, κερδισμένοι και χαμένοι, πλούσιοι και φτωχοί, όλοι θα ζουν στην εκμηδενιστική δύναμη της αυταπάτης, (αυτή είναι η ηγεμονία της προσομοίωσης στην ιστορία υποστηρίζει ο Ζ. Μπωντριγιάρ και αυτός είναι ο λόγος που η ιστορία τελειώνει) και εκεί θα εντάσσονται οι νέοι υπήκοοι υπό το ρίγος του τρόμου. Να λοιπόν η νέα προσδοκία του πατριωτισμού που θα μυρίζει βούρκο».

ΠΗΓΗ: SLPress

Ο πραγματικός πλουτισμός

Του ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΔΟΥΜΟΥΖΗ – Θεολόγου, MSc Θεολογίας, Κοινωνιολόγου

Στο Ευαγγέλιο της Κυριακής (Λκ. ιστ΄ 19-31) ο Κύριος αναφέρει την ιστορία του «πλούσιου και φτωχού Λαζάρου». Την γνωρίζουμε όλοι. Κάποια στιγμή έφυγαν απ’ αυτόν τον κόσμο και οι δύο. Ο πλούσιος, όμως, βασανιζόταν και δεν μπορούσε ν’ απολαύσει τα «δώρα» και τον «πλούτο» της αγάπης του Θεού, ενώ ο φτωχός Λάζαρος απολάμβανε την ειρήνη και το έλεός Του.

Είναι γεγονός πως ο πλούσιος ζητούσε κάποια παρηγοριά, αλλά δεν μπορούσε να βρει αυτή τη δυνατότητα, γιατί υπήρχε μεγάλο χάσμα μεταξύ αυτού και του φτωχού Λαζάρου. Παρακάλεσε και ζήτησε, τουλάχιστον, να δοθεί η μαρτυρία - ενημέρωση στους οικείους του, οι οποίοι ζούσαν ακόμα, αυτής της καταστάσεως που βίωνε, ώστε ν’ αλλάξουν στάση ζωής. Λέει, όμως, ο Κύριος: «Εάν δεν ακούν τους προφήτες που τους μίλησαν, και το λόγο του Θεού, ούτε και αν αναστηθεί κάποιος και τους περιγράψει την κατάσταση, θα πεισθούν».

Χωρίς αμφιβολία, είναι ένας σκληρός λόγος. Για πολλούς ένας λόγος δυσβάστακτος, περίεργος και μυστικός. Δεν μπορούμε να τον κατανοήσουμε. Αξίζει να σταθούμε σε μερικά σημεία, για ν’ αντιληφθούμε τι θέλει να πει ο Κύριος. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι ο «φτωχός» έχει όνομα. Είναι ο Λάζαρος. Ο «πλούσιος» είναι ανώνυμος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι αυτό που ορίζει τ’ όνομά μας, εξαρτάται απ’ το πού είναι στραμμένη η ελευθερία μας, πού είναι ο θησαυρός της καρδιάς μας και πού είναι στραμμένη η αγάπη μας.

Ο πλούσιος ήταν στραμμένος στα πράγματα. Δηλαδή, στην ικανοποίηση του εαυτού του. Ζούσε με μια ιδιοτέλεια και ήταν ανίκανος να οικοδομήσει σχέσεις. Γι’ αυτό, δεν είχε όνομα. Ο φτωχός Λάζαρος είχε όνομα, μιας και αναζητούσε βαθύτερα πράγματα. Μέσα απ’ την πτωχεία του ανέπτυσσε σχέσεις και με το Θεό και με τους ανθρώπους. Ουσιαστικά, όταν ο άνθρωπος είναι «κλεισμένος» στην ιδιοτέλειά του και στις επιθυμίες του, δεν «οικοδομεί» σχέσεις. «Σχέση» σημαίνει διάθεση να σηκώσω τον σταυρό μου. Σημαίνει δόσιμο. Δόσιμο όχι αυτού που μπορώ, αλλά αυτού που δεν μπορώ και με ξεπερνάει. Αυτού που έχει προσωπικό κόστος.

Εμείς οι χριστιανοί σήμερα ζούμε σε μια μακαριότητα της «αδράνειας» και της «αφασίας». Είμαστε τόσο μακάριοι όσο τα φυτά και είμαστε βολεμένοι σ’ αυτό. Δεν θέλουμε να εξελιχθούμε, δεν πιστεύουμε πως αυτό που αναφέρει η ιστορία έχει βαθύτερο νόημα. Η Εκκλησία σήμερα βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση, διότι αδυνατεί να «γεννήσει» νέα ερωτήματα. Ένα ερώτημα όταν εκφράζεται αποκαλύπτει πόθο για νόημα και «δίψα» για ένα λόγο ύπαρξης.

Ταυτόχρονα, ο φτωχός Λάζαρος είχε πληγές. Ποιες ήταν οι πληγές; Οι οδύνες του ανθρώπου που αναζητεί το Θεό και που επιζητά τη φανέρωση της Βασιλείας των Ουρανών. Ο πλούσιος δεν ήταν αυτός που είχε χρήματα και ήταν βολεμένος, αλλά ήταν αυτός που δεν αναζητούσε το Θεό και έψαχνε κάπου να «κοιμίσει - νεκρώσει» αυτή την αναζήτηση. Έτσι, ήταν βολεμένος στα πράγματα. Είναι σαν αυτούς τους ανθρώπους της Εκκλησίας που λένε: «Όλα μια χαρά είναι». Δεν είναι, όμως, όλα μια χαρά, διότι δεν έχουμε το Θεό ακόμα, δεν μας αποκαλύφθηκε ο Θεός. Απλώς παίρνουμε τα «ναρκωτικά» μας ο καθένας, για να κοιμηθούμε και να ζήσουμε αυτή τη ψεύτικη μακαριότητα.

Οι άνθρωποι του Θεού είναι αυτοί που πέφτουν και σηκώνονται. Δεν μένουν στην πτώση, αλλά εξελίσσονται ακόμα και εκεί.Το τρομερό που δείχνει την πτωχεία μας και τον ψεύτικο «πλούτο» μας, είναι ότι δεν εξελισσόμαστε. Ο άνθρωπος που αναζητεί ζωντανή και αληθινή σχέση με το Θεό, συνεχώς εξελίσσεται. Δεν καθηλώνεται πνευματικά. Έχει διαρκείς «πνευματικές γεννήσεις» μέσα του. Περνάει απ’ τον πόνο, ζητώντας να γίνει ορατός ο Θεός στη ζωή του. Φεύγει ο Θεός και έρχεται. Αυτό μας «ενεργοποιεί». Ο πλούσιος της παραβολής δεν ψάχνει σχέση, αλλά ψάχνει την ικανοποίησή του και είναι ένας «νεκρός» άνθρωπος.

Αντιθέτως, ποιος είναι ο γεμάτος «πληγές» άνθρωπος; Είναι ο ανήσυχος άνθρωπος, που αναγνωρίζει την πτωχεία της απουσίας του Θεού και ζητεί το Θεό στη ζωή του. Ο Θεός δίνει και επιτρέπει πράγματα. Μια ζωντανή σχέση έχει τα σκότη της, αλλά έχει και το φως. Αυτή η διαδικασία είναι που μας αναπτύσσει, γιατί ζητούμε το φως διαρκώς. Η πνευματική ζωή είναι ένα διαρκές «κυνηγητό» του Θεού. Υπάρχει ένα φοβερό περιστατικό στο βίο του Αγίου Σιλουανού: «Παρακαλούσε τον Χριστό να του φανερωθεί. Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής του εξαντλήθηκαν. Έφθασε μέχρι την απόγνωση και φώναξε: «Είσαι αδυσώπητος (δεν έχεις έλεος)».

Σήμερα οι χριστιανοί, κατά κύριο λόγο, «πλουτίζουμε» απ’ τις φαντασιώσεις μας, απ’ τις προσδοκίες να περάσουμε μια ευχάριστη και ήσυχη ζωή και να είμαστε μια χαρά. Αυτό που λέει ο Κύριος είναι κάτι άλλο. Βλέπουμε τον πλούσιο. Ζούσε σ’ αυτή την κατάσταση και δεν μπορούσε να αναπτύξει σχέσεις με κανέναν. Γιατί; Διότι μόνο ο πονεμένος άνθρωπος μπορεί να κάνει σχέσεις. Αυτός, δηλαδή, που δεν ησυχάζει αν δεν βρει το Θεό. Αυτός που συνεχώς χάνει το Θεό και αναζητεί το Θεό. Αυτή η εμπειρία του Θεού τον καθιστά πρόσωπο και μπορεί να σχετίζεται με κάθε άνθρωπο.

Αυτός, επομένως, είναι ο πραγματικός πλουτισμός και η πραγματική πτωχεία. Όταν είσαι τέτοιος άνθρωπος, που παλεύεις με τον εαυτό σου και με το Θεό, γίνεσαι μια λεπτή και ευαίσθητη ύπαρξη. Μπορείς και αντιλαμβάνεσαι βαθιά πράγματα και συμπονάς κάθε άνθρωπο. Γίνεσαι ένας άνθρωπος «δοσίματος». Όταν είσαι άνθρωπος πραγματικά του Θεού, είναι αδύνατον να κρατήσεις πράγματα για σένα. Θέλεις μόνο να δίνεις. Ό,τι έχουμε είναι της χάριτος του Θεού.

Όμως, ας προσέξουμε το εξής: Η χάρις του Θεού δίδεται σ’ αυτούς που είναι «ανοικτοί» στη χάρη, που την ποθούν και την αναζητούν. Ποιος την αναζητεί; Ο πονεμένος άνθρωπος. Επαναλαμβάνουμε: Άλλος ο πόνος του εγωισμού, που δεν έγινε αυτό που ήθελα και πληγώνομαι, και άλλος ο πόνος της καθημερινής άσκησης να «μαλακώσει» ο εγωισμός μέσα μου.Το όλο ζητούμενο, λοιπόν, είναι να αποβάλουμε αυτόν τον εγωισμό και ν’ αφεθούμε σαν «μικρά παιδιά» στα χέρια του Θεού να μας πλάσει Αυτός όπως θέλει.

Οι Άγιοι Ακίνδυνοι του Ξενοφώντα Μαυραγάνη

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Γιορτή των Αγίων Ακινδύνων σήμερα. Άγιοι του 4ου αιώνα με καταγωγή από την Περσία. Το ένδοξο μαρτύριό τους περιγράφεται με λεπτομέρειες στα Συναξάρια και υμνείται σε ασματικές Ακολουθίες. Τα ονόματά τους: Ακίνδυνος, Αφθόνιος, Πηγάσιος, Ελπιδοφόρος και Ανεμπόδιστος. Εδώ, στη Λέσβο, τιμούνται ιδιαίτερα. Τέσσερεις ιεροί ναοί βρίσκονται σε χωριά (Μιστεγνά, Ερεσό, Βαρειά, Μυχού) κι ένας ακόμα στη Μυτιλήνη (παραπλεύρως του Αγίου Θεράποντα).

Πέραν της τιμής τους από την Εκκλησία, οι Άγιοι Ακίνδυνοι έχουν και την τιμητική τους στη Λογοτεχνία. Αναδημοσιεύω ένα ωραίο διήγημα του αξέχαστου Ξενοφώντα Μαυραγάνη. Γνώρισα τον Ξενοφώντα το 2000, όταν εγκαταστάθηκα στη Μυτιλήνη. Διάβαζα τα άρθρα του στον τοπικό Τύπο. Κοφτερός ο λόγος του. Σαν το ψαλίδι που δεν μασάει το ύφασμα, σαν το ξυράφι του Όκκαμ. Η κριτική που ασκούσε στα πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα έφερνε στο προσκήνιο γόνιμο προβληματισμό, γεννούσε προσδοκίες για ένα καλύτερο πολιτικό και κοινωνικό αύριο, με άξονα το πολιτισμό μιας πατρίδας, με οικουμενικά χαρακτηριστικά. Του είχα κολλήσει το προσωνύμιο «λόγιος του Πλωμαρίου» μιας και η καταγωγή του ήταν απ' αυτή την ιστορική κωμόπολη. Ωστόσο, είχε και το αγέρα των Θεσσαλονικιού, αφού για μεγάλα χρονικά διαστήματα ζούσε σ' αυτή και εργάζονταν ως δικηγόρος. 

Ξεχωριστό και το λογοτεχνικό έργο του Ξενοφώντα. Τα διηγήματά του δείχνουν έναν άριστο χειριστή της ελληνικής γλώσσας. Διαβάζονται ευχάριστα. Έχουν το χάρισμα να συναρθρώνουν μέσα από πολλούς καθρέφτες και αντηχεία, ιστορίες ανθρώπων, παραδοσιακών και σύγχρονων.

Ο Ξενοφώντας έφυγε από τη ζωή πέρυσι τον Μάρτιο του 2023. Πιστεύω ότι στα 83 του χρόνια, τα αποτυπώματα που άφησε σε τόπους που αγάπησε κι ερωτεύτηκε, έχουν αφήσει σπόρους με καρπό για τις επόμενες γενιές. Ο Ξενοφώντας, σ’ όσους ήταν γνωστός, ήταν ένας πληθωρικός, ανοιχτός και χαμογελαστός άνθρωπος. Αγαπούσε τη ζωή και βάδιζε στην κόψη του ξυραφιού, μακριά από συμβιβασμούς και βεβαιότητες. Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του.