«Το μόνο πράγμα που είναι αληθινό, αληθινά αληθινό, ή που αξίζει να είναι σ’ αυτή την ιστορία, διότι βέβαια πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε κάτι αληθινό μέσα σε μιαν ιστορία, αλλιώς για ποιο λόγο να σου βγει η ψυχή να τη διηγηθείς, το μόνο πράγμα που είναι αληθινό λοιπόν, αληθινά αληθινό, είναι ότι ένα κοριτσάκι, που δεν υπήρχε, το πέταξαν από το παραθυράκι ενός τρένου για πραμάτειες, από αγάπη και απελπισία. Το πέταξαν από ένα τρένο, τυλιγμένο σε ένα σάλι προσευχής με κρόσσια κεντημένο με χρυσάφι και ασήμι, ένα σάλι προσευχής που δεν υπήρχε, το πέταξαν στο χιόνι, στα πόδια μιας φτωχιάς γυναίκας ξυλοκόπου που δεν είχε παιδιά να χαϊδολογήσει κι αυτή η φτωχιά γυναίκα του ξυλοκόπου, που δεν υπήρχε, τη μάζεψε, την έθρεψε, τη χαϊδολόγησε και την αγάπησε περισσότερο από οτιδήποτε, περισσότερο κι από την ίδια της τη ζωή. Ορίστε».
JEAN-CLAUDE GRUNBERG. (2020). Η πιο πολύτιμη πραμάτεια. Ένα παραμύθι, μτφρ. Ρούλα Γεωργακοπούλου. Αθήνα: Πόλις, σσ. 91-92.
Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μεγάλο δάσος ζούσε ένας φτωχός ξυλοκόπος με τη φτωχιά γυναίκα του.
Όχι όχι όχι όχι όχι, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται καθόλου για τον Κοντορεβυθούλη! Όπως εσείς, έτσι κι εγώ απεχθάνομαι αυτή τη γελοία ιστορία. Πού ακούστηκε οι γονείς να παρατάνε τα παιδιά τους επειδή δεν έχουν να τα θρέψουν; Έλεος…
Μέσα σ’ αυτό το μεγάλο δάσος λοιπόν επικρατούσε μεγάλη πείνα και πολύ κρύο. Ιδίως τον χειμώνα.
Το καλοκαίρι μια τρομερή ζέστη έπεφτε σ’ αυτό το δάσος κι έδιωχνε το πολύ κρύο. Η πείνα απεναντίας ήταν σταθερή, προπάντων τα χρόνια που γύρω από αυτό το δάσος μαινόταν ο παγκόσμιος πόλεμος.
Ο παγκόσμιος πόλεμος, ναι ναι ναι ναι ναι. [Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου