Μύρισε ΑΝΟΙΞΗ!!!

Η σγγραφέας και σεναριογράφος ΚΑΛΛΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ στο Πρότυπο ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου

Δ Ε Λ Τ Ι Ο   Τ Υ Π Ο Υ 

 

Το Πρότυπο ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου, σας προσκαλεί

στην παρουσίαση του βιβλίου της Κάλλιας Παπαδάκη, «Δενδρίτες» (εκδ. Πόλις, Αθήνα 2015), το οποίο βραβεύτηκε το 2017 με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι μαθητές Παναγιώτης Κατζάνης, Γεράσιμος Ντίνος και η ίδια συγγραφέας. Για το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μιλήσει η κα Κλειώ Χατζηδανιήλ, Φιλόλογος και Υποψήφια Δρ Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Η εκδήλωση γίνεται στο πλαίσιο συμμετοχής του Πρότυπου ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης στο Πρόγραμμα: «Σχολεία Πρέσβεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. European Parliament Ambassador Schools – EPAS», και συνδιοργανώνεται με την Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου. 

ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΓΕ.Λ. ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ. Τρίτη 26 Μαρτίου 2024. ΩΡΑ: 18.30 ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ.

Καλή Μεγάλη Σαρακοστή! Με έγνοια για τον συνάνθρωπο.

«Η αμφιβολία σε ό,τι πιστεύαμε είναι το πρώτο βήμα στη σκοτεινή και υπόγεια δίοδο προς τη μειονεκτικότητα και την αυτοεξουθένωση. Ο κοινωνικός άνθρωπος δέχεται παθητικά τη ζωή, όπως του προσφέρεται, υπολογίζοντας και σκοτίζοντας τον εγκέφαλό του με έναν πολύ μικρό αριθμό ειδικευμένων ευθυνών. Ο μονάχος άνθρωπος είναι υποχρεωμένος ν’ ανακαλύψει και να εξηγήσει την πηγή και την αιτία της ζωής. Εγκαταλείπει τη φυσική άνεση για να πάει προς την πνευματική δυσχωρία. Όταν λυγίζει, λυγίζει σα φάλαγγα ζυγού που φορτώνεται μεγαλύτερο, υπέρμετρο βάρος. Είμαστε φτωχοί σε αποτελέσματα όταν λογαριαστούμε ο καθένας χωριστά. Η δικαίωσή μας είναι στο σύνολο. Άνθρωπος είναι η ανθρωπότητα, όχι ο καθένας χωριστά. Μη φοβηθείτε να σας χαρακτηρίσουν αδύνατους και να σας παραπετάξουν. Μη φοβηθείτε τις ταλαιπωρίες. Κρατήστε μέσα σας αδιάπτωτο τον κοινό ανθρώπινο χαρακτήρα, τον πόνο, ώσπου να μεταβληθείτε και να εννοήσετε το ηθικό συμπέρασμα».

ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ. (1984). Συνοδεία: Πεζογραφήματα 1936-1968. Θεσσαλονίκη: Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις, σ. 26.

Αλληλογραφία Γιώργου Σεφέρη - Ζήσιμου Λορεντζάτου

Γράμματα Σεφέρη - Λορεντζάτου (1948-1968). Επιμελήθηκε Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1990, σσ. 152-155, 205-206.

«Μα τη Μεγαλόχαρη, παρακινήθηκα να κοιτάξω πίσω μου για να ιδώ με ποιον τρίτο μιλάτε». Τα «ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ» και η ΑΝΟΙΞΗ της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Του ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΑΜΟΥΛΗ· Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Την Άνοιξη του 1956, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, με αφορμή την ανάγνωση του ...Κύπρον, ου μ’ εθέσπισεν (ή Ημερολόγιον Καταστρώματος Γ΄), κατηγορεί τον Γιώργο Σεφέρη για «αισθητικό αυτοσκοπό»,[1] παρόμοιο με αυτόν που η ανθρωπότητα γνώρισε κατά την περίοδο δύο «παραπλανημένων», περιορισμένων και ασήμαντων εποχών, «τη στερνή κλασική περίοδο και τα τελευταία πεντακόσια περίπου χρόνια στην Ευρώπη».[2]

Το θέμα μου εδώ δεν είναι να εξετάσω τούτη τη διαμάχη -το έχω κάνει με τρόπο αναλυτικό ακριβώς είκοσι χρόνια πριν, στο βιβλίο μου Κάλλος το Άγιον. Προλεγόμενα στη Φιλόκαλη Αισθητική της Ορθοδοξίας, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2004. Αυτό που με επαναφέρει σε αυτή τη συζήτηση, είναι η απάντηση του Σεφέρη, η οποία ξεκινά με την έκφραση της έκπληξής του προς τον Λορεντζάτο, αλλά και τον Φίλιππο Σέρραρντ, που φαίνεται να συμφωνεί με τις παρατηρήσεις του Λορεντζάτου στον Σεφέρη. Μια έκπληξη, η οποία διατυπώνεται με τις λέξεις του τίτλου αυτής της παρέμβασής μου, «Μα τη Μεγαλόχαρη, παρακινήθηκα να κοιτάξω πίσω μου για να ιδώ με ποιον τρίτο μιλάτε» [3]. Και τούτο διότι, ο Βουρλιώτης ποιητής, μοιάζει να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του στην περιγραφή και ερμηνεία του Λορεντζάτου. Γι’ αυτό και προχωρά στην κατάθεση επιστημολογικού πλαισίου, προκειμένου οι σοβαρές συζητήσεις, καθώς λέγει, να μη γίνονται με «αποφθέγματα» και γενικεύσεις, δηλαδή στο ποδάρι[4], αλλά με κριτική διάνοια, προσοχή, τιμιότητα και αυστηρότητα. Στοιχεία που θα επιτρέπουν να αναγνωρίζει ο κάθε συνομιλητής τον εαυτό του στα επιχειρήματα και τις απόψεις του άλλου.

Εδώ και λίγες μέρες «γυροφέρνει» την πόλη μας η «Άνοιξη»[5]. Μια Άνοιξη, που παρόλες τις απαισιοδοξίες, τους μηδενισμούς και ένα πρώτο αρνητικό ξάφνιασμα, φαίνεται πως υπόσχεται «πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη»[6]. Με τούτο δεν θέλω να υποτιμήσω τον πόνο και την πίκρα, τη θλίψη και τον θυμό των ανθρώπων, την αίσθηση της προσβολής, αλλά και την αίσθηση καταστρατήγησης της Δημοκρατίας, που γέννησε η πρώτη ανάγνωση των επιστολών που αντάλλαξαν, με αφορμή την αφίσα του ντοκιμαντέρ της Eλίνας Ψύκου, «Αδέσποτα κορμιά», ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεος, με τη Γενική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, κ. Ελίζ Ζαλαντό.

Θέλω απλά και μόνο να περάσω πέρα από το «προφανές» και τις βεβαιότητες που αυτό κουβαλά, διότι μια τέτοια αυτοπαράδοση στη συνήθεια της εύκολης κρίσης δεν επιτρέπει τη διάκριση του καρπού από το τσόφλι, αλλά και πέρα από την ευκολία με την οποία φορτώνουμε τους ανθρώπους με προθέσεις, τις οποίες οι ίδιοι ποτέ δεν είχαν. Και τούτο, διότι όπως λέγει η ποιητική φωνή, η βάρκα σαν την φορτώσεις με προθέσεις βουλιάζει[7].

Έχω, λοιπόν, την βαθιά πεποίθηση πως βρισκόμαστε ενώπιον δύο καλών και ουσιαστικών, όσων αφορά το περιεχόμενό τους επιστολών, που προέρχονται από τη γραφίδα ανθρώπων με ποιότητα, ήθος και ευθύνη. Βέβαια, οι πράξεις των ανθρώπων και τα δημιουργήματά τους, στην προκειμένη περίπτωση οι επιστολές, κρίνονται πάντοτε στη συνάφειά τους. Κρίνονται, δηλαδή, εντός της μήτρας που τις γεννά και εξάπαντος όχι έξω από αυτήν. Οφείλουμε, δηλαδή, να δούμε πότε γράφονται, γιατί γράφονται και ποιο το υπόβαθρό τους. Εάν τις βγάλουμε από το πλαίσιό τους είναι εύκολο να παρεξηγηθούν, να παρερμηνευθούν και ως εκ τούτου να ακυρωθούν.

Σε αντίθεση, λοιπόν, με ερμηνευτικές προσπάθειες που ανακαλύπτουν στις επιστολές του Μητροπολίτη Φιλόθεου και της κ. Ζαλαντό την κήρυξη ενός ιερού πολέμου και την αλαζονική και απρεπή παρέμβαση στα εκκλησιαστικά πράγματα με την διδακτική ανάπτυξη θεολογικών θέσεων αντίστοιχα, θεωρώ πως και οι δύο περνούν τα σύνορα που κάποιοι θέτουν, προκειμένου, όπως διηγείται κινηματογραφικά ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, να φτάσουν στο σπίτι και κατά συνέπεια στον εαυτό[8]. Να φτάσουν σε ένα ανανεωμένο μαζί που θα συμπεριλαμβάνει την ετερότητά τους. Ναι, οφείλουμε να το πούμε ξεκάθαρα. Πρόκειται για δύο διαφορετικούς ανθρώπους, που υπηρετούν δύο διαφορετικούς θεσμούς -την Εκκλησία και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου-, με διαφορετικά χαρακτηριστικά και διαφορετική στοχοθεσία.

Διαφορετικότητες, όμως, που μπορούν και εξάπαντος οφείλουν να διαλεχθούν για χάρη του ανθρώπου και της κοινωνίας, για χάρη μιας ζωής μαζί, όπου ο καθένας θα πλουτίζει από την ετερότητα του άλλου. Έτσι ώστε να μπορούμε να υποστηρίζουμε εν τέλει μαζί με τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη της Μητέρας Θεσσαλονίκης, πως «[…] το εγώ μου είν’ ένας άλλος […] Τόσοι άλλοι είμαι εγώ»[9]. Βέβαια, μια τέτοια κατανόηση αφήνει δυσαρεστημένους όλους εκείνους που είδαν στις επιστολές κήρυξη ιερών πολέμων, αποστομωτικές απαντήσεις και σύγκρουση μέχρις εσχάτων.

Υπάρχουν, βέβαια και οι άλλοι που έψεξαν τον Παναγιώτατο για χλιαρότητα στην αντίδρασή του, για δειλία και οικουμενισμό, διότι δεν έβαλε το μαχαίρι στο στόμα πηγαίνοντας στη μάχη, δεν γέμισε πλατείες -τούτες και την φασιστική λειτουργία τους την κατήγγειλε expresis verbis και αμέσως με άλλη δημόσια επιστολή του, αλλά και συνεντεύξεις στα ΜΜΕ-, αλλά και την κ. Ζαλαντό, διότι υπήρξε πολύ ευγενική στην απάντησή της, δεν τόλμησε να τα πει έξω από τα δόντια και τελικά δεν έβαλε τον Μητροπολίτη στη θέση του. Δυστυχώς για όλους αυτούς, ο διάλογος δεν έγινε αρένα, δεν χύθηκε αίμα, δεν βιάστηκαν συνειδήσεις, δεν φτάσαμε στην πνευματική και φυσική εξόντωση υποκειμένων, δεν κατασπαράχθηκαν κορμιά.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, η κ. Ζαλαντό και ο Μητροπολίτης κ. Φιλόθεος είναι δυο ωραίοι άνθρωποι, δυο ευγενείς άνθρωποι με βαθιά αίσθηση της ευθύνης και του χρέους. Και εάν η κ. Ζαλαντό εργάζεται χρόνια στη Θεσσαλονίκη και το σπουδαίο έργο της είναι γνωστό, ο Παναγιώτατος κατάφερε σε εκατό μόλις μέρες να κερδίσει με τις πράξεις του και την παρουσία του τον σεβασμό, τη συμπάθεια και την αγάπη των Θεσσαλονικέων.

Αυτή είναι προφανώς και η ανάγνωση μιας τρίτης κατηγορίας συμπολιτών μας και όχι μόνον, οι οποίοι εις πείσμα της διαίρεσης και του αυτοερωτισμού γιόρτασαν και συνεχίζουν να γιορτάζουν την ανάσταση του πραγματικού διαλόγου και την Άνοιξη της Θεσσαλονίκης που αυτός ο διάλογος υπόσχεται. Ένα αεράκι πολιτισμού αύρας λεπτής φυσάει στην πόλη, το επ’ εμοί μια διαίσθηση με γεμίζει, πως οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου θα κάνουν τη Θεσσαλονίκη μας ξανά όμορφη, αλλιώς ωραία. Άλλωστε, το λέει και ο Νιόνιος, πως «Μέρες καλύτερες θα ΄ρθούν, το λέει το ένστικτό μου, / αυτό το κάτι μέσα μου, το εντελώς δικό μου. /Χαράζουνε τα πρόσωπα, τα βλέμματα γλυκαίνουν / γιατί ταλαιπωρήθηκαν και τώρα το μαθαίνουν. / Κι αυτοί που μας πληγώσανε, καθώς το φως τελειώνει, / αισθάνονται τη μοναξιά που Έλληνες ενώνει»[10].

Υ.Γ. Η Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ είναι έτοιμη να συμβάλλει σε μια ευρύτερη συζήτηση του θέματος της σχέσης ιερού και τέχνης σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης μας, αλλά και κάθε άλλου φορέα της Θεσσαλονίκης.

[1] Γράμματα Σεφέρη - Λορεντζάτου (1948-1968), επιμέλεια Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1990, σ. 153, 205.

[2] Γράμματα Σεφέρη - Λορεντζάτου, σ. 153.

[3] Γράμματα Σεφέρη - Λορεντζάτου, σ. 205.

[4] Γράμματα Σεφέρη - Λορεντζάτου, σ. 205.

[5] Κ. Δημουλά, Μεσιτείες, Το Λίγο του Κόσμου, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 2000, σ.138.

[6] Μ. Χατζιδάκις, Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη, εκδ. Columbia, Αθήνα 1962. Όπως σημειώνει στο προλογικό του δίσκου ο Μάνος Χατζιδάκις, η φράση αποτελεί δάνειο από τον Τόμας Έλιοτ, «Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας / Μες απ’ την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας / Θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας / Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές…», T. S. Eliot, Έρημη Χώρα, μτφρ. Γ. Σεφέρης, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα, 1936, σ. 12.

[7] «Πες “βάρκα”, που βουλιάζει αν την παραφορτώσεις με προθέσεις», Κική Δημουλά, Η περιφραστική πέτρα, Το Λίγο του Κόσμου, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 2000, σ. 203.

[8] «Περάσαμε τα σύνορα και είμαστε ακόμα εδώ […] Μα πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε, για να πάμε σπίτι μας;», Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού, Arena Films, Vega Film, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Αθήνα 1991· «Πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε για να φτάσουμε στους εαυτούς μας;», με αφορμή Το Λιβάδι που Δακρύζει.

[9] Ν. Γ. Πεντζίκη, Προς Εκκλησιασμόν, εκδ. ΑΣΕ, Θεσσαλονίκη 1986, σ. 66.

[10] Δ. Σαββόπουλος, Μη πετάξεις τίποτα, εκδ. Plydor, Αθήνα 1994.

ΠΗΓΗ: ANTIDOSIS

Albert Camus: Η αίσθηση του κόσμου!

«Ο σύγχρονος άνθρωπος νομίζει πως πρέπει να ελευθερώσει πρώτα το κορμί, ακόμα κι αν χρειαστεί να πεθάνει προσωρινά το πνεύμα. Μπορεί όμως το πνεύμα να πεθάνει προσωρινά; Η ουσία είναι πως αν ο Προμηθέας ξαναγύριζε, οι σημερινοί άνθρωποι θα έκαναν ακριβώς ό,τι έκαναν οι θεοί εκείνα τα χρόνια: θα τον κάρφωναν στο βράχο εν ονόματι του ανθρωπισμού που πρώτος εκείνος συμβόλιζε. Οι εχθρικές φωνές που θα βλαστημούσαν τότε το νικημένο θα ήταν οι ίδιες που αντηχούν στην αρχή της τραγωδίας του Αισχύλου: οι φωνές της Δύναμης και της Βίας».

ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ. (1997). «Ο Προμηθέας στον Άδη», στο: Το Καλοκαίρι. Δοκίμια, μτφρ. Νίκη Καρακίτσoυ – Ντουζέ. Μαρία Κασαμπαλόγλου – Ρομπλέν. Αθήνα: Πατάκη, σ. 62.

«[…] η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι σφιγμένη μέσα σε καμιά εικοσαριά κορσέδες και δεν μπορεί να αναπνεύσει».

ALBERT CAMUS. (2004). Α. Κατακουζηνός. Ε. Παπανούτσος. Κ. Τσάτσος. Γ. Θεοτοκάς. Φ. Βεγλερής. Ν. Χατζηκυριάκος – Γκίκας. Το μέλλον του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. Μια συζήτηση στην Αθήνα, 1955. Πρόλογος – Μετάφραση Τ. Τσαλίκη – Μηλιώνη. Αθήνα: Αλεξάνδρεια, σ. 41.

«Αν ο άνθρωπος επιδιώκει να γίνει Θεός, παίρνει με το έτσι θέλω το δικαίωμα ζωής ή θανάτου των άλλων. Κατασκευάζοντας πτώματα και υπανθρώπους, γίνεται ο ίδιος υπάνθρωπος κι όχι Θεός, καταντά ελεεινός υπηρέτης του θανάτου».

ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ. (2013). Ο επαναστατημένος άνθρωπος, μτφρ. Νίκη Καρακίτσου – Douge. Μαρία Κασαμπαλόγλου – Roblin. Αθήνα: Πατάκη, σ. 395.

«Η μνήμη των φτωχών είναι λιγότερο καλοσυντηρημένη από εκείνη των πλουσίων, έχει λιγότερα σημεία αναφοράς στο χώρο εφόσον σπάνια αφήνουν το μέρος που ζουν, λιγότερα σημάδια αναφοράς και στο χρόνο κατά τη διάρκεια μιας ζωής μονότονης και γκρίζας. Βέβαια, υπάρχει η μνήμη της καρδιάς, για την οποία λένε πως είναι η πιο σίγουρη, η καρδιά όμως καταπονείται από τη λύπη και τον κάματο, λησμονεί πιο γρήγορα κάτω απ’ το βάρος του μόχθου. Ο χαμένος χρόνος υπάρχει μόνο στους πλουσίους. Για τους φτωχούς, βάζει απλώς τα ακαθόριστα σημάδια στο μονοπάτι του θανάτου».

ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ. (2017). Ο πρώτος άνθρωπος, μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη. Αθήνα: Καστανιώτη, σ. 84.

«Τα όρια της διαφήμισης»

ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ. «Τα όρια της διαφήμισης», στο: Δρόμος της Αριστεράς, (16/03/2024).

Mέσα από τα οδοφράγματα!!!

«Αδέσποτα Κορμιά». Η καθηλωτική απάντηση της Ελίζ Ζαλαντό στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης

Παναγιώτατε,

Διάβασα με προσοχή την επιστολή που μου αποστείλατε, η οποία καθόλου δεν με υπέβαλε σε ταλαιπωρία- όπως πολύ ευγενικά αναφέρετε. Εν αντιθέσει, χάρηκα που μου κοινοποιήσατε τις εξόχως ενδιαφέρουσες απόψεις σας. Καταρχάς, σας ευχαριστώ για τις θερμές ευχές σας για την επιτυχία του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, καθώς και για το γεγονός ότι «σας γεμίζουν χαρά και ελπίδα οι καλλιτεχνικές μας δραστηριότητες, οι πρωτοβουλίες μας για ενίσχυση της κινηματογραφικής κοινότητας, οι συναντήσεις δημιουργών και καλλιτεχνών – ιδίως νέων». Το κεντρικό θέμα της επιστολής σας είναι το ντοκιμαντέρ της κ. Ελίνας Ψύκου Αδέσποτα κορμιά που συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό του φετινού μας Φεστιβάλ.

Θα χαρώ να συναντηθούμε μετά το τέλος του Φεστιβάλ μας και να συζητήσουμε από κοντά αυτό το θέμα. Μέχρι τότε επιτρέψτε μου να σας εκφράσω κι εγώ, με φιλόκαλη και ειλικρινή διάθεση, μερικές σκέψεις που έκανα κατά την ανάγνωση της επιστολής σας. Στην πραγματικότητα οι σκέψεις μου εδράζονται σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι καθαρά νομικός και δικαιοκρατικός. Όπως πολύ σωστά αναφέρετε, το ντοκιμαντέρ της κ. Ψύκου «εξερευνά τη σωματική αυτονομία στην Ευρώπη των πολλών ελευθεριών». Σας προσκαλούμε στην προβολή για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι ότι το ντοκιμαντέρ αυτό διατρέχεται από την επιθυμία της δημιουργού να καταγράψει τις αγωνίες ανθρώπων που υποφέρουν διότι περιορίζεται η ελευθερία τους. Ως γυναίκα, μητέρα και εργαζόμενη, βλέπω κι εγώ με ανησυχία ότι ο κόσμος, εν έτει 2024, μοιάζει να πηγαίνει πίσω.

Η βία, οι επιθέσεις κατά των γυναικών, οι γυναικοκτονίες αυξάνονται συνεχώς. Αυξάνονται και οι επιθέσεις κατά αδυνάτων και διαφορετικών. Μόλις χθες στην πλατεία Αριστοτέλους, μια ανάσα από την έδρα του Φεστιβάλ μας, είδαμε με φρίκη και αγανάκτηση μια αήθη και βίαιη επίθεση εναντίον δυο διεμφυλικών ατόμων, τα οποία διασώθηκαν καθαρά από τύχη. Αυξάνονται επίσης τα απολυταρχικά καθεστώτα που περιορίζουν την ελευθερία, καταπατούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και αμφισβητούν την έννοια της Δημοκρατίας.

Η Δημοκρατία είναι ένας θεσμός υπέροχος που μας καλεί να συμβιώνουμε με άτομα, τα οποία ενδεχομένως έχουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές μας. Αν αυτές οι απόψεις δεν κηρύσσουν το μίσος και δεν καλούν σε παράνομες πράξεις, αν δεν απειλούν τις θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας και της Δημοκρατίας κι αν δεν παραβαίνουν τους υπάρχοντες νόμους, τότε οφείλουμε να τις ακούμε μέσα στο πλαίσιο μιας κοινωνίας αποδοχής και αγάπης. Κατανοώ ότι η διαφημιστική αφίσα της ταινίας Αδέσποτα Κορμιά εκφράζει ίσως απόψεις αντίθετες από τις δικές σας. Το ίδιο είμαι σίγουρη ότι συμβαίνει και με άλλα καλλιτεχνικά έργα που παρουσιάζονται σε κινηματογραφικές αίθουσες, τηλεοπτικούς σταθμούς, αίθουσες τέχνης και μουσεία. Μα κι εγώ όμως βλέπω έργα που δεν μου αρέσουν και ακούω απόψεις που είναι αντίθετες στις δικές μου. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα μπορούσα να ζητήσω την απαγόρευσή τους, ή την απόσυρσή τους, διότι αυτό αντίκειται στο Κράτος Δικαίου.

Το ίδιο συμβαίνει και με την αφίσα της ταινίας Αδέσποτα Κορμιά. Ως καλλιτεχνικό έργο μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους και να προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Χωρίς να έχουμε καμία σχέση με τη δημιουργία της, έχουμε ακούσει στο Φεστιβάλ πολλές διαφορετικές απόψεις: από θετικές και εγκωμιαστικές, έως προσβλητικές και απειλητικές. Όμως ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος επίσημος φορέας μπορεί να την απαγορεύσει από τη στιγμή που δεν παραβιάζει το Σύνταγμα και τους νόμους. Αντιλαμβάνομαι λοιπόν τον προβληματισμό σας για τη συγκεκριμένη αφίσα.

Σας παρακαλώ, όμως, να κατανοήσετε κι εσείς ότι οι πράξεις απαγόρευσης ή λογοκρισίας είναι αντίθετες όχι μόνο στις αξίες μου αλλά και αντίθετες στους νόμους του κράτους μας. Υπάρχει όμως κι ένας δεύτερος άξονας πάνω στον οποίο εδράζονται οι σκέψεις μου, κι αυτός είναι περισσότερο θεωρητικός. Μου γράφετε ότι τα τελευταία χρόνια διάφοροι καλλιτέχνες «χρησιμοποιούν τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης για να διαφημίσουν εκδηλώσεις και δημιουργήματα τέχνης, υπερβαίνοντας τα όρια της κακόβουλης πρόκλησης και της κακοποιητικής πρόθεσης». Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνει και αυτό, όχι όμως με την αφίσα της κ. Ψύκου, η οποία δεν πιστεύω ότι προσβάλλει «την ελεύθερη διάθεση της αγάπης μας για τον Χριστό, την Εκκλησία Του και τα ιερά Πρόσωπα της Πίστης μας». Δεν υπάρχει κάτι προσβλητικό ή χλευαστικό σε αυτή την αφίσα.

Δεν ακολουθεί βεβαίως τη γνωστή εκκλησιαστική τεχνοτροπία, όμως εκατοντάδες καλλιτέχνες από την Αναγέννηση ως τις μέρες μας χρησιμοποίησαν διαφορετικές τεχνοτροπίες για να απεικονίσουν τα Πάθη του Χριστού και να τα ταυτίσουν αλληγορικά με τις αγωνίες των αενάως πασχόντων ανθρώπων. Πιστεύω δηλαδή ότι η συγκεκριμένη αφίσα, όπως μου γράφετε κι εσείς, επιδιώκει «την ψυχική ανάταση και Ανάσταση, την αποκατάσταση του ανθρώπου στο πρωτόκτιστο κάλλος της Θεότητος».

Επιτρέψτε μου τέλος, Παναγιώτατε, να εκφράσω την άποψη ότι ο Σταυρός του Κυρίου δεν είναι μόνον ένα σύμβολο πίστης, μια απλή εικόνα που αναπαράγεται στατικά ανά τους αιώνες, αλλά και ένας συμπεριληπτικός τόπος και ένας εν κινήσει τρόπος που αγκαλιάζει τον πεπτοκώτα άνθρωπο, τον πάσχοντα άνθρωπο, τον εσαεί ξένο, τον οποίο οφείλουμε να υποδεχόμαστε με ταπεινότητα, κατανόηση και αγάπη. Με τον ίδιο τρόπο που υποδεχθήκαμε τον Ιησού με τα παρακάτω λόγια του Ύμνου: «δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλίνῃ».

Με βαθιά εκτίμηση,

Ελίζ Ζαλαντό

Γενική Διευθύντρια Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ

Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Φιλοθέου ἐπιστολὴ πρὸς τὴν Διευθύντρια τοῦ Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης γιὰ ἀνάρτηση διαφημιστικῆς ἀφίσας

Πρὸς τὴν

Ἀξιότιμη κ. Ἐλὶζ Ζαλαντὸ

Γενική Διευθύντρια

τοῦ Φεστιβὰλ Ντοκιμαντὲρ Θεσσαλονίκης

Ἐνταῦθα

Ἀξιότιμη Κυρία Γενικὴ Διευθύντρια,

Σᾶς ἀποστέλλω τὴν παροῦσα ἐπιστολὴ μου, ζητῶντας ἐν πρώτοις τὴν κατανόησή σας γιὰ τὴν ταλαιπωρία στὴν ὁποία πιθανὸν σᾶς ὑποβάλλω. Θεώρησα ὅμως χρέος μου νὰ σᾶς ἐμπιστευθῶ τὶς ἀκόλουθες σκέψεις μου καὶ νὰ ζητήσω τὴν συνδρομὴ σας σὲ ἕνα ζήτημα, τὸ ὁποῖο, σᾶς ὁμολογῶ, μὲ ἔχει προβληματίσει ἀρκετά.

Κατ’ ἀρχάς, ὀφείλω νὰ σᾶς ἐκφράσω τὶς θερμότερες εὐχὲς μου γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ φετινοῦ 26ου Φεστιβὰλ Ντοκιμαντὲρ Θεσσαλονίκης. Τέτοιες καλλιτεχνικὲς δραστηριότητες καὶ πρωτοβουλίες ἐνίσχυσης τῆς κινηματογραφικῆς κοινότητας, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν εὐκαιρία ἔκφρασης καὶ συνάντησης δημιουργῶν καὶ καλλιτεχνῶν, ἰδίως νέων, μᾶς γεμίζουν μὲ χαρὰ καὶ ἐλπίδα. Ὅπως, ὅμως, καὶ σεῖς γνωρίζετε, «ὁ ἐχθρὸς τοῦ καλοῦ εἶναι τὸ καλύτερο». Ἐπιθυμῶντας, λοιπόν, μὲ φιλόκαλη καὶ εἰλικρινῆ διάθεση νὰ συνεισφέρω στὴν προσπάθειά σας, ἐπιτρέψατέ μου νὰ σᾶς ἐπισημάνω ἕνα ζήτημα, τὸ ὁποῖο δὲν ἀφορᾶ σὲ αὐτὸ καθ’ αυτὸ τὸ Φεστιβὰλ, ἀλλὰ θὰ μποροῦσε νὰ δημιουργήσει λανθασμένες ἐντυπώσεις γι’ αὐτὸ τὸ ἴδιο.

Στὸ Πρόγραμμα τοῦ Φεστιβὰλ περιλαμβάνεται καὶ ἡ προβολὴ τοῦ ντοκιμαντὲρ μὲ τίτλο «ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ» τῆς κ. Ἐλίνας Ψύκου. Τὸ ζήτημα ποὺ δημιουργεῖται μὲ αὐτὸ δὲν ἔγκειται στὸ περιεχόμενό του, ἀλλὰ στὴν διαφημιστικὴ ἀφίσα προβολῆς τοῦ ντοκιμαντέρ! Πέραν τοῦ ὅτι ἡ πρώτη μοιάζει ἀναντίστοιχη μὲ τὸ περιεχόμενο τοῦ δευτέρου － τὴν ἐξερεύνηση τῆς σωματικῆς αὐτονομίας στὴν Εὐρώπη τῶν πολλῶν ἐλευθεριῶν－ ὅπως περίπου ἀναφέρεται στὸ Πρόγραμμα, ἀκόμη καὶ ἄν προσπαθήσει κάποιος νὰ κάνει μιὰ ἐλευθεριάζουσα ἢ νοσηρὴ σύνδεση, εἶναι βαθύτατα προκλητικὴ γιὰ τό θρησκευτικὸ συναίσθημα τῶν χριστιανῶν τῆς πόλης μας, ἀνεξαρτήτως δόγματος καὶ ὁμολογίας: ἕνας σταυρὸς μὲ μία ἡμίγυμνη γυναίκα, πιθανῶς τὴν Παναγία, τὴν ὁποία περιβάλλουν τὰ ἀστέρια τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σημαίας (ἀναφορὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας «Ἀμώμου Συλλήψεως» ἢ τῆς Παναγίας τῆς Λούρδης, δύο παγκοσμίως σεβαστῶν χριστιανικῶν συμβόλων;).

Τείνει, δυστυχῶς, νὰ καταστεῖ συνήθεια, τὰ τελευταῖα χρόνια, ἡ ἐκ μέρους διαφόρων «καλλιτεχνῶν» χρησιμοποίηση τῶν ἱερῶν Προσώπων τῆς Πίστης, ὄχι γιὰ νὰ ἀποδώσουν τὸν ἁρμόζοντα σεβασμὸ καὶ νὰ ἐκφράσουν τὴν πρέπουσα εὐλάβεια πρὸς Αὐτά, ἀλλὰ γιὰ νὰ «διαφημίσουν» έκδηλώσεις καὶ δημιουργήματα τέχνης. Αὐτὲς οἱ διαφημίσεις ὑπὸ τὸ πρόσχημα μιᾶς ἀμφίβολης καλλιτεχνικὰ γραφιστικῆς προσέγγισης, ἀγγίζουν － ἐνίοτε δὲ καὶ ὑπερβαίνουν － τὰ ὅρια τῆς κακόβουλης πρόκλησης καὶ τῆς κακοποιητικῆς πρόθεσης.

Ἡ Ἐκκλησία, βεβαίως, δὲν λειτουργεῖ ἀντιδραστικά, φοβικὰ ἢ ἐκδικητικά. Ἄλλωστε, κανεὶς καὶ τίποτε δὲν ἔχει τὴν δύναμη νὰ σπιλώσει ἢ νὰ ἀμαυρώσει οὐσιαστικὰ τὰ ἱερὰ Πρόσωπα τῆς Πίστης. Ὅμως ἐμεῖς, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ βλέπουμε τὸν Πατέρα, τὸν Ἂδελφό, τὸν Φίλο, Αὐτὸν ποὺ ἀγκαλιάζει τὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο, συνχωρεῖ ὅποιον θέλει νὰ ἐπιστρέψει κοντὰ Του καὶ ὡς «μανικὸς ἐραστὴς» ἑλκύει κάθε μετανοοῦσα ψυχή, ὀφείλουμε στὸ ὄνομα αὐτῆς τῆς ἀγάπης, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀλήθειας γιὰ Ἐκεῖνον καὶ ὅλα τὰ ἱερά Πρόσωπα τῆς Πίστης, ὅπως ἡ Παναγία Μητέρα μας, νὰ καταθέτουμε τὴν μαρτυρία καὶ διαμαρτυρία μας, ἔστω καὶ ἄν κάποιοι «χριστιανοφοβικοὶ» κύκλοι ἀρνοῦνται τὸ δικαίωμα αὐτὸ καὶ ἐθελοτυφλοῦν, ἀποδίδοντας στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν ἔκφραση τῶν θέσεών της, προθέσεις ἀνύπαρκτες, ὁμιλοῦν γιά «σκοταδισμὸ καὶ διχασμό, κηρύγματα μίσους, κυνήγι μαγισσῶν, ἀπόρριψη, τιμωρία, Μεσαίωνα, προτροπὴ σὲ πράξεις βίας».

Σὲ πεῖσμα ὅλων αὐτῶν, ἡ Εκκλησία καὶ ὅσοι ἐλεύθερα ἀνήκουμε σ’ Αὐτήν θὰ προσευχόμαστε συνεχῶς, ὄχι ὑπεροπτικά καὶ ἀπαξιωτικά, ὄχι διακρίνοντας «ἁμαρτωλούς» καὶ «σεσωσμένους», ὄχι γιὰ να «πέσει φωτιά», ἀλλὰ γιὰ τὴν μετάνοια ὅλων μας, τὴν ψυχικὴ μας ἀνάταση καὶ Ἀνάσταση, τὴν ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στὸ πρωτόκτιστο κάλλος τῆς Θεότητος.

Στὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ παράδοσή μας ἡ ἐλευθερία δὲν εἶναι μία ἰδέα, ἀλλὰ ἕνα πρόσωπο, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστού. Γι’ αὐτὸ ἡ ἐλευθερία ὡς συνειδητὴ ἐπιλογὴ ζωῆς προϋποθέτει ἀπαραιτήτως τὸν σεβασμό καὶ τὴν εὐθύνη, τόσο γιὰ τὸν ἑαυτό μας ὅσο καὶ γιὰ τοὺς Ἄλλους. Σ’ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ πλαίσιο ζητοῦμε καὶ ἀπὸ σᾶς νὰ μὴ συναινέσετε στὸ νὰ προσβληθεῖ ἡ ἐλεύθερη διάθεση τῆς ἀγάπης μας γιὰ τὸν Χριστὸ, τὴν Ἐκκλησία Του καὶ τὰ ἱερὰ Πρόσωπα τῆς Πίστης μας, μὲ τὴν ἀνάρτηση τῆς ἀφίσας γιὰ τὴν διαφήμιση τοῦ ντοκιμαντὲρ «ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ».

Ἀξιότιμη Κυρία Γενικὴ Διευθύντρια,

Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἀντιλαμβάνεσθε καὶ κατανοεῖτε τὸν προβληματισμὸ καὶ τὴν στενοχωρία μου ὡς χριστιανοῦ ποιμένα καὶ πνευματικοῦ πατέρα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν τῆς Θεσσαλονίκης. Σᾶς παρακαλῶ θερμά, κατὰ τὴν ἔμφρονα κρίση καὶ συνείδησή σας, νὰ πράξετε ὅ,τι ἁρμόζει. Εὐχόμενος τὸ 26ο Φεστιβὰλ νὰ στεφθεῖ μὲ ἐπιτυχία καὶ σεῖς προσωπικὰ νὰ ἔχετε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὴν ζωὴ καὶ τὰ καλὰ σας ἔργα διατελῶ∙

Μετὰ τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καὶ τιμῆς

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ὁ Θεσσαλονίκης Φιλόθεος

ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Το πρόστυχο

ΖΑΝ ΜΠΩΝΤΡΙΓΙΑΡ. (2002). «Το πρόστυχο», στο: Συνθήματα, μτφρ. Βασίλης Τομανάς. Σκόπελος: Νησίδες, σσ. 25-27.

Μόνο βινύλιο!!!

 

I'm a Fool to Want You

 

I'll Be Around

8η Μαρτίου: Ημέρα της Γυναίκας

Εγώ γυναίκα, η άνθρωπος,

ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,

ήταν ως τώρα του ανδρός

και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.

Ποιος είναι και πώς

πιο πολύ μονάχος,

παράφορα, απελπισμένα μονάχος,

τώρα εγώ ή εκείνος;

Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,

όμως πότε υπήρχα δίχως του

και τώρα,

πώς στέκομαι, σε ποιο φως,

ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καϋμός;

Ω, πόσο διπλά υποφέρω,

χάνομαι διαρκώς,

όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.

Πώς θα δω το πρόσωπό μου,

την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,

όταν τόσο παλεύω

και δεν μπορώ ν’ αρμοστώ.

«Ότι διά σου αρμόζεται

γυνή τω ανδρί.»

Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικό

του απρόσωπου, ούτε κι εγώ

δεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα.

Τι θα γίνει που τόσο καλά,

όσα πολλά ξέρω και γνωρίζω καλλίτερα,

πως απ’ το πλευρό του δεν μ’ έβγαλες.

Και λέω πως είμαι ακέραιος άνθρωπος

και μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουν

και τώρα είμαι και μπορώ

κι’ είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνος

κι’ εγώ έχω το δικό μου φως,

εγώ ποτέ, σελήνη,

είπα πως δεν θα βαστώ απ’ τον ήλιο

κι’ έχω τόσην υπερηφάνεια

που πάω τη δική του να φτάσω

και να ξεπεραστώ, εγώ,

που τώρα μαθαίνομαι και πλήρως

μαθαίνω πως θέλω σ’ εκείνον ν’ αντισταθώ

και δεν θέλω από κείνον τίποτα

να δεχτώ και δε θέλω να περιμένω.

Δεν κλαίω, ούτε τραγούδι ψάλλω.

Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου

ξέσκισμα που τοιμάζω,

για να γνωρίσω τον κόσμο δι’ εμού,

για να πω το λόγο δικό μου,

εγώ που ως τώρα υπήρξα

για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν’ αγαπώ,

εγώ πια δεν του ανήκω

και πρέπει μονάχη να είμαι,

εγώ, η άνθρωπος.

ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ. (2000). «Η άνθρωπος», στο: Τα Ποιήματα, τ. Β΄. Αθήνα: Οι Εκδόσεις των Φίλων, σσ. 123-124.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ: Ευρωπαϊκή Ψηφιακή Πολιτική και Τεχνητή Νοημοσύνη

Δ Ε Λ Τ Ι Ο   Τ Υ Π Ο Υ    -   Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Το Πρότυπο Γενικό Λύκειο Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου διοργανώνει Επιστημονική Ημερίδα με θέμα: «Ευρωπαϊκή Ψηφιακή Πολιτική και Τεχνητή Νοημοσύνη». Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα Τελετών του σχολείου μας, το Σάββατο 9 Μαρτίου, από τις 5:30 ως τις 8:30 το απόγευμα και εντάσσεται στο πρόγραμμα «ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΡΕΣΒΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ - EPAS / EUROPEAN PARLIAMENT AMBASSADOR SCHOOLS - EPAS».

Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α

17.30 – 18.00 Προσέλευση – Χαιρετισμοί.

ΜΕΡΟΣ Α΄: Ευρωπαϊκή Ψηφιακή Πολιτική και Τεχνητή Νοημοσύνη

ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ: Ιουλία – Μαρίνα Σαράντου & Αθανάσιος Ι. Καλαμάτας

18.00-18.15 «Τεχνητή Νοημοσύνη και Ευρωπαϊκή Ένωση». Αντώνιος Νείρος, Διευθυντής Πρότυπου ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ph.D., M.Sc., M.Ed.

18.15-18.30 «Μεγάλα Γλωσσικά Μοντέλα (LLMs). Δυνατότητες και προοπτικές». Γεώργιος Τριχόπουλος, Καθηγητής Πληροφορικής στο Πρότυπο ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου - Ερευνητής της Ομάδας Ευφυούς Αλληλεπίδρασης - Intelligence Interaction Research Group του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

18.30-18.45 Παρουσίαση Εργασιών των Μαθητών: Οδυσσέα Δεμερτζίδη, Παναγιώτας Λαμπούση, Ευάγγελου – Ευστράτιου Καπητανέλλη, Υβόννης – Μαρίας Κουλμπάνη, Παρασκευής Κουγκούλιου, Ελένης - Μαρίας Βαμβούρη, Παναγιώτη Κατζάνη, Μιχαήλ Σαραντινού, Μυρτώς – Βαρβάρας Σωτηρχέλλη, Εμμανουήλ Τζιτζιρέλλη, Ελπινίκης Κυπριωτέλλη, Δημήτριου – Ταξιάρχη Γιαμουγιάννη. Επιβλέπων Καθηγητής: Γεώργιος Τριχόπουλος.

18.45. -19.00 Συζήτηση.

19.00-19.30 Διάλειμμα.

ΜΕΡΟΣ Β΄: Ηθική – Φιλοσοφία και Τεχνητή Νοημοσύνη στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο

ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ: Αντώνιος Νείρος & Αλμπέρ Ντικράν Ματοσσιάν

19.30-19.45 «Τεχνητή Νοημοσύνη και Κράτος Δικαίου». Χρήστος Τερέζης, Ομότιμος Καθηγητής Τμήματος Φιλοσοφίας. Πανεπιστήμιο Πατρών.

19.45-20.00 «Διακινδυνεύσεις της Τεχνητής Νοημοσύνης στις κοινωνίες του “Μαύρου Κουτιού”». Χρήστος Κουρούτζας, Επίκουρος Καθηγητής Τμήματος Κοινωνιολογίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

20.00-20.15 «Δίκαιη Τεχνητή Νοημοσύνη». Γεώργιος Τσεκούρας, Καθηγητής Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας. Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

20.15-20.30 Συζήτηση - Λήξη της Ημερίδας.

Η ΑΦΙΣΑ της ΗΜΕΡΙΔΑΣ είναι έργο της μαθήτριας ΧΑΡΑΣ – ΜΑΡΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ.

Ποια η θέση της γυναίκας στην Εκκλησία;

 

ΠΗΓΗ: Απαρχή

Οι ατιμώρητοι «Λουδοβίκοι» που λεηλατούν τη χώρα

ΠΗΓΗ: Cosmosystème - Cosmosystem - Κοσμοσύστημα 

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Ψάλτης της Ορθοδοξίας

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Έργο του ζωγράφου Φιλ. Μαρκόπουλου.

Παράσταση η οποία δείχνει τον άγιο Νικόλαο Πλανά λειτουργούντα και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη στο Ψαλτήρι. Έργο Αγιορείτη Μοναχού.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Έργο του αιδεσιμωτάτου πρεσβυτέρου – αγιογράφου π. Χριστοδούλου Φεργαδιώτη.

ΠΗΓΗ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ. «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο ψάλτης της Ορθοδοξίας και τα υμνογραφήματά του», στο: Πεμπτουσία, τχ. 6 (Αύγουστος – Νοέμβριος 2001).

Έχουμε τρελαθεί ομαδικώς

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Έχουμε τρελαθεί ομαδικώς. Πολιτικοί και «παπαγαλοκάναλα» νομίζουν ότι μάς κοινωνούν την πραγματικότητα. Γιατί τόσο ψέμα και τόση κοροϊδία απέναντι στο σπαραγμό και τον πόνο; Νομίζουν πως τ' αντέχουμε; «Το ερώτημα “τι πρέπει να κάνω;” καταντά άνευ σημασίας, αν αφήσουμε απέξω τι πρέπει να κάνω ως προς τους όρους και τις νόρμες του πράττειν, άρα ως προς τους θεσμούς», έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Λένε ότι προοδεύουμε… από πολιτικής, κοινωνικής, εκπαιδευτικής, οικονομικής απόψεως. Το αντίθετο συμβαίνει: βουλιάζουμε προς τα πίσω. Και το απότομο της κατάρρευσης είναι κοντά μας.

ΚΩΣΤΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ, «Γάτες στο πηγάδι», 1958. Λιθογραφία, 36,5Χ19 εκ.

ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: ινστιτουτο συγχρονης ελληνικης τεχνης

Διαφωτιστικότατο το παρακάτω βίντεο και άκρως αληθινός ο Ελλογιμώτατος Καθηγητής Γεώργιος Κοντογιώργης:

ΠΗΓΗ: Cosmosystème - Cosmosystem - Κοσμοσύστημα