Η Κάσος χειρότερη από τα Ίμια. Mπήκαμε σε καθεστώς συγκυριαρχίας με την Τουρκία στο Αιγαίο!

ΠΗΓΗ: Militaire News

Για τις Θρησκευτικές Αδελφότητες και τον Χριστιανοφασισμό στην Ελλάδα

Θρησκευτικές Αδελφότητες: Πτυχές ορθόδοξου μιλιταρισμού

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΡΚΑΔΑ

Οι θρησκευτικές αδελφότητες που έδρασαν στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό θεωρούνται ως παράγωγο των πολιτικών και ιδεολογικών σχέσεων δύο δικτατοριών του 20ού αιώνα: της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου και της 21ης Απριλίου. Γεννήθηκαν και έδρασαν ανάμεσα σε αυτά τα δύο πολιτικά ορόσημα, ενσωματώνοντας τόσο στην κουλτούρα τους όσο και στη δομή τους τις σχέσεις αυταρχισμού και πειθαρχίας του ελληνικού μιλιταρισμού που εμπότισε επί 40 περίπου χρόνια όλους τους θεσμούς του ελληνικού κράτους.

Βασικός πυλώνας στρατιωτικοποίησης του εκκλησιαστικού οργανισμού, άρα και των θρησκευτικών αδελφοτήτων που συνιστούσαν στην πραγματικότητα την κοινωνική προέκτασή του, ήταν οι στρατιωτικοί ιερείς. Σύμφωνα με έναν άτυπο, αλλά ισχυρό κανόνα, ιδιαίτερο προσόν για να εκλεγεί κάποιος αρχιμανδρίτης σε θέση Μητροπολίτη της ελλαδικής Εκκλησίας εκείνη την εποχή ήταν η ευδόκιμη θητεία του στην Θρησκευτική Υπηρεσία Στρατού και το πέρασμά του από «μάχιμη» υπηρεσία όπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης εξόριστων αντιφρονούντων και πολιτικών κρατουμένων. Εκεί θα δοκιμαζόταν ο υποψήφιος επίσκοπος στην αναπαραγωγή και μετάδοση της ιδεολογίας του αντικομμουνισμού, συμμετέχοντας ενεργά στις πράξεις εθνικής αναμόρφωσης των κρατουμένων μέσα από το κήρυγμα, τα γραπτά τους, ακόμα και το μυστήριο της Εξομολόγησης. Μετά την «επιτυχή» άσκησή τους στο πεδίο της κατασκευής των πολιτικών και θρησκευτικών όρων του «ελληνοχριστιανισμού» στα σώματα των εχθρών του καθεστώτος, μπορούσαν να εκλεγούν στο σώμα των Μητροπολιτών προκειμένου να μεταφέρουν όλη αυτή την τεχνολογία της κρατικής εξουσίας στον εκκλησιαστικό χώρο και ιδίως στους «εκλεκτούς» των θρησκευτικών αδελφοτήτων.

Η κουλτούρα της μάχης των χριστιανών ενάντια στους εχθρούς του Κράτους και της Εκκλησίας διακρινόταν τόσο στην καθετοποιημένη δομή της ιεραρχίας των θρησκευτικών αδελφοτήτων, όσο και στα ίδια τα σώματα των πιστών. Η διοίκηση εκάστης αδελφότητας συνιστούσε ένα αυστηρό πλέγμα σχέσεων εξουσίας το οποίο είχε στο κέντρο του τον προϊστάμενο (υποχρεωτικά ιερέας), ενώ γύρω του εξακτινωνόταν ένα πλήθος πιστών οι οποίοι όφειλαν στον πρώτο σπαρτιατικού τύπου υπακοή σε όλα τα επίπεδα της ζωής τους. Αυτές οι σχέσεις εξουσίας και πειθάρχησης εγχαράσσονταν στα ανθρώπινα σώματα: οι άνδρες ντύνονταν πάντα με χαρακτηριστική ομοιομορφία, με απαραίτητο το μουστάκι (δείγμα εκκλησιαστικής διαφοροποίησης από τους κοσμικούς), ενώ οι γυναίκες παρουσιάζονταν επίσης πάντοτε με μακριά φούστα, κότσο στα μαλλιά τους, χαμηλωμένο βλέμμα.

Αυτός ο στρατός των «φλογερών» χριστιανών ανέπτυσσε στον λόγο του μοτίβα πολεμικά: η ζωή του αληθινού πιστού έπρεπε να είναι ένας διαρκής πόλεμος ενάντια στο κακό και την αμαρτία, τα οποία εκφράζονταν μέσα από τρείς βασικούς πόλους: τον μαρξισμό, τον φροϋδισμό και τον δαρβινισμό. Επρόκειτο για κυρίαρχες δομές της νεωτερικής σκέψης και πράξης τις οποίες οι χριστιανοί όφειλαν να αντιμάχονται σε κάθε έκφραση της κοινωνικής τους ζωής: την Εκκλησία, το κατηχητικό, το σχολείο, το στρατό, την πολιτική, την οικογένεια, εν τέλει το ίδιο το Κράτος.

ΠΗΓΗ: Η ΕΠΟΧΗ

Χριστιανοφασισμός και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΡΑΜΠΗ

Η αντιδημοκρατική σύμπλευση και συσπείρωση των απογόνων των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων – σεκτών, του επισκοπομονισμού – δεσποτοκρατίας και του γεροντισμού συνίσταται στην αβυσσαλέα και γεμάτη μίσος και φθόνο στάση τους απέναντι στην ελληνική – δημοκρατική λαϊκή Ορθοδοξία που αγαπά και σέβεται τις επιστήμες, τις τέχνες και τον πολιτισμό και καθόλου δε διστάζει να προβεί σε χριστιανική αυτοκριτική. Χρήμα και εξουσία τούς συνδέουν. Μου ’παν για έναν παπά του λαού μας που έφτασε στο σημείο να παρακαλέσει να μην ανέβει το βίντεο που χόρευε σε γλέντι γιατί θα τον καρατομούσε ο προφανώς οργανωσιακών καταβολών φεουδάρχης δέσποτάς του, καρατομώντας έτσι την ελεύθερη λαϊκή αυτενέργεια. Το πλέον ειδεχθές είναι ο μηχανιστικός συναισθηματισμός που προωθούν με τα ψεύτικα και γλυκανάλατα κείμενα και κηρύγματά τους, αλλά και οι κομματικοί μηχανισμοί, το αιώνιο όνειρό τους, που έχουν στηθεί με ό,τι πιο φονταμενταλιστικό και παραδοσιαρχικό και ολοκληρωτικό σαν βγαλμένο από χολιγουντιανή ταινία. Οι κομματικοί αυτοί μηχανισμοί πάτησαν πάνω στους ανήθικους και αντιδημοκρατικούς μηχανισμούς της μοναστηριακής και γεροντικής – γκουρουϊστικής προβατίσιας «υπακοής» και πάνω στο πνεύμα σέκτας των παραεκκλησιαστικών φονταμενταλιστών αλλά και στην παραδοσιαρχία του επισκοποκεντρισμού – δεσποτοκρατίας που παράγει ιεροπρεπείς παπαγάλους. Όλα αυτά μαζί, τρία σε ένα, ο φασιστικός φόβος απέναντι στην ελευθερία, η ειδωλολατρία της αυταρχικότητας, και η μανία του σαδομαζοχισμού.

Πώς θα απελευθερωθούν οι εγκλωβισμένοι στους σατανικούς αυτούς μηχανισμούς; Θα πρέπει να το θελήσουν. Είναι δυνατόν οι εγκλωβισμένοι να μην έχουν μελετήσει το Χ. Γιανναράς, Καταφύγιο Ιδεών, Αθήνα, Δόμος, 1987 με αλλεπάλληλες εκδόσεις ώστε να συνειδητοποιήσουν τί εστί μαζικός υπνωτισμός που συγκεκριμένα επέφερε η παραεκκλησιαστική οργάνωση της ΖΩΗΣ στα μέλη της και τη δυστυχία που σκόρπισε; Ο γράφων διάβασε τη μαρτυρία αυτή απνευστί εν μια νυκτί, είχε τους λόγους του… ή το Christoph Maczewski, Η κίνηση της «ΖΩΗΣ» στην Ελλάδα. Συμβολή στο πρόβλημα της παραδόσεως της Ανατολικής Εκκλησίας, μτφ. π.Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Αθήνα, Αρμός, 2002. Να εντρυφήσει σε αυτά τα βιβλία, ναι, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσει με τη λαμπρή και άμεση κοινωνικοπολιτική ανάλυση του αλησμόνητου θεολόγου – κοινωνιολόγου Γιώργου Μουστάκη, Καταγγέλω τις παρα-εκκλησιαστικές οργανώσεις: “OPUS DEI” στην Ελλάδα, Αθήνα, εκδόσεις Όρος, 2010 και με τον σπαρταριστό και εμπνευσμένο λόγο όλων των βιβλίων του μοναχού Μιχαήλ (Χατζηαντωνίου) από τις εκδόσεις Δορκάς και όχι μόνο αλλά και να αναζητήσει με πείσμα τα βιβλία του Τάσου Μιχαλά που εκδόθηκαν ιδιωτικά, ιδιαίτερα το Γεροντισμός. «Εκκλησιαστική» αρρώστια που δεν είναι απλό κρυολόγημα, Αθήνα, 2016. Στα πιο βαθιά νερά τώρα: με το κλασικό Γιάννης Γκίνης, Ιεράρχες διάκονοι της χούντας, Αθήνα, εκδόσεις: γιάννης β. βασδέκης, 19812 / αφιέρωμα του περιοδικού ΣΥΝΑΞΗ 125(2013) με θέμα «Χριστιανοί και Ναζισμός» / επιμ. Σ. Ζουμπουλάκης, Νεοναζιστικός Παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία, Αθήνα, Άρτος Ζωής, 2013 / Δ. Πλιάτσικας, Χρυσή Αυγή και Εκκλησία. Μια επαμφοτερίζουσα σχέση, Αθήνα, Μαϊστρος, 2019 / Nathalie Luca, Οι σέκτες, Αθήνα, Καρδαμίτσας, 2007 / και πλήθος ακόμη.

Πότε αρχίζουμε τη μελέτη για να βρούμε τον εαυτό που πνίγηκε σε απόνερα;

ΠΗΓΗ: Η ΕΠΟΧΗ

Αν και πολύ σκληρά τα δύο παραπάνω κείμενα, καταγράφουν αλήθειες για τη δράση των χριστιανικών αδελφοτήτων στην Ελλάδα, κυρίως τις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70. Γι’ αυτές, όπως επισημαίνει και ο κ. Κουραμπής, έχουν γραφτεί αρκετά, η βιβλιογραφία είναι πλούσια. Ωστόσο, εκείνο που ακόμα δεν έχει ιδιαίτερα τονιστεί είναι το γεγονός ότι και σήμερα από τη νοοτροπία του ευσεβισμού, δυστυχώς, δεν έχουν απαλλαγεί πολλοί επίσκοποι, κληρικοί, θεολόγοι και λαϊκοί που διακονούν την Ελλαδική Εκκλησία. Ο πολύς Σταύρος Ζουμπουλάκης στο βιβλίο του Έντεκα συναντήσεις, σε ερώτηση του Στρατή Μπουρνάζου αν υπάρχουν δυνάμεις φρέσκιες εντός της Εκκλησίας απαντά πως «όχι, δεν υπάρχουν. στην ιστορία της Εκκλησίας τον 20ό αιώνα έγιναν διάφορες απόπειρες εκκλησιαστικής αναγέννησης. Υπήρξε το ευσεβιστικό κίνημα, η “Ζωή” κυρίως, μεγάλο μαζικό κίνημα, εκσυγχρονιστικό, που ήθελε να οδηγήσει την Εκκλησία από τον αγροτικό χριστιανισμό στον αστικό. Οι ευσεβιστικές οργανώσεις όμως ναυάγησαν, γιατί αγκυλώθηκαν στον ηθικισμό. Δηλαδή ταύτισαν την ηθική του Ευαγγελίου μ’ ένα στυγνό, άκαμπτο, απάνθρωπο – απάνθρωπο , τονίζω τη λέξη- ηθικισμό, ο οποίος άρχιζε και τελείωνε στον έλεγχο της σεξουαλικότητας. Ταυτίστηκαν επίσης μεταπολιτευτικά με τις πιο αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις και στελέχωσαν την Εκκλησία στα χρόνια της δικτατορίας». Ετούτη την αρραγή σχέση πολλών κληρικών και θεολόγων με τον ευσεβισμό, και σήμερα, μπορεί να τη δει κανείς όταν μια Κυριακή πάει στην Εκκλησία: «Ξέρω πολλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν πηγαίνουν στην εκκλησία της γειτονιάς τους, στην ενορία τους, επειδή δεν αντέχουν. Δεν αντέχεις να πηγαίνεις στη λειτουργία και ο παππάς να βγάζει γελοία εθνοπατριωτικά λογίδρια. Εγώ μέσα σε εκκλησία έχω διακόψει παπά την ώρα του κηρύγματος», λέει ο Σταύρος Ζουμπουλάκης στο παραπάνω βιβλίο του. Α.Ι.Κ.

Κρύσταλλα πού δέν ραγίζουν

Τοῦ Μανώλη Κοττάκη

Πῶς ἡ Γαλλία ἀπαρνήθηκε τήν ταυτότητά της μέ τήν τελετή ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων

ΟΙ ΤΕΛΕΤΕΣ ἐνάρξεως τῶν μεγάλων διοργανώσεων, ἰδιαίτερα τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, μέχρι τίς μέρες μας, ἔχουν ἕναν στόχο: νά ἀναδεικνύουν τήν ταυτότητα καί τόν πολιτισμό τοῦ ἔθνους πού τούς φιλοξενεῖ. Τήν συλλογική σκέψη του μέσα στούς αἰῶνες

Καί βεβαίως τήν ματιά του γιά τόν κόσμο, μέσα ἀπό τήν ταυτότητά του. Εἶναι στήν οὐσία ἕνα καλωσόρισμα. Ἡ τελετή ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ 2004 στήν Ἀθήνα συνιστᾶ ἀξεπέραστο πρότυπο. Ἡ Γιάννα Ἀγγελοπούλου καί ὁ Δημήτρης Παπαϊωάννου κατάφεραν μέσα σέ πολύ λίγο χρόνο, μέσα στόν φυσικό χῶρο ἑνός σταδίου, νά περάσουν στόν πλανήτη, σέ περίληψη, δύο-τρία, τό πολύ, σημαντικά μηνύματα γιά τό τί εἶναι ἡ Ἑλλάδα γιά τόν κόσμο, γιατί ξεκίνησαν οἱ ἀγῶνες ἀπό αὐτήν καί τί ἤθελε νά σηματοδοτήσει στόν πλανήτη τήν συγκεκριμένη στιγμή. Ἦταν μία μίνιμαλ τελετή χωρίς χάος ἀπό ἐναλλασσόμενες εἰκόνες πού δημιουργοῦν σύγχυση καί ἐξαφανίζουν τά μηνύματα. Εἰκόνες τίς ὁποῖες ἔχουν κρατήσει ἀκόμα καί σήμερα στήν σκέψη τους ἑκατομμύρια ἄνθρωποι πού ἔκτοτε ἐπισκέπτονται τακτικά τήν Ἑλλάδα. Γιά αὐτό πού εἶναι.

Ἡ Ἑλλάς δέν χρειάστηκε νά προκαλέσει γιά νά ἐντυπωσιάσει. Ἁπλῶς προσπάθησε νά σκεφτεῖ. Νά δείξει ὅτι ἡ ἀπήχησις καί ἡ ἀκτινοβολία τῶν Ἐθνῶν δέν συναρτᾶται μέ τήν ἰσχύ καί τό μέγεθος τῶν κρατῶν ἀλλά μέ τήν εὐρύτητα τῆς σκέψεως καί τῆς κληρονομιᾶς πού φέρουν. Ἀρκεῖ νά τήν ὑποστηρίζουν καί νά τήν ἀνανεώνουν! Ὑπό τό φῶς αὐτῶν τῶν δεδομένων περιμέναμε μέ πολύ μεγάλο ἐνδιαφέρον τήν τελετή ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τῶν Παρισίων τῆς ἀδελφῆς Γαλλίας, καθώς αὐτοί ἐπέστρεψαν γιά μία ἀκόμη φορά στήν Εὐρώπη, τήν μήτρα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Ὅπου δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός εἶναι χωρίς ἀμφιβολία ὁ ἀρχαῖος ἑλληνικός πολιτισμός, ὁ ρωμαϊκός πολιτισμός καί ὁ χριστιανισμός. Καί βεβαίως ὁ διαφωτισμός. Ὁ διαφωτισμός, ὄχι ὁ ἀποφωτισμός.

Ἡ Γαλλία εἶναι ἡ εὐρωπαϊκή πρωτεύουσα τοῦ γούστου. Εἶναι ἡ χώρα μέ μία γλῶσσα ἀριστοκρατική, ἐπιβλητική, ὄμορφη πού ἀκούγεται στά αὐτιά μας, ἀκόμη καί αὐτῶν πού δέν τήν γνωρίζουν, σάν μουσική. Εἶναι ἡ χώρα πού ἔχει στό ἔδαφός της τήν Παναγία τῶν Παρισίων. Εἶναι ἡ χώρα τοῦ Διαφωτισμοῦ. Εἶναι ἡ χώρα τῶν Ἰδεῶν.

Τί πρωτότυπο ὅμως! Ἡ τελετή ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων μᾶς δημιούργησε τήν αἴσθηση, ὅτι τό Παρίσι ἁπλῶς παρέλαβε τήν σκυτάλη ἀπό τήν …Eurovision. Μᾶς ἐμπέδωσε τήν πεποίθηση, ὅτι εἶναι πλέον διεθνής γραμμή, οἱ χῶρες πού διοργανώνουν ἕνα μεγάλο γεγονός νά παραμελοῦν τήν ταυτότητά τους, τήν ἐθνική τους σκέψη, τήν γλῶσσά τους, αὐτά πού τίς ἔχουν κάνει ξεχωριστές μέσα στόν πλοῦτο τῶν ἐθνῶν στούς αἰῶνες καί νά ἐκπέμπουν ὡς «ταυτότητά» τους τήν ἀντίληψη συγκεκριμένων μειοψηφιῶν γιά πτυχές τῆς ζωῆς. Οὔτε κἄν γιά τήν ζωή ὁλόκληρη.

Τό ἐνδιαφέρον μάλιστα εἶναι ὅτι αὐτή ἡ διεθνής γραμμή γιά τόν ἐπαναπροσδιορισμό τῆς ταυτότητος τῶν Ἐθνῶν ὥστε νά μοιάζουν ὅλα μεταξύ τους, ἔχει πάντοτε ὡς στόχο τά ἐθνικά σύμβολα, ὅπως οἱ σημαῖες, καί τόν χριστιανισμό. Ἀπό τό πιό μικρό μέχρι τό πιό μεγάλο γεγονός, κάποιοι προσπαθοῦν νά τονώσουν τό αἴσθημα ἰσότητας ἤ καί ἀνωτερότητάς τους, ἀλλοιώνοντας τίς ταυτότητες τῶν ἄλλων. Τῶν πολλῶν ἄλλων. Ἑτεροπροσδιορίζονται ἀπό αὐτές. Πολύ φιλελεύθερο, ὁμολογουμένως!

Στό πρόσφατο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ὁ θόρυβος ξέσπασε ἐπειδή μιά …καλλιτέχνις ἀλλοίωσε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας καί τοῦ σταυροῦ σέ μιά ἀφίσα, γιά νά προκαλέσει βεβαίως, καί νά τήν φέρει στό μέτρο τῶν πεποιθήσεών της. Στήν πρόσφατη διοργάνωση τραγουδιοῦ τῆς Eurovision στήν Σκανδιναβία ἡ βαθμολογία τοῦ κοινοῦ ἀλλοιώθηκε ἀπό τήν βαθμολογία τῶν κρατικῶν ἐπιτροπῶν γιά νά κερδίσει τόν διαγωνισμό ἕνας κατά δήλωσή του non binary τοῦ τρίτου φύλου, ὁ Ἑλβετός Νέμο. Στήν τελετή ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τῶν Παρισίων βεβηλώθηκε ἡ εἰκόνα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου γιά νά ἀναπαρασταθεῖ αὐτός ἀπό μιά δωδεκάδα ὁμοφυλοφίλων πού ἐμφανίστηκαν σέ ὅλον τόν πλανήτη ὡς οἱ μαθητές τοῦ Ἰησοῦ. Τόν δέ Χριστό ὑποκρίθηκε (προτιμώτερο ἀπό τό ρῆμα «ὑπεδύθη») μία ὑπέρβαρη νεαρά, χωρίς νά γνωρίζει τί σημαίνει γιά τόν χριστιανισμό τό μέτρο καί ἡ λιτότητα.

Εἶναι ξεκάθαρο λοιπόν ὅτι κάποιες ψευτοελίτ χρησιμοποιοῦν συστηματικά κάθε μεγάλο γεγονός μέ πλανητική ἐπίδραση γιά νά προωθοῦν τήν ἰσοπέδωση τῶν ἐθνῶν καί τήν ἀποθέωση τῆς ἀτομικότητας. Προσοχή ὄχι τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τῆς ἀτομικότητας, καί μάλιστα μέ βάση μόνο ἕνα ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό της, τόν σεξουαλικό προσανατολισμό. Εἴδαμε στίς ὀθόνες μας μάλιστα, γιά νά καταλάβετε τί ἐννοῶ ὅταν λέω ὅτι οἱ Γάλλοι παρέλαβαν τήν σκυτάλη ἀπό τήν Eurovision, ἕως καί ἀπομιμήσεις τῆς Conchita, τοῦ δασύτριχου θηλυπρεποῦς πού πρίν ἀπό κάποια χρόνια κέρδισε τόν διαγωνισμό τραγουδιοῦ.

Στρατηγικός στόχος αὐτῆς τῆς γραμμῆς ἀπληστίας, βουλιμικότητας καί φιληδονίας εἶναι οἱ διαιρεμένες κοινωνίες. Οἱ πολωμένες κοινωνίες. Οἱ ἀκινητοποιημένες κοινωνίες. Οἱ κοινωνίες πού δέν μποροῦν νά πᾶνε οὔτε μπροστά οὔτε πίσω. Οἱ ἀποπνευματικοποιημένες κοινωνίες, πού δέν μποροῦν νά πάρουν ἀποφάσεις γιά νά μποροῦν νά τίς λαμβάνουν αὐτές ἀπό τά σκοτάδια οἱ γνωστοί ἄγνωστοι. Εἶναι ξεκάθαρο. Ἡ στρατηγική εἶναι ἐμφανής: ὄχι ἡ παραγωγή τοῦ καινούργιου, ἀλλά ἡ ἀποϊεροποίηση τοῦ παλαιοῦ. Ὄχι ἡ βάσανος τῆς σκέψεως γιά δημιουργία, ἀλλά ὁ θόρυβος διά τῆς προκλήσεως εἰς βάρος κεκτημένων ἀξιῶν. Οἱ ἄνθρωποι δέν χτίζουν πιά, γκρεμίζουν. Δέν δημιουργοῦν, ἀναιροῦν. Γι’ αὐτό ἄλλως τε καί ἡ Γαλλία βρίσκεται σήμερα στόν κατήφορο τῆς ἀκυβερνησίας.

Στήν δική μας τήν ἀντίληψη τῶν πραγμάτων λοιπόν, ἐκτός ἀπό τήν διαβολή κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀκόμα καί ἡ προσφυγή τῶν Γάλλων σέ στοιχεῖα τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ὅπως ὁ Διόνυσος, στήν τελετή ἐνάρξεως, ἔγινε κατά τρόπο πρόχειρο, ἀποσπασματικό, ἐρασιτεχνικό καί κυρίως μή ἔχοντας καμμία σχέση μέ τό νόημα τῶν ἀγώνων. Στήν δική μας τήν ἀντίληψη τῶν πραγμάτων λοιπόν ἡ Γαλλία τήν Παρασκευή τό βράδυ ἀπαρνήθηκε τόν τρόπο μέ τήν ὁποία τήν προσλαμβάνει ὁ πλανήτης ἐδῶ καί πάρα πολλά χρόνια. Ἀπαρνήθηκε τήν ταυτότητά της. Τήν γαλλικότητά της. Αὐτό πού τήν κάνει ξεχωριστή γιά νά τήν ἀγαπᾶμε.

Αὐτό βεβαίως δέν ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό. Δέν εἶναι τωρινό. Κτίζεται μεθοδικά καιρό τώρα, βῆμα-βῆμα! Ἡ Γαλλία υἱοθετεῖ ὡς ταυτότητα τήν ἄποψη τοῦ 20% πού ψήφισαν τόν Μακρόν στίς τελευταῖες ἐκλογές. Δέν εἶναι τωρινό τό φαινόμενο τῆς ἀπώλειας τῆς ταυτότητας. Τό βλέπει κανείς ἀπό τήν ἐθνική της ὁμάδα, ἡ ὁποία ἐλλείψει λευκῶν Γάλλων, ὅπως ὁ Πλατινί, πού μέ φινέτσα καί φαντασία ζωγράφιζαν στό τερραίν, προσπαθεῖ μόνο μέ τήν μυική δύναμη νά κερδίσει τίτλους. Τό διαπιστώνει κανείς μέ μιά βόλτα στό Παρίσι, ὅπου σέ συγκεκριμένους ἐμπορικούς δρόμους ἡ γαλλική γλῶσσα ἔχει ἀντικατασταθεῖ ἀπό τήν ἀραβική γλῶσσα τῶν νεοπλούσιων ψευτοελίτ πού τήν ἔχουν κατακλύσει. Τό διαβάζει στά μυθιστορήματα τοῦ συγγραφέα Μισέλ Γουέλμπεκ καί στά δοκίμια τοῦ Πασκάλ Μπρυκνέρ, οἱ ὁποῖοι δυσφοροῦν καί διαμαρτύρονται ἐδῶ καί πολύ καιρό μέ αὐτό πού παρουσιάστηκε ὡς γαλλική ταυτότητα στήν τελετή ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων.

Τό διαπιστώνει ὅταν ὁ ὁμοφυλόφιλος Πρωθυπουργός Ἀτάλ πού διόρισε στήν θέση του ὁ «θηλυπρεπής» Μακρόν διορίζει ὁμοφυλόφιλο γιά ὑπουργό Ἐξωτερικῶν! Τόση ἀξιοκρατία.

Πρίν φτάσουμε στήν ἐπιχείρηση ἀποδόμησεως καί διασυρμοῦ τοῦ χριστιανισμοῦ προηγήθηκε ἡ οὐδετεροθρησκεία καί ἡ ἀποθέωσις τῆς ἡδονοθηρίας. Ἡ κατάργησις καί ἡ ἐξαφάνισις τῶν χριστιανικῶν συμβόλων ἀπό τήν δημόσια ζωή τῆς Γαλλίας. Ὅποιος ἀπορεῖ γιατί ὁ ριζοσπαστικός ἰσλαμικός ἐξτρεμισμός ὀργιάζει στό Παρίσι καί ὅποιος ψάχνει γιατί τόσο εὔκολα προσβάλλονται οἱ γαλλικοί σιδηρόδρομοι ἀπό σαμποτάζ, ἄς τό ἀναζητήσει, μεταξύ ἄλλων, ἐκτός ἀπό τήν παντελῆ ἀποδιοργάνωση τοῦ κράτους καί στήν ἀποβολή τῆς χριστιανικῆς ταυτότητας καί τῆς ἀδελφοσύνης τοῦ διαφωτισμοῦ ἀπό τήν νέα γαλλική ταυτότητα. Στήν δημιουργία τῆς ὁποίας μάλιστα πρωτοστάτησε –γιά νά εἴμαστε δίκαιοι τό 2005, πρίν ἀπό τόν Μακρόν καί ὁ Ζάκ Σιράκ, ὁ ὁποῖος ἀπαίτησε νά ἀπαλειφθεῖ ἀπό τό προοίμιο τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Συντάγματος ὁ Χριστιανισμός. Μεγάλη καταστροφή γιά τήν Εὐρώπη τό κέντρο καί ἡ δεξιά τοῦ πολυπολιτισμοῦ! Γι’ αὐτό καί συρρικνώνεται.

Τήν εἰρήνη τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅμως τήν ἀντικαθιστᾶ ὁ θυμός καί ἐνίοτε ἡ βία τοῦ μουσουλμανικοῦ φονταμεταλισμοῦ. Μιά βία, ἡ ὁποία ἀλλάζει τήν Εὐρώπη, ἀλλάζει τό Παρίσι τῆς εὐγένειας καί τό καθιστᾶ σέ βάθος χρόνου Δύση τῆς Ἀνατολῆς. Στίς δικαιολογημένες διαμαρτυρίες ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων γιά τήν προσβολή τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου ἀπό τίς ψευτοελίτ πού διόρισε ὁ Μακρόν γιά νά διοργανώσουν τήν τελετή μακριά ἀπό ἕνα ἀθλητικό στάδιο μέσα σέ ἕνα ποτάμι (διαστρέφοντας πλήρως τό νόημα τῶν Ἀγώνων ἡ συνέχεια τῶν ὁποίων θά δοκιμαστεῖ στό μέλλον λόγῳ ἀξιακοῦ διχασμοῦ), ἡ ἀπάντησις δέν μπορεῖ νά εἶναι ἡ ὀργή γιά τήν προσβολή. Ἡ ἀπάντησις δέν εἶναι νά συμπεριφερόμαστε ὅπως οἱ φανατικοί μουσουλμάνοι, ὅταν ἀνόητοι δυτικοί καῖνε τό Κοράνι καί σκιτσάρουν τόν Μωάμεθ. Ἡ ἀπάντηση τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ προσπέραση, ἡ ὑπομονή, στήν χειρότερη ἐκδοχή συναισθήματος, ἡ ἀπαξίωση καί ἡ περιφρόνηση.

Μόνο περιφρόνηση μπορεῖ νά νοιώσει κανείς γιά κάποιους, πού γιά νά ὑπογραμμίσουν τήν δική τους ταυτότητα, τήν ἀτομική ταυτότητα, δανείζονται καί διαστρέφουν μίαν ἄλλη, χωρίς νά ἔχουν μελετήσει τά ἱερά κείμενά της. Μόνο περιφρόνηση μπορεῖ νά νοιώσει κανείς γιά ὅσους προσπαθοῦν διαρκῶς ἀπό τήν πιό μικρή μέχρι τήν πιό μεγάλη διοργάνωση νά προκαλέσουν καί νά προσβάλλουν τήν συλλογική ταυτότητα τῶν ἄλλων, ἐδῶ καί 2024 χρόνια.

Στήν προκειμένη περίπτωση, τήν συλλογική ταυτότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἑδραιωμένος στήν ἤπειρό μας. Μέ αὐτές τίς προκλήσεις στήν πραγματικότητα δείχνουν ποιόν σέβονται καί ποιόν φοβοῦνται, καί ἐπιχειροῦν μέ τούς αὐτοσχεδιασμούς τους νά τόν ἀκυρώσουν καί νά τόν ὑπερβοῦν. Μάταιος κόπος. Εἶναι δύσκολο νά προσβάλλεις τόν Χριστιανισμό. Γιατί αὐτός δέν εἶναι ἑδραιωμένος σέ εἰκόνες καί σέ πρόσκαιρες ἡδονές, ἀλλά ἐγκατεστημένος μέσα στίς ψυχές ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. Μεταξύ αὐτῶν καί χιλιάδων ΛΟΑΤΚΙ πού δυσφοροῦν γιά τόν ἀντιθρησκευτικό προσανατολισμό τῆς κοινότητάς τους, πού προσβάλλει σύμβολα γιά νά προωθήσει τήν «συμπερίληψη» πού πολλές φορές δέν ὑπάρχει οὔτε μεταξύ τῶν ΛΟΑΤΚΙ.

Τήν πληρότητα αὐτῶν τῶν ἑκατομμυρίων εὐσεβῶν χριστιανικῶν ψυχῶν δέν μπορεῖς νά τίς νικήσεις στήνοντας ἕνα μπερντέ γιά νά ἀναπαραστήσεις μέ ἕνα μπουλούκι τόν Μυστικό Δεῖπνο. Στήν οὐσία λοιπόν ὅλοι αὐτοί οἱ καλλιτέχνες πού χρησιμοποιοῦν θρησκευτικά καί ἐθνικά σύμβολα γιά νά αὐτοπροσδιορισθοῦν ἔχουν τήν συγκατάβασή μας καί τήν κατανόησή μας. Τό κόμπλεξ τῆς κατωτερότητάς τους ἀπέναντι σέ αὐτά εἶναι τόσο ἰσχυρό, ὥστε δέν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια. Πετροβολοῦν κρύσταλλα, πού δέν σπᾶνε. Πού δέν ραγίζουν. Πού δέν θρυμματίζονται.

Ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος θά καταγράψει αὐτήν τήν εἰκόνα τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τῶν Παρισίων στό μέλλον ἁπλῶς ὡς μία στιγμή ἱλαρότητας καί γραφικότητας.

ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ. ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ

«Η Ελλάδα στην Κάσο υποχώρησε ατάκτως… Λουφάξαμε…»

ΠΗΓΗ: Militaire News

Για την ηθική της σχέσης Θεού – ανθρώπου

«Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι μια ιστορική ή και ηθική ακόμη προσέγγιση των αφηγήσεων αυτών αλλοιώνει το πραγματικό τους νόημα, καθώς οδηγεί είτε σε μια εντελώς απαξιωτική εικόνα για τον Θεό (ο οποίος εμφανίζεται π.χ., να οργίζεται με εντελώς ασήμαντες αφορμές και να αφανίζει χιλιάδες ανθρώπους) είτε στον υποβιβασμό των βιβλικών αφηγήσεων σε διδακτικά παραμύθια. Το πρόβλημα, κατά συνέπεια, της ηθικής αξιολόγησης των θείων ενεργειών δεν είναι πρόβλημα της Βίβλου αλλά πρόβλημα του τρόπου που προσεγγίσει κανείς τη Βίβλο. Και είναι προφανές ότι, όταν προσεγγίζει κανείς κείμενα που προέρχονται από έναν πανάρχαιο, διαφορετικό από τον δικό του, πολιτισμό και επιχειρεί να τα κατανοήσει μέσα από τις δικές του πολιτιστικές προϋποθέσεις, τα συμπεράσματά του θα είναι οπωσδήποτε λανθασμένα. Το χειρότερο από όλα θα είναι ότι σε αρκετές περιπτώσεις τα ενδεχομένως λανθασμένα συμπεράσματα που προκύπτουν από μια φονταμενταλιστική ανάγνωση των κειμένων αυτών οδηγούν στη νομιμοποίηση αυθαιρεσιών που σε κάποιες περιπτώσεις έχουν τραγικές συνέπειες για ολόκληρους λαούς. Ο αφανισμός παλιότερα των γηγενών πληθυσμών της Αμερικής, η σφαγή των οποίων "καθαγιάστηκε" από τις φαντασιώσεις διάφορων ιεροκηρύκων περί νέου λαού του Θεού που εισέρχεται στην νέα Γη της Επαγγελίας, και η σύγχρονη πρακτική των ριζοσπαστικών Ισραηλινών εποίκων στα παλαιστινιακά εδάφη, οι οποίοι θεμελιώνουν το δικαίωμά τους για κατοχή της γης στα βιβλικά κείμενα, αποτελούν δύο πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιας ανάγνωσης».

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. (2013). «Η ηθική της σχέσης Θεού – ανθρώπου. Βιβλική προσέγγιση με βάση την Παλαιά Διαθήκη», στο: Η επιστροφή της Ηθικής. Παλαιά και νέα ερωτήματα. Επιμέλεια Σταύρος Ζουμπουλάκης. Αθήνα: Άρτος Ζωής, σσ. 33-34.

Ανάγνωση ευτράπελων σχολίων

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Το μεσημεριανό briefing, για το μάθημα της Ηθικής που πρόκειται να εισαχθεί για διδασκαλία στα σχολειά μας, ως μάθημα «ισότιμο» και «παράλληλο» του μαθήματος των Θρησκευτικών, είχε ακόμα μια έκπληξη. Σχόλιο σε ομαδική δημοφιλούς Μέσου Κοινωνικής Δικτύωσης, προτείνει «διείσδυση» της Θεολογίας στη «Φιλοσοφική Ηθική», με σκοπό να την «εκκλησιοποιήσει» -αυτός είναι ο όρος που χρησιμοποιείται αντί του ορθού «εκκλησιαστικοποιήσει». Τέλος πάντων, δεν θα σταθώ στην ορολογία, την αφήνω στην άκρη. Ο όρος, όμως, που χτυπάει κόκκινο είναι η «διείσδυση» της Θεολογίας στη Φιλοσοφική Ηθική. Αναρωτιέμαι με ποιο τρόπο, βάσει ποιας επιστημονικής μεθόδου, μπορεί να γίνει «εκκλησιαστικοποίηση» της Φιλοσοφικής Ηθικής; Ή της «Μεταηθικής», όρο που χρησιμοποιεί ο Στέλιος Βιρβιδάκης, Ομότιμος Καθηγητής Φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ και συντονιστής του έργου για την εισαγωγή του «ισότιμου» και «παράλληλου» με τα Θρησκευτικά μαθήματος της Ηθικής. Δύσκολη, πράγματι, η στάση που οφείλει να κρατήσει κανείς όταν διαβάζει τέτοια ευτράπελα σχόλια! Να απαντά ή να μην απαντά; Στις μέρες μας και στον τόπο μας βλέπετε, πολλοί είναι εκείνοι που βρίσκουν τον τρόπο να φωνασκούν. Θυμώνουν αλλά δεν καταλαβαίνουν… διαμαρτύρονται, όμως, για όσα συμβαίνουν στο στενό επαγγελματικό τους χώρο. Παραφράζω Μάνο Χατζηδάκη: «Ορνιθοκομείο με κότες εύγεστες κι όχι ευαίσθητες», η εποχή μας. Καλοκαίρι βλέπετε, με τα 40ντάρια Κελσίου που δεν λένε να κοπάσουν. Υπομονή.

Υ.Γ. Καυστικό μεν το σχόλιό μου, απαιραίτητο δε. 

Ρούλη Μπούα, Θέρος. ΠΗΓΗ: paletaart – Χρώμα & Φώς

Γιατί η Αθήνα υπονομεύει το αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΡΟΣΟΣ

Δεν θα κομίσουμε γλαύκα εις Αθήνας, επισημαίνοντας την κενότητα της νεοφιλελεύθερης «ελευθεριακής» ρητορικής. Μόνον αφελείς πλέον πιστεύουν ότι ο κόσμος της παγκοσμιοποίησης, του μετακαπιταλισμού ή της τεχνοφεουδαρχίας, όπως και αν τον ονομάσουμε, είναι αυτό που δηλώνουν οι απολογητές του: ένας κόσμος ελευθερίας, δικαιωμάτων, χειραφέτησης από την κρατική κηδεμονία, ανεξαρτησίας, δημιουργικής πρωτοβουλίας και ανοικτών οριζόντων για όλους.

Πάλιν και πολλάκις διαπιστώνουμε ότι πίσω από τον φετιχισμό των ωραίων λέξεων αυτής της «νέας ομιλίας» (new speech το ονόμαζε ο Όργουελ), με δυσκολία κρύβεται η ακόρεστη πλεονεξία πλουτισμού όλο και λιγότερων. Και βεβαίως η συναφής, αγωνιώδης προσπάθεια να τεθεί υπό ολοκληρωτικό έλεγχο από αδιαφανείς και απαλλαγμένους από υποχρέωση λογοδοσίας φορείς, κάθε πεδίο, κάθε διάσταση ανθρώπινης δραστηριότητας.

Στο όνομα του νεοτερισμού, του εκσυγχρονισμού και του δικαιωματισμού, επιχειρείται η διάβρωση θεσμών που έχουν την δική τους απρόβλεπτη άρα επικίνδυνη δυναμική. Επιχειρείται η ισοπέδωση κάθε εναπομένοντος θυλάκου που διέπεται από ετερογενή νοηματοδότηση του βίου από την κρατούσα, αποκλίνοντας από την ισοπέδωση της γενικευμένης αδιαφορίας. Ό,τι δεν υπάγεται στη «λογική» της κερδοφορίας αποτελεί αναχρονισμό και παράδοξο. Κι ό,τι δεν υποτάσσεται ή διαφεύγει του πανοπτικού ελέγχου είναι ακατανόητο, απρόβλεπτο και άρα επικίνδυνο.

Το Άγιον Όρος, ως ιδιαίτερος τρόπος πνευματικού και θεσμικού βίου, ως κοινότητα προσώπων και ως ιδιόμορφο καθεστώς, συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ακατανόητης ανωμαλίας που «πρέπει» να τιθασευτεί. Η καχυποψία του κράτους απέναντι στην αυτοδιοικούμενη και ανεξέλεγκτη Αθωνική Πολιτεία δεν είναι κάτι νέο. Η κορυφαία απόπειρα «άλωσης» και καταπάτησης του ειδικού προνομιακού του καθεστώτος έγινε το 1969 επί στρατιωτικής δικτατορίας.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ο κίνδυνος κατάλυσης του αυτοδιοίκητου του Αγίου Όρους προήλθε από μια κωμικοτραγική χούντα, η οποία καπηλευόμενη τόσο τον πατριωτισμό, όσο και την θρησκευτική πίστη των Ελλήνων, προώθησε ως σύνθημά της εκείνο το καταγέλαστο όσο και υποκριτικό «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Η χούντα λοιπόν με το ΝΔ 124/1969 αποπειράθηκε να προσβάλει το αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους με την διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του εκεί Πολιτικού Διοικητή. Τον μετέτρεπε σε ουσιαστικό διοικητή, στον οποίο θα ήταν υπόχρεες σε λογοδοσία η Ιερά Κοινότητα και οι διοικήσεις των Ιερών Μονών, με πρόβλεψη επιβολής ποινών σε περίπτωση ανυπακοής. Το νομικό αυτό έκτρωμα απεσύρθη αρκετά μετά το τέλος του δικτατορικού καθεστώτος, μετά από την μαχητική στάση της Ιεράς Κοινότητας και του συνόλου των Ιερών Μονών.

Αυτοδιοίκητο και διεθνείς συνθήκες

Το ελληνικό κράτος, ωστόσο, προσπάθησε και πάλι, με αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας (1991) και του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (1994), με ηπιότερο τρόπο να αναθεωρήσει το ειδικό αυτοδιοικητικό καθεστώς. Η στάση αυτή κρατάει από την εποχή της Βαυαροκρατίας, την περίοδο της Αντιβασιλείας υπό τον Μπάουερ. Και όπως θα δούμε, κορυφώνεται στις μέρες μας, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, της μεταδημοκρατίας και της αποικιοκρατίας του χρέους, με νέα ορμή και αποφασιστικότητα.

Σε τι έγκειται όμως το ειδικό καθεστώς του Αγίου Όρους; Το άρθρο 105 του Συντάγματος αναγνωρίζει ότι αποτελεί «αυτοδιοίκητο τμήμα του ελληνικού κράτους», σύμφωνα με το «αρχαίο προνομιακό καθεστώς του» (105. §1). Σύμφωνα με το αρχαίο αυτό καθεστώς, το Άγιον Όρος διοικείται από τις 20 Ιερές Μονές του, δια των εκπροσώπων τους που αποτελούν την Ιερά Κοινότητα. Οι λεπτομερείς λειτουργίες των καθεστώτων του Αγίου Όρους ορίζονται από τον Καταστατικό Χάρτη του, τον οποίον συντάσσουν και ψηφίζουν οι Ιερές Μονές και επικυρώνει το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και η Βουλή των Ελλήνων (105. § 3). «Δεν επιτρέπεται καμία απολύτως μεταβολή στο διοικητικό σύστημα ή στον αριθμό των Mονών του Aγίου Όρους…» (105. §2).

Τόσο η πνευματική όσο και η διοικητική εποπτεία (από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και από το ελληνικό κράτος, αντίστοιχα) έχουν ως αντικείμενό τους την «ακριβή τήρηση των αγιορείτικων καθεστώτων». Ο Καταστατικός Χάρτης έχει κυρωθεί από το ελληνικό κράτος με Νομοθετικό Διάταγμα (10/16 Σεπτεμβρίου 1926). Η συνταγματική του αναγνώριση, η οποία σημαίνει την αναγνώριση ότι οι διοικητικές εξουσίες του κράτους ασκούνται μόνον εντός του ορίου του Καταστατικού Χάρτη, απορρέει από την υποχρέωση συμμόρφωσης του ελληνικού κράτους προς τις διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει. Παραγνωρίζεται συχνά το γεγονός ότι το αυτοδιοίκητο δεν είναι δοτό από το ελληνικό κράτος, όπως συμβαίνει με άλλες περιπτώσεις αυτοδιοίκησης, αλλά απορρέει από το διεθνές δίκαιο.

Το αρχαίο καθεστώς του Αγίου Όρους έχει αναγνωριστεί νομικά από τις διεθνείς συνθήκες του Βερολίνου (1878), του Λονδίνου (1913), των Αθηνών (1913), των Σεβρών (1920) και της Λωζάννης (1923). Για τον λόγο αυτό άλλωστε το Άγιον Όρος, ήδη από το 1912, οπόταν προσαρτήθηκε στο ελληνικό κράτος, συσχετίστηκε με το Υπουργείο Εξωτερικών κι όχι με το Υπουργείο Εσωτερικών, όπως κάθε άλλη περιοχή που περιήλθε στην κυριαρχία του ελληνικού κράτους.

Υπονομεύεται το αυτοδιοίκητο

Το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να αποδεσμευθεί μονομερώς από τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει. Η μόνη εξουσία που ασκείται από το ελληνικό κράτος (δια του πολιτικού διοικητού και των αστυνομικών οργάνων του) επί του εδάφους του Αγίου Όρους είναι η προάσπιση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας κι αφορά αποκλειστικά σε αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, όμως, απαιτείται βάσει του Καταστατικού Χάρτη, η απαραίτητη παρουσία εκπροσώπου της Ιεράς Κοινότητας κατά τη διεξαγωγή της έρευνας και των ανακρίσεων. Για όλες τις άλλες παραβάσεις, δικαστική εξουσία έχει αποκλειστικά η Ιερά Κοινότητα. Επί πλέον, οι εξουσίες των διοικητικών οργάνων του Αγίου Όρους δεν υπόκειται σε κανέναν έλεγχο ούτε σε επιβολή κυρώσεων από την κεντρική διοίκηση του κράτους.

Το αυτοδιοίκητο, λοιπόν, κατ’ όνομα μόνον ομοιάζει προς άλλες περιπτώσεις αυτοδιοίκησης. Το προνομιακό καθεστώς αυτοδιοίκησης του Αγίου Όρους αποκλίνει από τις κοινές περιπτώσεις αυτοδιοίκησης (Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και Ανεξάρτητες Διοικητικές Αρχές) σε τρία σημεία: Το καθεστώς συγκρότησης κάθε αρχής, το είδος και το εύρος της κρατικής εποπτείας και την επιβολή πειθαρχικού ελέγχου.

Στη μνημονιακή Ελλάδα, παρατηρούμε ότι εντείνεται η προσπάθεια του ελληνικού κράτους να αναιρέσει το ειδικό καθεστώς του Αγίου Όρους, να παραβιάσει τον Καταστατικό Χάρτη και να το υπαγάγει στον δικό του έλεγχο ως μια κοινή περιοχής της επικρατείας του. Έτσι με το Προεδρικό Διάταγμα 7/2017, επιχειρείται η υπαγωγή του Αγίου Όρους σε εξωαγιορείτικη διοικητική οντότητα, στη Γενική Περιφερειακή Διεύθυνση Κεντρικής Μακεδονίας και την υπαγόμενη σε αυτή Αστυνομική Διεύθυνση Χαλκιδικής, στην οποία υπάγεται πλέον το Αστυνομικό Τμήμα των Καρυών. Το 2022 η κατάσταση επιδεινώνεται με το ΠΔ 22/2022. Το Αστυνομικό Τμήμα του Αγίου Όρους αναβαθμίζεται τώρα σε πλήρη Διεύθυνση (Διεύθυνση Αστυνόμευσης Αγίου Όρους). Αυτή η νέα Διεύθυνση υπάγεται απευθείας στο Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας, το οποίο αποτελεί βεβαίως εξωαγιορείτικη διοικητική οντότητα. Αυτό σημαίνει απώλεια του συνταγματικά αναγνωρισμένου ειδικού αυτοδιοικητικού καθεστώτος.

Ίσως να μην είναι τόσο αθώες

Οι εξελίξεις αυτές συνήθως απασχολούν μικρό αριθμό αγιορειτών μοναχών και στην ευρύτερη κοινωνία περνούν απαρατήρητες και ασχολίαστες, σαν “αδιάφορες”. Ίσως όμως να μην είναι τόσο αθώες ή τόσο περιορισμένου ειδικού ενδιαφέροντος, αν σκεφτεί κανείς την επιμονή και τον ζήλο που δείχνει η πολιτική ελίτ, αλλά και ο “διεθνής παράγων” για την επιβολή ολοκληρωτικού ελέγχου επί της Αθωνικής Πολιτείας. Ο υποβιβασμός του Αγίου Όρους σε ένα κοινό τμήμα της επικράτειας ενός εξαρτημένου κράτους, θα επιτείνει την τάση της μεταβολής του σε θέρετρο θρησκευτικού τουρισμού ως κλάδος αυτού που βλακωδώς ονομάστηκε «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας.

Ίσως όμως πέραν των πνευματικών, να υπάρχουν και σοβαρές πολιτικές συνέπειες, καθώς η πλήρης αναθεώρηση του αρχαίου καθεστώτος παραβιάζει τις διεθνείς συνθήκες, εν προκειμένω δε την Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία, ως γνωστόν, ήδη αμφισβητείται και προσβάλλεται σαν “απαρχαιωμένη” από την κύρια αναθεωρητική δύναμη της περιοχής, που επιβουλεύεται την ακεραιότητα της χώρας. Η άλωση του Αγίου Όρους από ένα κράτος που θα έχει αλωθεί το ίδιο, θα αποτελέσει μια οδυνηρή πολιτισμική και πνευματική ήττα για τον Ελληνισμό. Ίσως η υβριδική επίθεση που δέχεται ο τελευταίος, με ακέραια την ευθύνη της εγχώριας πολιτικής ελίτ, να είναι περισσότερο σύνθετη και πολυσχιδής από όσο νομίζαμε. Και ίσως πιο ριζική.

Μήπως θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή σε γεγονότα, όπως εκείνο που προηγήθηκε του ΠΔ 22/2022;

Τον Ιανουάριο 2022 έλαβε χώρα το 3ο Συνέδριο Θρησκευτικής Διπλωματίας, με την συνδιοργάνωση του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με την υποστήριξη της Μ.Κ.Ο. “Αιγέας” (του τότε Πολιτικού Διοικητή του Αγίου Όρους εφοπλιστή Αθανασίου Μαρτίνου), και της ελληνικής έκδοσης του αμερικανικού Foreign Affairs υπό τον τίτλο «Η Διεθνής Διάσταση τού Αγίου Όρους. Λίκνο Πολιτισμού και Πνευματικότητας». Μεταξύ των συνέδρων, ο γνωστός και μη εξαιρετέος (τότε) πρέσβης των ΗΠΑ, Geoffrey Pyatt, πολύ γνωστός και για τη δράση του στην Ουκρανία. Ίσως μάθουμε προσεχώς, προς τι τόσο ενδιαφέρον από μέρους του Αμερικανού πρέσβη. Εκτός εάν υποθέσουμε ότι ο Geoffrey Pyatt γοητεύτηκε από τις χάρες του ασκητικού βίου ή αποφάσισε να κάνει την μετάνοιά του! Ποιος ξέρει! «τα κρίματά σου ωσεί άβυσσος πολλή…»

ΠΗΓΗ: SLpress

Επιστολή προς τον Υπουργό του ΥΠΑΙΘΑ, από τον Πανελλήνιο Θεολογικό Σύνδεσμο «ΚΑΙΡΟΣ»

Αθήνα, 25-7-2024

Προς τον Κύριο Κυριάκο Πιερρακάκη, Υπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,

Ο Πανελλήνιος Θεολογικός Σύνδεσμος «ΚΑΙΡΟΣ», του οποίου τα μέλη είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος ενεργοί θεολόγοι εκπαιδευτικοί, πληροφορήθηκε με έκπληξη, μέσω δημοσιευμάτων του Τύπου, ότι το Υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει την εισαγωγή στην Εκπαίδευση ενός ισότιμου εναλλακτικού μαθήματος, το οποίο θα παρακολουθούν οι μαθητές και οι μαθήτριες που απαλλάσσονται από το μάθημα των Θρησκευτικών. Ως αιτιολογία προβάλλεται η εφαρμογή των τελευταίων αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας για το μάθημα των Θρησκευτικών. Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα δημοσιεύματα, το μάθημα που σχεδιάζεται να εισαχθεί είναι η «Ηθική».

Ο Σύνδεσμός μας έχει εκφράσει επανειλημμένα τις θέσεις του, οι οποίες θεμελιώνονται στην ιδρυτική του Διακήρυξη και το Καταστατικό του, για μια ενιαία, συμπεριληπτική, υποχρεωτική θρησκευτική εκπαίδευση, η οποία να λαμβάνει υπόψη την τοπική θρησκευτική παράδοση και ταυτόχρονα να ανοίγεται σε ζητήματα οικουμενικού προβληματισμού, με στόχο την προετοιμασία υπεύθυνων πολιτών και την προαγωγή της ειρηνικής συνύπαρξης. Ταυτόχρονα, έχουμε επισημάνει τους κινδύνους από τυχόν μονομερείς προσεγγίσεις του ζητήματος της θρησκευτικής εκπαίδευσης, το οποίο είναι πολύπλοκο, καθότι έχει σύνθετες παιδαγωγικές, θεολογικές, πολιτικές, νομικές και κοινωνικές διαστάσεις. Η ανάδυση του θρησκευτικού φανατισμού διάφορων τύπων και της εκκοσμίκευσης καθιστά επιτακτική την ανάγκη για μια συμπεριληπτική θρησκευτική εκπαίδευση, η οποία θα προάγει την κριτική σκέψη, τον διάλογο, την αλληλογνωριμία και τον αλληλοσεβασμό και ταυτόχρονα θα ανταποκρίνεται στα παιδαγωγικά χαρακτηριστικά και στις πραγματικές ανάγκες των σύγχρονων μαθητών και μαθητριών. Οι θέσεις αυτές αντλούν επιστημονική τεκμηρίωση από τη σύγχρονη θρησκειοπαιδαγωγική. Είναι γνωστό, ωστόσο, ότι οι θέσεις αυτές πολεμήθηκαν από ακραίους φονταμελιστικούς κύκλους του θρησκευτικού χώρου, καθώς επίσης ότι δεν εισακούστηκαν από το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της χώρας.

Κύριε Υπουργέ,

Η εισαγωγή ενός ισότιμου εναλλακτικού μαθήματος μοιραία θα επηρεάσει το οργανωτικό πλαίσιο και τη λειτουργία του μαθήματος των Θρησκευτικών και του σχολείου ευρύτερα. Εάν οι πληροφορίες των προαναφερθέντων δημοσιευμάτων είναι βάσιμες, εκφράζουμε τη διαμαρτυρία μας για τον τρόπο της διαχείρισης αυτού του τόσο ευαίσθητου θέματος, με προώθηση λύσεων χωρίς διάλογο, χωρίς να κληθούν οι εκπρόσωποι των θεολόγων εκπαιδευτικών για να εκφράσουν τις απόψεις τους, ενώ το ζήτημα αυτό τους αφορά άμεσα.

Ο Σύνδεσμός μας στοχεύει καταστατικά και εργάζεται άοκνα από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα για την «αναβάθμιση της θρησκευτικής εκπαίδευσης» στη χώρα μας. Διεκδικούμε συμμετοχή στον διάλογο γύρω από τις εξελίξεις οι οποίες αφορούν το μάθημά μας και το εκπαιδευτικό μας έργο.

Εκφράζουμε το αίτημά μας για συνάντηση μαζί σας, σε ημερομηνία και τόπο που εσείς θα ορίσετε, δια ζώσης ή εξ αποστάσεως, ώστε να σας εκφράσουμε τις θέσεις μας.

Με τιμή

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

Χρήστος Καρακόλης

Καθηγητής Ε.Κ.Π.Α.

Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Γεώργιος Στριλιγκάς

Σύμβουλος Εκπαίδευσης – ΠΕ01

ΠΗΓΗ: ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Ούτε ο Μυστικός Δείπνος δεν γλίτωσε από τους Tαλιμπάν της Woke κουλτούρας!

Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΣΕΡΗΓΙΑΝΝΙΔΗ

«Σκεφτόμαστε όλους τους Χριστιανούς σε όλες τις ηπείρους που έχουν πληγωθεί από αυτές τις σκηνές», αναφέρει η ανακοίνωση της Γαλλικής Καθολικής Εκκλησίας, αναφερόμενο στο δρώμενο στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών, όπου trans χορεύτριες πραγματοποίησαν αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου, με βάση τον φημισμένο πίνακα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι.

Για «χλευασμό του Χριστιανισμού» έκανε λόγο η Γαλλική Επισκοπική Διάσκεψη, ενώ το ζήτημα έχει προκαλέσει και πολιτικές αντιδράσεις στην Γαλλία. «Θα τολμούσαν ποτέ να κοροϊδέψουν το Ισλάμ με τέτοιο τρόπο; Αυτή η βαθιά λαϊκιστική και μεταμοντέρνα κοινωνία ξέρει ποιος είναι ο εχθρός της και θα πρέπει να τους πιστέψουμε», ανέφερε ο Αμερικανός προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας Robert Barron, με τον Έλον Μασκ να δηλώνει διατεθειμένος ακόμα και να… μεταναστεύσει στον Άρη μετά την παρακολούθηση της Τελετής, την οποία πολλοί χαρακτήρισαν ως μία «κακόγουστη επίδειξη της woke κουλτούρας». Ας σημειωθεί πως η ίδια η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή απέσυρε το βίντεο με την επίμαχη αναπαράσταση.

Όλα ξεκίνησαν από την αρχική διδασκαλία του “πολιτικά ορθού”: Να υποπτεύονται οι άνθρωποι οτιδήποτε έρχεται από το παρελθόν και την ιστορία των κοινωνιών. Πλέον βρισκόμαστε στη δεύτερη φάση, σε μια περίοδο παραληρήματος, όπου το πολιτικό γυρνάει –θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε– στο ψυχιατρικό. Επιχειρώντας να περιγράψουμε το εσωτερικό περιεχόμενο του παραληρήματος, θα σημειώναμε πως εκφράζεται μέσα από δύο εσωτερικούς λόγους - αντικείμενα. Πιο αναλυτικά, το πολιτικά ορθό στηρίζεται σε δύο βιολογικές παραμέτρους - πυλώνες που τις χρησιμοποιεί ρατσιστικά και σεξιστικά αντιστοίχως, αναστρέφοντάς τες. Το πρώτο αφορά έναν νεοφυλετισμό, έμμονη ιδέα το δέρμα: Να κατηγορηθεί η λευκότητα (whiteness) στο όνομα μιας “μαύρης ανωτερότητας”. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν ρατσιστικό “αντιρατσισμό”.

Το δεύτερο αφορά έναν “πολιτικά ορθό” παραισθησιόπληκτο νεοφεμινισμό. Το ανδρικό φύλο κατηγορείται. Η ετεροαιχμαλωσία (heterocaptivity στην αμερικανική φεμινιστική διάλεκτο, δηλαδή η αιχμαλωσία από την ετερότητα στο πεδίο του φύλου), συνδέεται με ένα είδος έκδηλης μισανδρίας (αντιπάθειας για το αντρικό φύλο από τον νεοφεμινισμό). Η ιδέα συνυφαίνεται με την συμπληρωματική της ιδέα ότι η διάκριση αρσενικού - θηλυκού δεν αντιστοιχεί σε τίποτα. Το σύνολο των παραπάνω αναδεικνύει την απόλυτη δαιμονοποίηση του συνδυασμού: Ντόπιος - Λευκός - Ετεροφυλόφιλος Άνδρας. Τώρα μπήκε στο στόχαστρο και θρησκευτικό σύμβολο.

Τα αντίστροφα στερεότυπα των Woke

Επιπρόσθετα, ο “πολιτικά ορθός” τρόπος σκέψης έχει ενοχοποιήσει ιδεολογικά όλα τα στερεότυπα, τα οποία ωστόσο, κοινωνιοψυχολογικά, αποτελούν “μήτρες” κοινωνικά καθιερωμένης σκέψης (καλές, μέτριες ή κακές), για διάφορα ζητήματα. Βοηθούν τα άτομα να συγκροτούν την σκέψη τους, να ερμηνεύουν την πραγματικότητα, να έχουν υποδείγματα συμπεριφοράς και να εξάγουν συμπεράσματα (εσφαλμένα ή μη) σε δεδομένες συνθήκες.

Η ανυπαρξία των στερεοτύπων θα σήμαινε μια κοινωνική σκέψη - χυλό, χωρίς εσωτερικό ειρμό ή μπούσουλα. Το χειρότερο με την στερεότυπη φράση “να καταργηθούν τα στερεότυπα” είναι ότι ανοίγει το δρόμο στη χείριστη μορφή στερεοτύπων που μπορεί κανείς να φανταστεί: Λόγου χάρη, η αντιρατσιστική κατήχηση (μια πολιτικά ορθή κατήχηση κατά των στερεοτύπων, όπως υποτίθεται), πολύ της μόδας στους σημερινούς δήθεν προοδευτικούς κύκλους, δεν φαίνεται να ενοχλείται καθόλου από τις διαρκείς ρατσιστικές επιθέσεις και κυνικές ομολογίες μίσους ενάντια στις κατηγορίες του πολιτισμικώς οικείου, του λευκού ανθρώπου ή του αντρικού φύλου.

Έτσι, μια εμπορική αφίσα που καλύπτει διάφορες σαδομαζοχιστικές φαντασιώσεις και εκφράσεις της λίμπιντο του δυτικού κοινού, δεν διστάζει καθόλου να δηλώσει, δείχνοντας μια ξανθιά λευκή γυναίκα στα χέρια ενός μαύρου άντρα, ότι «η γενοκτονία των λευκών είναι κάτι όμορφο». (white genocide is beautiful). Ο σεξισμός επομένως αναδεικνύεται ως τμήμα μιας ευρύτερης πολιτικά ορθής made in USA κουλτούρας, τυπικό προϊόν του αγγλοσαξονικού πουριτανισμού: Οι New York Times έχουν δώσει τον σχετικό τόνο, αποφασίζοντας ότι το black θα γράφεται με Β κεφαλαίο και το white με μικρό w.

Τον Ιούνιο 2020 η εταιρεία L’Oreal απέσυρε τις λέξεις “λευκό” και “λευκαντικό” από όλα τα προϊόντα της. Η εταιρεία Lockheed Martin στέλνει τα διευθυντικά στελέχη σε επιμορφώσεις για να αποδομήσει την κουλτούρα των λευκών ανδρών και να τους βοηθήσει να αποκηρύξουν το “λευκό τους προνόμιο”. Η Coca Cola παρακαλεί τους υπαλλήλους της να “είναι λιγότερο λευκοί”. Η μαύρη και λεσβία πρώην δήμαρχος του Chicago, Lori Lightfoot, είχε πάρει την απόφαση να μην δώσει καμία συνέντευξη σε λευκούς δημοσιογράφους! Η κεντρική ιδέα τους είναι: «Από τους λευκούς περιμένουμε να γονατίσουν και να ζητήσουν συγγνώμη».

Η βλαβερή αρχαιότητα!

Από την άλλη, η θεωρούμενη ως βλαβερή μελέτη της αρχαιότητας πρέπει να εξαφανιστεί. Το Howard University έχει ήδη καταργήσει τον τομέα των Κλασσικών Σπουδών. Όπως έχει διαμηνύσει ο Dan el Padilla Peralta, καθηγητής Ρωμαϊκής Ιστορίας στο Stanford, “ελπίζει ότι αυτή η ύλη θα πεθάνει” και θα ήταν καλό αυτό να γίνει και σύντομα, γιατί η λευκότητα υπάρχει μέσα στα σπλάχνα των κλασσικών συγγραφέων! Στα πλαίσια αυτά ήρθε το σεμινάριο πολιτισμικής αναθεώρησης του πανεπιστημίου του Wake Forest, προκειμένου να αποδομηθεί η… προκατάληψη, σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήταν λευκοί! Με άλλα λόγια, πρέπει να κλείσει η σχέση με τον παλαιό κόσμο και τους εκπροσώπους του: Λευκούς, άντρες, αρχαία Ιστορία, αγάλματα αρχαίων, ηρώων κ.λπ., κλασσικά βιβλία.

Υπάρχουν “αναγνώστες ευαισθησίας” (sensitivity readers), όπως λέγονται, το έργο των οποίων είναι να διορθώνουν τα κείμενα, ώστε να μην μπορούν να προσβάλλουν κανέναν αναγνώστη. Οι προβληματικές σκηνές πρέπει να έχουν δίπλα τους trigger warnings! Τα φιλμ, οι σειρές, τα αστυνομικά από εδώ και στο εξής πρέπει να δίνουν τους καλούς ρόλους σε μειονότητες φύλου και φυλής. Ενώ οι κακοί πρέπει να είναι χωρίς εξαίρεση λευκοί άντρες ρατσιστές και μισογύνηδες – αν είναι και Χριστιανοί ακόμα καλύτερα! Κάπως έτσι μπήκε στο στόχαστρο και ο Μυστικός Δείπνος.

Τα παιχνίδια για παιδιά που διαθέτουν διαχωρισμούς φύλου σταδιακά τείνουν στην απαγόρευση. Τα πάρκα Disney προτείνουν ρούχα gender fluid και βεβαίως ξεκίνησε η παραγωγή ταινιών της με ΛΟΑΤΚΙ ήρωες. Η λογοτεχνία για νέους και τα φιλμ για παιδιά επανεγγράφονται για να εξαφανισθούν τα στερεότυπα. Η Χιονάτη λόγου χάρη, ούσα πολύ λευκή, κινηματογραφείται από την Disney σε μια νέα εκδοχή, όπου η ηρωίδα θα ενσαρκώνεται από μια μιγάδα. Ο καλός πρίγκηπας θα αποφύγει βεβαίως να την ξυπνήσει με ένα φιλί, για το οποίο δεν έχει συναινέσει η ίδια!

Οι “Ταλιμπάν” της Woke κουλτούρας

Οι παραγωγοί παρακαλούνται να δημιουργήσουν υπερήρωες χοντρούς και ανάπηρους (δίπλα στην ξανθιά Barbie προστέθηκε η μαύρη Barbie και εκείνη με αναπηρικό αμαξίδιο σε εκδοχή λευκή και μαύρη). Η άλλη προτεραιότητα είναι «να σπάσει η τοξική αρρενωπότητα και η απελευθέρωση από μια ετεροφυλία που θεωρείται σαν μια πολιτική φαντασίωση, μέσω της οποίας αναδομήθηκε η αποικιακή κυριαρχία», όπως χαρακτηριστικά λέει ο νεοφεμινιστικός λόγος.

Στη Γαλλία μια Alice Coffin έχει προτείνει μην διαβάζουμε πλέον βιβλία που έχουν γράψει οι άντρες, ούτε να ακούμε μουσική που έχουν συνθέσει (στα καθ’ ημάς ήδη τέθηκε “στην πυρά” ο Καραγάτσης). Στο πανεπιστήμιο Exeter μια γυναίκα καθηγήτρια κατηγορήθηκε για διακρίσεις, επειδή τόλμησε να πει ότι μόνο οι γυναίκες έχουν περίοδο. Η ατυχής καθηγήτρια είχε ξεχάσει τους transgender. Η πολιτική ορθότητα επιβάλλει, λοιπόν, να μην μιλάμε για γυναίκες, αλλά για «πρόσωπα με έμμηνο ρύση».

Στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία του Brigthon και του Sussex ο όρος “μητρικό γάλα” αντικαθίσταται από το “γάλα στήθους” και η λέξη “μητέρα” από τον “γονέα που γεννά”. Για να συμφιλιώσει όλο τον κόσμο η εταιρεία Moodz έχει προτείνει ένα ωραίο μποξεράκι περιόδου unisex. Οι τρανσέξουαλ αρσενικού φύλου μπορούν από εδώ και στο εξής να συμμετέχουν σε γυναικείες ανταγωνιστικές αθλητικές οργανώσεις. Στην Αμερική μπορούν επίσης να μπουν στον στρατό με “ταυτότητα γένους” και όχι φύλου.

Πολιτισμική αποικιοκρατία

Πλέον, όλα αυτά ουδόλως είναι μακριά από την καλώς ή κακώς εννοούμενη “υπανάπτυκτη” Ελλάδα, αποδεικνύοντας την ταχύτητα με την οποία επελαύνει η πολιτισμική αποικιοκρατία σε όλο το Δυτικό Κόσμο. Υποστηριζόμενοι από lobby που δεν έχουν καμία δημοκρατική νομιμότητα, χειροκροτούμενοι από την κλίκα των φίλων της μεταμοντέρνας καταστροφής, οι δρώντες της κουλτούρας woke μοιάζουν να είναι παιδιά των Κινέζων ερυθροφρουρών, αλλά επίσης και ταυτόχρονα απόγονοι πουριτανικού καλβινισμού, θυμίζοντας “Ταλιμπάν” της “πολιτικής ορθότητας”.

Είναι κυνηγημένοι από το απρόσιτο ιδεώδες της ηθικής καθαρότητας, των ενοχών για το αποικιοκρατικό παρελθόν τους και της δήθεν απεριόριστης μετάνοιας, που υποκρύπτει ένα είδος μαζοχιστικής λίμπιντο του “πολιτικώς ορθά” σκεπτόμενου τμήματος του αγγλοσαξονικού ιδίως Δυτικού Κόσμου. Οι “Ταλιμπάν” της “πολιτικής ορθότητας” αφιερώνονται στην άρνηση της πραγματικότητας, αφού δεν αποδέχονται ούτε την τραγικότητα ή τις αντιφάσεις του κόσμου όπως είναι, ούτε τους ανθρώπους ως έχουν.

Ονειρεύονται μια ηθική ιστορία που επιβάλλεται από την αστυνομία των συναισθημάτων. Γι’ αυτό ακριβώς μεταμορφώνουν την κοινωνία σε ένα συνονθύλευμα ατόμων ευαίσθητων και παρεξηγησιάρηδων σε οτιδήποτε φαντάζονται ή αισθάνονται ότι τους ακουμπάει. Οι “Ταλιμπάν” της “πολιτικής ορθότητας” προκηρύσσουν την προτεραιότητα του ορθού επί του καλού και εφαρμόζουν την άρνηση του “είναι” στο όνομα του “τι πρέπει να είναι και τι πρέπει να γίνει”. Συνεπώς, βρισκόμαστε μπροστά σε απολίτικους, κατά φαντασία ριζοσπάστες (με την κυριολεξία του όρου), αλλά και ενώπιον πραγματικών μεγάλων παραληρούντων.

Ο Edward Limonov μιλούσε για το μεγάλο δυτικό ίδρυμα. Θα έκανε ίσως καλύτερα αν μίλαγε για ένα ψυχιατρικό ίδρυμα όπου οι τρελοί πήραν την εξουσία! Αναφύεται συνεπώς, ένας πουριτανισμός που ξεθεμελιώνει ό,τι πέτυχε η σεξουαλική απελευθέρωση. Ποινικοποιεί το φλερτ, την έκφραση πάθους, τις σωματικές εκδηλώσεις που δεν έχουν ρητή και σαφή συναίνεση. Ο έρωτας δικάζεται και καταδικάζεται ως ο ηθικός αυτουργός σεξιστικών “εγκλημάτων” και ρητορικής μίσους. Πρόκειται για την ανάδειξη ενός ψευδεπίγραφου, μεταμοντέρνου φιλειρηνισμού, μιας cool κουλτούρας της απόλυτης αποβλάκωσης. Ό,τι δηλαδή είδαμε σε ένα μέρος της Τελετής Έναρξης…

ΠΗΓΗ: SLpress

Ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων για την εισαγωγή του μαθήματος «Ηθικής» στα σχολεία

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων ενημερώνει για την εισαγωγή στα σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ενός Μαθήματος «Ηθικής», το οποίο θα παρακολουθούν οι μαθητές και οι μαθήτριες που απαλλάσσονται από το Μάθημα των Θρησκευτικών και μεταξύ άλλων, τονίζουν τα εξής:

«Κατανοούμε τους λόγους οι οποίοι επιβάλλουν τη διδασκαλία ενός ισότιμου με το Μάθημα των Θρησκευτικών εναλλακτικού μαθήματος.

Οι εξελίξεις αυτές θέτουν ξανά και με επιτακτικό τρόπο το κρίσιμο ερώτημα για τον εκπαιδευτικό προσανατολισμό και τις επιδιώξεις του σύγχρονου σχολείου και ειδικότερα της παρεχόμενης θρησκευτικής εκπαίδευσης. Το ζήτημα των σχέσεων μεταξύ Κοινωνίας και Θρησκείας, στον χρόνο και στον τόπο, βρέθηκε πολλές φορές στα τελευταία χρόνια στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου και επακόλουθα επηρέασε τις αναζητήσεις στον χώρο της θρησκευτικής εκπαίδευσης ως προς τον σκοπό, το γνωσιακό περιεχόμενο και τις ηθικές διαστάσεις της. Η ταυτότητα και οι σκοποί του θρησκευτικού μαθήματος και αντίστοιχα του αναμενόμενου, εάν ευσταθούν τα προαναφερθέντα δημοσιεύματα, Μαθήματος «Ηθικής» συνδέονται με το ουσιαστικό ερώτημα του τι είδους κοινωνία θέλουμε αύριο, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο και όλως ιδιαιτέρως, ως προς τον τόπο που εμείς εργαζόμαστε, στην Κρήτη του αύριο.

Το Μάθημα των Θρησκευτικών έχει ισότιμη θέση με όλα τα άλλα υποχρεωτικά μαθήματα και συμβάλλει με τον δικό του τρόπο στην προσπάθεια μετασχηματισμού και αναβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης και του δημόσιου βίου, ωστόσο με πολλά ανθρωπολογικά ρίσκα. Και τούτο δεν εκφράζεται ως κινδυνολογία, αλλά ως συμβολή στον δημόσιο διάλογο που έχει αρχίσει και στην ελληνική κοινωνία.

Εάν οι φήμες περί εισαγωγής ενός Μαθήματος «Ηθικής» σχετίζονται με την πραγματικότητα, εκφράζουμε την έντονη ανησυχία μας για όσα φαίνεται ότι σχεδιάζονται και μάλιστα χωρίς ενημέρωση ή διάλογο με τις επιστημονικές ενώσεις των εμπλεκόμενων ειδικοτήτων, ουσιαστικά ερήμην των θεολόγων εκπαιδευτικών.

Παρακαλούμε να δεχθείτε τη συμμετοχή εκπροσώπων των θεολόγων εκπαιδευτικών στον διάλογο που διεξάγεται, οι οποίοι να γνωρίζουν τις διαστάσεις του ακανθώδους αυτού ζητήματος, και συγκεκριμένα τη συμμετοχή Θεολόγων στην Επιτροπή, η οποία σύμφωνα με τα δημοσιεύματα έχει συσταθεί ή που πρόκειται να συσταθεί, με σκοπό να κάνει προτάσεις σχετικά με την εισαγωγή ενός ισότιμου με τα Θρησκευτικά εναλλακτικού μαθήματος».

Εκ της Γραμματείας

ΠΗΓΗ: ORTHODOXIA INFO

Μια κακόγουστη – Woke Τελετή Έναρξης

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΑΚΚΑ

Η χθεσινή τελετή ήταν μια επίδειξη της κυρίαρχης ιδεολογίας και το πρόβλημα με εκείνη είναι η αφόρητη ανία και πλήξη που προκαλεί. Χαρακτηριστική η εικόνα με τον κουΐρ Μυστικό Δείπνο: απολύτως προβλέψιμη μέσα στην υποτιθέμενη εικονοκλαστικότητά της. Τα ίδια και τα ίδια.

Μια άρχουσα τάξη δίχως συνείδηση ιστορικής αποστολής και πράξης μέσα στην ιστορία, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αυτοσυγχαίρεται για τον πανερωτισμό και την ανοχή της.

Και η πλάκα είναι πως παρά τον στόμφο και την φασαρία που κάνει, δεν αφήνει ένα κάποιο ίχνος με το πέρασμά της. Και αύριο αν έπαυε να υπάρχει, δεν θα έλειπε σε κανέναν και δεν θα είχε αφήσει πίσω της τίποτε που να αντέχει στον χρόνο.

Φυσικά η τελετή αυτή δεν θα μπορούσε παρά να γίνει στην πρωτεύουσα των BoBo, την πόλη που εδώ και δύο περίπου δεκαετίες έχει καταστεί προπύργιο των ανώτερων στρωμάτων, ένας παράδεισος της ποδηλατοκίνησης και των “αστικών δασών”, ο οποίος επαίρεται για το ότι σε λίγο καιρό ο Σηκουάνας θα καταστεί κατάλληλος για κολύμβηση και μπορεί να καυχιέται για το γεγονός ότι έχει καταφέρει να διώξει μακριά τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα, αυτούς τους “βίαιους βρώμικους και κακούς”. Εκείνους έχουν ανάγκη ακόμα το αυτοκίνητο για να βγάλουν το ψωμί τους (α ναι, τρώνε και υδατάνθρακες) και που ξενίζονται με τον ηδονισμό των προνομιούχων.

Αυτός λοιπόν ο κόσμος δεν θα μπορούσε παρά να εκμαιεύει έναν τύπο αντίδρασης που ταυτόχρονα είναι και καθρέφτισμά του. Έναν λευκό φυλετισμό, ο οποίος αυτό που μοιράζεται με το woke είναι ο λούμπεν χαρακτήρας, η τρας αισθητική και η επιφανειακότητα.

Αφήνοντας παράμερα την τελετή έναρξης, κάτι που έχει περισσότερο ενδιαφέρον: η ιδέα ότι η Woke ατζέντα δεν καταπολεμάται με μια anti-woke που της μοιάζει αλλά με την υπέρβασή τους. Αν κάποια πολιτική δύναμη μπορεί να προτάξει μια ανανεωμένη ιδέα της μεγάλης, ενιαίας κοινωνίας (big society). Κοινούς Τόπους δηλαδή, νοηματικούς και αξιακούς, όπου μπορούμε όλοι μαζί να ξανασυγκροτήσουμε κοινωνία, ακόμα και όταν ερίζουμε επί των διαφορετικών πολιτικών σχεδίων και των ταξικών συμμαχιών.

ΠΗΓΗ: Άρδην

Στρατής Μολίνος (Μυτιλήνη 1940 – Αθήνα 27 Ιουλίου 2024)

Σε ηλικία 84 χρονών έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο σημαντικούς λογίους της παλιάς φρουράς της Λέσβου. Η γνωριμία μου μαζί του άρχισε στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Είχα τη τιμή και τη χαρά, κατά καιρούς, να παρουσιάζω βιβλία του σε αρκετές πνευματικές συνάξεις. Η κληρονομιά που μας αφήνει είναι δεκαεννέα βιβλία και πολλές μονογραφίες, που αφορούν το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και την ιστορία της Λέσβου. Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του. Α.Ι.Κ.

Ο Γιώργος Θεοτοκάς και το Κυπριακό

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Τέτοιες μέρες δεν μπορεί παρά να σκέφτομαι το Κυπριακό και να φέρνω στο μυαλό μου ξεχασμένες πτυχές του. Μια από αυτές ήταν και η στάση του μεγάλου πνευματικού ανδρός Γιώργου Θεοτοκά. Για να εκτιμήσουμε το τόλμημά του θα πρέπει να μεταφερθούμε στο κλίμα του 1954. Η Ελλάδα βρισκόταν σε έναν εθνικό παροξυσμό με αίτημα την ένωση της Κύπρου με τη μητέρα πατρίδα. Πανεπιστήμια, σχολεία, Εκκλησία, σωματεία, εφημερίδες και πολιτικοί είχαν στρατευθεί σε αυτόν τον αγώνα. Διαδηλώσεις συγκλόνιζαν όλη τη χώρα. Δεν ακουγόταν άλλη φωνή, διότι θα γνώριζε το συλλογικό ανάθεμα. Στις 17 Δεκεμβρίου 1954 απορρίφθηκε η ελληνική προσφυγή στον ΟΗΕ, με την ψήφο και των κρατών του ΝΑΤΟ. Οι κύριοι εκφραστές της ενωτικής, αδιαπραγμάτευτης πολιτικής ήταν ο Αλέξης Κύρου, αδελφός του εκδότη της εφημερίδας «Εστία», τα μέλη της κυπριακής εθναρχίας και πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη του Συναγερμού. Οι φωνές αγανάκτησης για τη στάση των συμμάχων ήταν τόσο έντονες ώστε προκάλεσαν την ανησυχία σε όσους –και ήταν ελάχιστοι– μπορούσαν να δουν τη μεγάλη εικόνα. Δύο εξ αυτών ήταν ο Παναγιώτης Πιπινέλης και ο Γιώργος Θεοτοκάς. Και οι δύο με άρθρα τους στην «Καθημερινή» ζήτησαν να επικρατήσει η μετριοπάθεια και να γίνει αποδεκτή μια λύση, στο πλαίσιο του δυτικού κόσμου, μέσα από συντεταγμένα βήματα.

Ο Γιώργος Θεοτοκάς έγραψε στις 22 Δεκεμβρίου 1954* ένα άρθρο στην «Καθημερινή» με τίτλο «Έλληνες και Αγγλοι». Σε αυτό, αφού ασκούσε δριμεία κριτική στον τρόπο που χειρίστηκε το Κυπριακό ο υπουργός Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας Άντονι Ιντεν, στη συνέχεια αναφερόταν στα λάθη της δικής μας πολιτικής, γράφοντας: «Αφού ωστόσο πήγαμε (στον ΟΗΕ), θα έπρεπε να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ώστε να γίνει ο αγώνας μέσα στα όρια που επιβάλλει η επιτακτική ιστορική ανάγκη –δηλαδή η συμμαχία των εθνών του δυτικού κόσμου για την προάσπιση του κοινού πολιτισμού– και χωρίς να ζημιωθεί το εθνικό μας κύρος». Αποδοκιμάζει τη στάση της πανεπιστημιακής κοινότητας και της Εκκλησίας διότι ξέφυγαν από την αποστολή τους, καθώς και «την ενθάρρυνση των σκηνών του δρόμου». «Αν εκκλησιαστικοί ηγέτες και ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και οδηγοί της κοινής γνώμης αγωνίζονται να κλονίσουν την πίστη στις συμμαχίες μας αφ’ ενός και αφ’ ετέρου στο σύστημα αξιών του δυτικού κόσμου, τότε πού θα στραφούν οι μάζες οι οποίες τους ακούν;».

Έπειτα από αυτή την επιστολή ο Γιώργος Θεοτοκάς γνώρισε το εθνικό ανάθεμα. Δέχθηκε πρωτοφανείς επιθέσεις, ώστε σκέφτηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Γράφει, γεμάτος απογοήτευση, στον Γ. Σεφέρη στις 6 Ιανουαρίου 1955* (ίδια παραπομπή): «Δεν ξέρω αν έχεις υπόψη σου τις συνέπειες του άρθρου μου εξ αφορμής του Κυπριακού ζητήματος… Όλος ο οχετός της ψευτοπνευματικής, ψευτολογοτεχνικής και ψευτοπανεπιστημιακής μας ζωής ξέσπασε απάνω μου με συνοδεία του κίτρινου τύπου, φυσικά».

Σας θυμίζει κάτι;

* Γιώργος Θεοτοκάς – Γιώργος Σεφέρης, «Αλληλογραφία (1930-1966)», φιλολογική επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδης, Αθήνα 1975.

ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Blues Wire: Σταθερή αξία, από το θρυλικό Παραρλάμα της δεκαετίας του ΄80... εδώ και 40 χρόνια!!!

 

ΠΗΓΗ: Blues in the Dark

Καλό Σαββατοκύριακο. Μόνο Βινύλιο!!!

ΠΗΓΗ: Bob Wood

Τα Θρησκευτικά στην επιτραπέζια αντισφαίριση

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Στον online κόσμο που ζούμε, τον κόσμο του Διαδικτύου και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, διαβάζει κανείς τα πιο απίθανα κείμενα και σχόλια. Στη συζήτηση -την περιορισμένη μόνο σε μια online κοινότητα, αυτή των θεολόγων- που γίνεται για το μάθημα των Θρησκευτικών και τη θέσπιση του εναλλακτικού μαθήματος της Ηθικής, για μαθητές που θα απαλλάσσονται από το πρώτο, πριν λίγο διάβασα ότι κάποιοι ενώ είναι μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), ταυτόχρονα θέλουν να γίνουν μέλη και του Πανελλήνιου Θεολογικού Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ για την αναβάθμιση της Θρησκευτικής Εκπαίδευσης. 

Διερωτώμαι: δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται εδώ και μια δεκαετία με τους δύο αυτούς επιστημονικούς συλλόγους; Δεν έχουν διαβάσει τις καταστατικές αρχές τους; Πώς είναι δυνατόν από τη μια μεριά να είσαι μέλος ενός αρτηριοσκληρωτικού συλλόγου, που στη μέχρι σήμερα πορεία του, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η διατήρηση ενός μαθήματος με αυστηρό ομολογιακό - κατηχητικό χαρακτήρα, κι από την άλλη μεριά να επιθυμείς να γίνεις μέλος ενός συλλόγου, που η έγνοια του εδράζεται στον αγώνα να κάνει το μάθημα των Θρησκευτικών ένα μάθημα που θα απευθύνεται σε όλους τους μαθητές; Δεν γνωρίζουν ότι η Π.Ε.Θ., πριν λίγα χρόνια έστελνε στα δικαστήρια τον ΚΑΙΡΟ, χαρακτηρίζοντάς τον ως «αντισύλλογο Θεολόγων;»

Είναι σαφές ότι οι δύο επιστημονικοί σύλλογοι θεολόγων εκφράζουν δύο διαφορετικές αντιλήψεις για τον χαρακτήρα που οφείλει να έχει το μάθημα των Θρησκευτικών στο σύγχρονο σχολείο. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι οι θεολόγοι βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους, άποψη που βολεύει αρκετούς για να παίζουν το παιχνίδι τους. Κι ούτε, βέβαια, αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει διάλογος μεταξύ των δύο συλλόγων.

Εχθές, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ δημοσιεύτηκε ακόμα ένα άρθρο για το εναλλακτικό μάθημα της Ηθικής. Ο συντάκτης του, Εμμανουήλ Καραγεωργούδης, Κοσμήτορας του Τμήματος της Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ, δεν προσφέρει τίποτα το νέο στην κατάσταση όπου έχουν περιέλθει τα Θρησκευτικά: Το εναλλακτικό μάθημα στη θέση των Θρησκευτικών Απλά, αναμασάει τις αποφάσεις του ΣτΕ, δίνοντας την εικόνα ενός μαθήματος όπου η τύχη και η ύπαρξη του στο σχολείο παίζεται στην επιτραπέζια αντισφαίριση, το γνωστό πινγκ-πονγκ. Ποιοι είναι οι παίκτες, νομίζω, πως είναι γνωστοί. Δεν χρειάζεται πολύς κόπος να πάει κανείς λίγο πίσω στο χρόνο, στην περίοδο των ετών 2016 – 2020, για να διαπιστώσει τι συνέβαινε με τα Θρησκευτικά.

Ευθύμιος Βαρλάμης, Ο Χριστός σήμερα, (145Χ200 εκ.). ΠΗΓΗ: warlamis

Για το σχολείο της αμάθειας

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Κάθε Υπουργός Παιδείας, με τους υφιστάμενούς του υφυπουργούς που, συνήθως, οι περισσότεροι είναι άσχετοι με την Παιδεία, για όσο χρονικό διάστημα βρεθούν στην υπουργική της Παιδείας καρέκλα, κοκορεύονται ότι κάνουν μεταρρυθμίσεις. Τους τελευταίους μήνες, οι πιο πολυδιαφημιζόμενες είναι το ψηφιακό φροντιστήριο και το κλείσιμο σχολικών μονάδων σε απομακρυσμένες περιοχές της πατρίδας-μας όπου δεν συμπληρώνεται ο απαιτούμενος αριθμός μαθητών. Σ’ αυτές να εντάξουμε και το Νομοσχέδιο «σκούπα» που αυτές τις μέρες συζητιέται στην Βουλή των Ελλήνων.

Στο εν υπνώσει ελληνικό -κι όχι μόνο- εκπαιδευτικό σύστημα οι παραπάνω μεταρρυθμίσεις, όπως βέβαια και όλες οι άλλες που εδώ και χρόνια κάνουν οι εκάστοτε Υπουργοί Παιδείας, αφορούν το δημόσιο σχολείο και γίνονται για τον λεγόμενο «εκδημοκρατισμό-του». 

Ο Ζαν Κλωντ Μισεά, στο VII κεφάλαιο του βιβλίου του Η εκπαίδευση της αμάθειας, είναι ιδιαίτερα αφοριστικός και καυστικός γι’ αυτόν τον μεταρρυθμιστικό «εκδημοκρατισμό του σχολείου» και την «αναγκαία προσαρμογή-του στον σύγχρονο κόσμο». Οι εντός των εισαγωγικών ορολογία, να πω εδώ, συγκινεί πολλούς εκπαιδευτικούς.

Ο Μισεά, λοιπόν, αφού πρώτα κάνει λόγο για ένταξη του εκπαιδευτικού συστήματος στον «παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο του 21ου αιώνα» (σ. 34), αναφέρεται και στις γνώσεις που προσλαμβάνουν οι μαθητές μέσω «τεχνολογικού πλαισίου». Ετούτες οι γνώσεις, για τον Γάλλο διανοητή και φιλόσοφο είναι «μαθήσεις ωφελιμιστικού χαρακτήρα και ουσιαστικά αλγοριθμικής φύσεως –δηλαδή που δεν απευθύνονται με αποφασιστικό τρόπο στην αυτονομία και τη δημιουργικότητα εκείνων που τις χρησιμοποιούν- είναι μαθήσεις που οριακά μπορεί στο εξής να τις αποκτήσει κανείς μόνος-του, στο σπίτι-του, στον υπολογιστή-του, χρησιμοποιώντας το αντίστοιχο λογισμικό» (σσ. 39-40). Στο εντός εισαγωγικών απόσπασμα, ο Μισεά παραθέτει μια λίαν ενδιαφέρουσα υποσημείωση που αναφέρεται στον Κορνήλιο Καστοριάδη. Την αντιγράφω αυτούσια γιατί αξίζει να μας προβληματίσει. Ο υπομνηματισμός στο έλληνα φιλόσοφο και οικονομολόγο έχει ως εξής: «Παρένθεση για την εκπαίδευση: φλυαρούν χωρίς τελειωμό για την κρίση της εκπαίδευσης. Κάθε υπουργός φτιάχνει τη δική-του μεταρρύθμιση ενώ αφήνουν απ’ έξω το ουσιώδες. Όπως έλεγε ήδη ο Πλάτων πριν 2.500 χρόνια, στη βάση κάθε απόκτησης και μεταβίβασης γνώσεως υπάρχει ο έρως: ο έρως για το διδασκόμενο αντικείμενο που αναγκαστικά περνά μέσα από την ιδιαίτερη ουσιαστική σχέση μεταξύ διδάσκοντος και διδασκομένου». «Αυτά τα προφανή», συνεχίζει ο Μισεά, «μας υπευνθμίζουν τα a priori όρια κάθε τηλεκπαίδευσης. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτά που η μηχανή μπορεί να αποτυπώσει δεν είναι παρά μια μάθηση αποκομμένη από τις πραγματικές όσο και τις πολιτιστικές-της αναφορές, στερημένη, επομένως, από τις ανθρώπινες σημασίες-της και τις κριτικές δυνατότητές της. Στην ουσία δεν είναι διαφορετική από την επιδέξια εκγύμναση που μπορεί να “διδαχθεί” ένα ζώο. Αλλά γνωρίζουμε ότι τα “δισεκατομμύρια του Μπιλ Γκαίητς, μεταξύ άλλων, γεννήθηκαν απ’ αυτό το μικρό ζωώδες φως που ανάβει στο κρανίο ενός υπουργού μόλις προφέρονται μπροστά-του οι λέξεις υπολογιστής, πληροφορική, μοντερνισμός” (περιοδικό Charlie-Heblo, 17.09.1997)» (σ. 40).

Σ’ αυτή την «εκπαίδευση της αμάθειας», με τις «ενδιάμεσες δεξιότητες»[1] - που αποκτούν διδάσκοντες και εκπαιδευόμενοι, με την «εξ αποστάσεως διδασκαλία χάρη στα πολυμέσα», ζουν και βασιλεύουν οι «μεγάλες εταιρείες» που κατασκευάζουν τα πολυμέσα, πουλώντας τα προϊόντα-τους «στην αγορά της δια βίου εκπαίδευσης, αγορά που διέπουν οι νόμοι της αγοράς και της ζήτησης». 

Που οδηγεί αυτή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος σήμερα; Μα, είναι προφανές. Στους «δεκάδες χιλιάδες διδάσκοντες» της Δημόσιας Εκπαίδευσης, οι οποίοι αποβαίνουν «απολύτως άχρηστοι», αφού τα κράτη προσανατολίζονται στην «εξοικονομούμενη μισθωτή μάζα σε δραστηριότητες επικερδείς για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες» (σ.40). Πάνω σ’ αυτή, λοιπόν, την κατ’ επίφαση φιλοσοφία της εκπαίδευσης, γίνονται οι μεταρρυθμίσεις, με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς να είναι πλήρως ενταγμένοι στην υπηρεσία της «καθεστηκυίας τάξεως».

Η τελευταία παράγραφος του VII κεφαλαίου του βιβλίου είναι καταπέλτης, με αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα. Ας την απολαύσουμε: «Φυσικά, κατ’ αυτόν τον τρόπο καθορίζεται ως αντικειμενικός στόχος το τι θα απομείνει από το δημόσιο Σχολείο. Αλλά ο στόχος αυτός προϋποθέτει, μάλλον μακροπρόθεσμα, ένα διπλό αποφασιστικό μετασχηματισμό: Από τη μια μεριά, τον μετασχηματισμό των εκπαιδευτικών που, στο εξής, οφείλουν να εγκαταλείψουν το σημερινό-τους καθεστώς ως υποκειμένων που κατά τεκμήριο είναι φορείς γνώσεων, ώστε να επωμισθούν την ιδιότητα του υπεύθυνου διαφόρων δραστηριοτήτων αφύπνισης ή παιδαγωγικών εκδρομών ή φόρουμ συζητήσεων (σύμφωνα, εννοείται, με το μοντέλο των τηλεοπτικών τοκ σόου). Υπεύθυνοι που θα τους ανατεθούν διάφορα υλικά καθήκοντα ή καθήκοντα ψυχολογικής στήριξης, ώστε η χρήση να γίνει αποδοτική. Από την άλλη μεριά, προωθείται ο μεταχηματισμός του ίδιου του Σχολείου ως τόπου ζωής, τόπου δημοκρατικού και χαρούμενου. Το Σχολείο μετασχηματίζεται σε δημόσιο τόπο φύλαξης των παιδιών, όπου η διοργάνωση εορτών θα είναι δυνατόν να ανατεθεί, επ’ ωφελεία, στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, των πλέον δραστήριων και πρόθυμων να εμπλακούν στο παιχνίδι αυτό, […] και συνάμα χώρου φιλελεύθερου και ανοιχτού σε όλους τους αντιπροσώπους της πόλεως (μέλη συλλόγων, συνταξιούχοι στρατιωτικοί, υπεύθυνοι επιχειρήσεων, ταχυδακτυλουργοί, θαυματοποιοί κ.λπ.) όπως και στα πάσης φύσεως τεχνολογικά ή πολιτιστικά εμπορεύματα τα οποία οι μεγάλες εταιρείες, άμεσοι εταίροι της “διδακτικής πράξης” θα κρίνουν ότι είναι θαυμάσιο πράγμα να πουλήσουν στους διαφόρους συμμετέχοντες. Σκέφτομαι ότι θα τους έρθει επίσης η ιδέα στην είσοδο αυτού του μεγάλου πάρκου σχολικών ατραξιόν να στήσουν μερικές, πολύ απλές, ηλεκτρονικές συσκευές επιφορτισμένες με καθήκον να ανιχνεύουν την πιθανή ύπαρξη μεταλλικών αντικειμένων» (σσ. 43-44).

Να συμπληρώσω εδώ αυτό που υποστηρίζει για τον Μισεά ο Σταύρος Ζουμπουλάκης. Στο βιβλίο-του Έντεκα συνταντήσεις. Συζητώντας με τον Στρατή Μπουρνάζο, Αθήνα 2020: Πόλις), στη μακροσκελή συνέντευξή του με θέμα το σχολείο χαρακτηρίζει τον Μισεά ως έναν αριστερό συντηρητικό στα ζητήματα εκπαίδευσης όπως, άλλωστε, ήταν και ο μεταφραστής του βιβλίου, ο Άγγελος Ελεφάντης, συγγραφέας και εκδότης του περιοδικού Ο Πολίτης. Θα συμφωνήσω μαζί-του γιατί το αδιέξοδο στο οποίο επί σειρά ετών βρίσκεται το σχολείο τόσο εδώ στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, προέρχεται από την «βαθιά κρίση μετάδοσης», που δεν είναι μόνο ενδοεκπαιδευτική –παρόμοιες κρίσεις μετάδοσης συναντάμε και σε άλλους θεσμούς: οικογένεια, Εκκλησία. 

Ο Μισεά, ο Ζουμπουλάκης (και σε άλλο βιβλίο-του, το Για το Σχολείο. Αθήνα 2017: Πόλις), αλλά και η Νατάσα Πολονύ, στο Τα χαμένα παιδιά-μας (Αθήνα 2006: Πόλις), με τρόπο καίριο διαπιστώνουν ότι, το σχολείο όλο και περισσότερο προοδεύει στην αμάθεια, «εκπαιδεύει στην αμάθεια» (σ. 13)[2].

Τι πρέπει να κάνουμε; Είναι η ερώτηση που, ουκ ολίγες φορές, κάνουν μαθητές-μου όταν συζητούμε για την κρίση στην οποία βρίσκεται το σχολείο. Θα υποστηρίξω εδώ αυτό που υποστηρίζει και ο Μισεά: οι «γενιές που έρχονται να πάρουν στις πλάτες τους την αντίσταση» (σ. 58-59).

[1] Δια του λόγου το αληθές αναφέρω το παράδειγμα της εξ αποστάσεως επιμόρφωσης που έγινε σε εκατοντάδες εκπαιδευτικούς για την εφαρμογή των εργαστηρίων δεξιοτήτων. Σ’ αυτή, ο κάθε επίδοξος επιμορφωτής και η κάθε επίδοξη επιμορφώτρια, νόμιζαν πως εισήγαγαν τους εκπαιδευτικούς στον παράδεισο της διδακτικής καινοτομίας. Αναμφίβολα, εδώ, με συνέπεια υπηρετήθηκε ένας «πολυπλόκαμπος καταναλωτικός εγγραμματισμός», με κύριο χαρακτηριστικό τη «μετανεωτερική νοοτροπία του copy paste». Οι εντός εισαγωγικών ορολογία προέρχεται από το βιβλίο του Αντώνη Λ. Σμυρναίου. (2020). Η Ιστορία ως επιπτύχωση. Από τη μια Ιστοριογραφική βουλιμική σε μια υδροκεφαλική Διδακτική της Ιστορίας. Αθήνα: Γρηγόρη, σ. 33.

[2] Πολύ καλές αναφορές στον Μισεά, με τεκμηρίωση και επιχειρήματα κι από άλλους διανοητές, κάνει ο Αντώνης Α. Σμυρναίος στο έργο-του: Λατρεία και νεύρωση στην παιδαγωγική της Καινοτομίας. Σημειώσεις σε μια μετανεωτερική Φιλοσοφία της Παιδείας. Αθήνα 2009: Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σσ. 326κ.ε.

Ευθύμιος Βαρλάμης, Θέρος, (120Χ130 εκ.). ΠΗΓΗ: warlamis