Στον Έρωτα

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΑΝΤΩΝΑΚΕΛΛΗ[*]

Μια μέρα αντάμωσε η όψις του χεριού μου

το δικό σου.

Κ’ έτσι γεννήθηκε η αίσθησις απ’ την ψυχή μου.

Σαν να ’ταν η Αθηνά, ξεπροβαλλομένη

από την κεφαλήν του Διός.

Κ’ έτσι απεκδύθηκε ο έρως φοβούμενος, περπατώντας ξυπόλητος,

τυφλός.

Και τότε εκεί εθεάθη η αίγλη του, που τσάκιζε τα σίδερα της δυσπιστίας

και της μανίας.

Και από εκεί χάνομαι.

Χάνομαι κ’ ασθμαίνω, πασκίζοντας να καταλάβω τον θεό.

Θεός ἔρως.

Αγκομαχώ να καταπατήσω τις περιττές και τελειωμένες σκέψεις μου.

Ανοίγω τα μάτια μου κ’ αντικρίζω τον σωτήρα της ψυχής μου.

Εσέ, που σ’ αγάπησα και σε μίσησα, όμως και πάλι σε μένα παρέμεινες.

Σ’ αγάπησα και σ’ είχα στην ψυχή μου.

Σε μίσησα και δεν άφησες το μυαλό μου.

Σ’ ερωτεύτηκα. Και τώρα χάνομαι αιώνια, και σε λατρεύω.

Εσύ, ένας θεός, που η λατρεία μου για εκείνον θα πεθάνει τελευταία.

[*] Η Χριστίνα Αντωνακέλλη είναι μαθήτρια στην Α΄ Λυκείου, στο Πρότυπο ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Το ποίημα κοσμείται με τον ζωγραφικό πίνακα του Γιώργου Σταθόπουλου, Λύρα. ΠΗΓΗ: Θρησκευτικά. Θρησκεία και Κοινωνία. Β΄ Λυκείου. Ι.Τ.Υ.Ε. ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ. 2016, σ. 167.