Σαββόπουλος και Γιανναράς

Γιανναράς και Σαββόπουλος είχαν πολύ καλή φιλική σχέση. Στο ταξίδι του πρώτου στην Αμερική, σε ομιλία του στο Hellenic Cultural Center, στην Astoria, πρώτοι πρώτοι στη σειρά είναι οι Σαββόπουλοι, ο Διονύσης και η Άσπα. Ο Γιανναράς δεν περίμενε να τους βρει ακροατές σ’ αυτή τη διάλεξη που, μετά από αυτή, η συζήτηση ήταν «σε κλίμα Αστόριας, δηλαδή έντονα ελλαδικό: Γκρίνια, κατηγόριες για την κρατική Ελλάδα, απαισιόδοξοι αφορισμοί». Στην απάντηση που δίνει ο Γιανναράς σε ερώτηση ακροατή για το ραχατιλίκι των Ελλήνων, κάποια στιγμή «παίρνει το λόγο ο Σαββόπουλος: Καίριος, ευθύβουλος, χαρισματικός στην έκφραση – αδύνατο να μεταφέρεις στο χαρτί το αυθόρμητο και τη χάρη των λόγων του. Εδώ στη Νέα Υόρκη, λέει κάποια στιγμή, νιώθω σαν να βρίσκομαι σε μια καινούργια Κωνσταντινούπολη. Ένας μέγας ελληνικός κόσμος βλασταίνει εδώ, όπως άλλοτε στη βυζαντινή μας Οικουμένη. Και προσθέτει με κέφι: Δεν έχετε προσέξει ότι, ειδικά εδώ στην Αστόρια, ακόμα και ο ουρανός είναι γαλανός, όπως στην πατρίδα;» 

Μετά τη διάλεξη, με το χιόνι να πέφτει πυκνό, «μια μεγάλη συντροφιά μαζεύεται για δείπνο στο εστιατόριο “Ρούμελη”», συνεχίζοντας την κουβέντα. «Περασμένα μεσάνυχτα, μόνοι με τον Διονύση και την Άσπα, πίνουμε ποτό χωμένοι στη ζεστή γωνιά διπλανού καφενείου που διανυχτερεύει».

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ. (1994). Αόριστη Ελλάδα. Κονσέρτο για δύο αποδημίες. Αθήνα: Δόμος, σσ. 57-60.

Η φωτογραφία από: Τα καθ’ εαυτόν. Αθήνα 1995: Ίκαρος, σ. 28· [Νέα Υόρκη, βαθμοί 15 υπό το μηδέν, πληρέστερα θωρακισμένος ο Σαββόπουλος].