«Ο Ες κοίταξε περιφρονητικά τον στρατιώτη, που κειτόταν στο πάτωμα, και την κηλίδα ανοιχτόχρωμου αίματος εκείνου του δειλού τσακαλιού, κι εκμεταλλεύτηκε την περίσταση για να βγάλει έναν αυτοσχέδιο λόγο στους σαστισμένους στρατιώτες. Τους είπε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη εσωτερική παρηγοριά και πνευματική ευχαρίστηση από την απόλυτη βεβαιότητα ότι οι πράξεις σου εκτελούνται στο όνομα του Θεού, με σκοπό την προστασία της αγίας καθολικής κι αποστολικής πίστης απ’ τους πολυάριθμους εχθρούς της, οι οποίοι δεν θα ησυχάσουν μέχρι να την εξαλείψουν, αδελφέ Μικέλ. Και αν κάποια μέρα αμφιταλαντευτείτε και συζητήσετε δημόσια αν είναι ορθό να ακρωτηριάζεται η γλώσσα των καταδίκων, αφού έχουν εξομολογηθεί την αμαρτία τους, παρότι αναγνωρίζω τις υπηρεσίες που μου προσφέρετε, σας διαβεβαιώ πως θα σας καταγγείλω στα ανώτατα δικαστήρια για υπερβολική επιείκεια κι αδυναμία που δεν αρμόζουν σε έναν αξιωματούχο του δικαστηρίου της Ιεράς Εξέτασης.
“Το είπα από οίκτο, Εξοχότατε”.
“Μπερδεύετε τον οίκτο με την αδυναμία”. Ο αδελφός Νικολάου Έιμερικ άρχισε να τρέμει προσπαθώντας να συγκρατήσει τα νεύρα του. “Αν επιμείνετε, θα είστε ένοχος για σοβαρότατη ανυπακοή”.
Ο αδελφός Μικέλ έσκυψε το κεφάλι τρέμοντας από φόβο, και η ψυχή του έλιωσε όταν άκουσε τον ανώτερό του να προσθέτει: αρχίζω να υποπτεύομαι ότι η επιείκειά σας δεν είναι απλώς αποτέλεσμα αδυναμίας, αλλά συνέργειας με τους αιρετικούς.
“Για όνομα του Θεού, Εξοχότατε!”
“Μην αναφέρετε το όνομα του Θεού χωρίς λόγο. Μάθετε ότι ξέρω πως η αδυναμία θα σας κάνει προδότη κι εχθρό της Αλήθειας”.
Ο αδελφός Νικολάου κάλυψε το πρόσωπό του με τα χέρια και προσευχήθηκε για λίγο από μέσα του. Απ’ τα βάθη της σκέψης του, ακούστηκε μια υπόκωφη φωνή που έλεγε είμαστε το μοναδικό μάτι που καραδοκεί για την αμαρτία, είμαστε οι φύλακες της ορθοδοξίας, αδελφέ Μικέλ, κατέχουμε την αλήθεια, είμαστε η αλήθεια και, όσο σκληρή κι αν σας φαίνεται η τιμωρία που επιβάλλουμε στον αιρετικό, είτε στο σώμα του είτε στα γραπτά του, όπως στην περίπτωση του απεχθούς Λιούλ, που πολύ λυπάμαι που δεν μπόρεσα να το οδηγήσω στην πυρά, να ξέρετε ότι εφαρμόζουμε τον νόμο και τη δικαιοσύνη, κι αυτό δεν μας μειώνει καθόλου, αλλά είναι, αντίθετα, μεγάλη τιμή. Επιπλέον, σας υπενθυμίζω ότι φέρουμε ευθύνη μόνο ενώπιον του Θεού και όχι των ανθρώπων. Μακάριοι όσοι πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη Μικέλ, και μακαριότεροι όσοι εφαρμόζουν τη δικαιοσύνη, πόσο μάλλον αν ληφθεί υπόψη ότι η αποστολή μας έχει καθοριστεί ρητά απ’ τον λατρεμένο μας Fuhrer, ο οποίος ξέρει πως μπορεί να βασιστεί απολύτως στην ακεραιότητα, τον πατριωτισμό και τη δύναμη χαρακτήρα των Ες Ες του. Ή μήπως κάποιοι από εσάς αμφισβητούν τα σχέδια του Fuhrer; Τους κοίταξε όλους, δεσποτικά, προκλητικά, ενώ βημάτιζε πάνω κάτω σιωπηλός. Ή μήπως αμφισβητεί κανείς την αποφασιστικότητα του Reichsfuhrer Χίλμερ μας; Τι θα μου πείτε μεθαύριο, όταν θα έρθω εδώ, ε; Έπειτα από μια δραματική παύση, τουλάχιστον πέντε δευτερολέπτων: Πάρτε από εδώ αυτό το απόβρασμα!
Ήπιαν δυο – τρια ποτήρια, μπορεί και τέσσερα και, συνεπαρμένος από την ευφορία που του προκαλούσε η ανάμνηση εκείνης της ηρωικής σκηνής, του αφηγήθηκε κι άλλα πράγματα, που δεν τα θυμόταν πολύ καλά».
ΖΑΟΥΜΕ ΚΑΜΠΡΕ. (2019). Confiteor, μτφρ. Ευρυβιάδης Σοφός, επιμέλεια Χαρά Σκιαδέλλη. Αθήνα: Πόλις, σσ. 278-279.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου