«Και ιδού που μια φράσις γίνεται κορβέτα και με ούριον άνεμον αρμενίζει, καθώς νεφέλη που την προωθεί μαϊστράλι ή τραμουντάνα. Μια ανταύγεια ηχεί, μια σταγόνα πλημμυρίζει και μια φωνή ανθεί. Ένα παιδί στέκει ορθό σε ξέφωτο άλσους σιωπηλού και ακαριαίως μεγαλώνει μπροστά σε μια γυναίκα. Ένα φουστάνι γίνεται σέλας φωτεινό. Μια φωτογραφία ζει, έχει ολόκληρη δική της δράσι, συνυφασμένη με την ζωή του θεατή, όπως ένα φλουρί, ένα κρύσταλλο, ή ένα γάντι. Ιδού και μια εφημερίς, που γίνεται δάσος μυροβόλον, ή και υψίπεδον με χιονοσκεπείς κορδιλιέρες. Η ποίησις μεταγγίζεται σε ζωή και η ζωή στην ποίησι. Η συμμετοχή σας σε οιονδήποτε φαινόμενον ή γεγονός, δεν αποκλείεται πια καθόλου. Ένα συναίσθημα, μια παρόρμησις, μια λέξις, μπορούν να γίνουν χειροπιαστές οντότητες, στιλπνά αντικείμενα με ζωή παλλόμενη και μορφή δική του».
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ. (1991). «Αμούρ – Αμούρ», στο: Γραπτά ή προσωπική μυθολογία (1936-1946). Αθήνα: Άγρα, σ. 13.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου