Η σχολική τάξη είναι κινούμενη άμμος. Και η πραγματικότητα πολλές φορές είναι οδυνηρή: όταν την παρασύρει το κύμα της θάλασσας, φέρνει μαθητές και δάσκαλους σε αμηχανία, αταξία κυριαρχεί στην τάξη. Δεν χωρά αμφιβολία ότι σήμερα, εμείς οι δάσκαλοι, όσες φορές κι αν έχουμε κάνει το τολμηρό βήμα, εντός της σχολικής τάξης, να συζητούμε με τους μαθητές μας, βρισκόμαστε μπροστά σε δύο βασικές επιλογές: ή θα μιλάμε γι’ αυτούς κάνοντας το γνωστό κήρυγμα ή, θα συζητάμε μαζί τους ανοίγοντας διάπλατα την παιδαγωγική αγάπη μας, ακούγοντας τι μας λένε αλλά και τι θέλουν να μας πουν, πως σκέφτονται, πως αναζητούν, πως διεκδικούν, πως απαιτούν, πως κατηγορούν, πως ζουν, πως διασκεδάζουν, πως, εν τέλει, είναι;
Παρακάτω αναδημοσιεύω τη φωνή μιας νέας, και λέω φωνή γιατί ως νέα 18 ετών φωνάζει αλλά εμείς οι γονείς, οι δάσκαλοι, δεν την ακούμε. Είναι μια από τις πολλές φωνές που δημοσιεύονται σ’ ένα εξαιρετικό βιβλίο, το οποίο προέκυψε ύστερα από έρευνα που διήρκησε από τον Νοέμβριο του 2006 έως το Μάρτιο του 2010, με συμμετοχή 356 νέων. Στο βιβλίο, με έναν ιδιαίτερα πρωτότυπο τίτλο: Τάξη + Αταξία: Οι νέοι φωνάζουν, γράφουν είκοσι συγγραφείς, εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, ιερείς, μουσικοί, σκηνοθέτες. Α.Ι.Κ.
«Μας κατηγορούν ότι είμαστε αδιάφοροι, ότι δε μιλάμε, ότι δεν ξέρουμε, γι’ αυτό και δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Και μας κουνάνε το δάχτυλο, καθηγητές και γονείς… Όταν μιλάμε, όμως, μας ακούνε; Ή κλείνουν τα αυτιά και χαμογελούν πάλι, με τη σιγουριά ότι αυτοί πάλι τα ξέρουν καλύτερα; Του είπε κανείς ότι ακούμε και αυτόν που διαφωνεί;» Λήδα από την Αττική, 18 χρονών.
ΜΑΡΙΟΣ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΑΣ – ΛΙΑΓΚΗΣ. (Επιμέλεια). (2011). Τάξη + Αταξία. Οι νέοι φωνάζουν. Αθήνα: Ακρίτας, σ. 298.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου