Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Πηχυαίοι οι τίτλοι τού ειδησεογραφικού ρεπορτάζ στα Διαδικτυακά Μέσα, κυρίως της Λέσβου, ιδιαίτερα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης· και, βέβαια, το ίδιο θα ‘ναι κι αύριο στα έντυπα, τις εφημερίδες. Ναι, είναι γεγονός θλιβερότατο ο θάνατος του Σόλωνα Λέκκα. Το πενθαλέον, όμως, «Λεσβανιστάν» και «Μυτιλιστάν», ο ίδιος ο Σόλωνας δεν θα το ‘θελε. Δεν θα ‘θελε να τον θυμούνται με αυτόν τον τρόπο. Γιατί; Διότι ο Σόλων ήταν ένας ταπεινός χαρισματικός τραγουδιστής της Μικρασιατικής μουσικής παράδοσης. Όσοι είχαν τη μεγάλη ευκαιρία να τον ακούνε και μάλιστα κάποιες φορές να απολαμβάνουν μαζί του ένα καφέ κι ένα ρακί, διαπίστωναν πως στο Σόλωνα η μοίρα διαφύλαξε εκείνο το ακριβό προνόμιο να πηγαίνει ενάντια στο αγοραίο μουσικό μάρκετινγκ, διασώζοντας την αρχοντιά ενός λαού με μακραίωνη μουσική ιστορία. Δυστυχώς, όμως, τον θάνατο αυτού του ανθρώπου, κάποιοι δεν χάνουν την ευκαιρία «κατασυγκινημένοι» να τον ευτελίζουν.
Αγαπητοί φίλοι και συμπατριώτες, ο Σόλωνας έφυγε απ’ τη ζωή, ταπεινός όπως ήταν σ’ όλο το βίο του. Με το μόχθο τού ταπεινού λιθοξόου, παράλληλα ο Θεός τού χάρισε και τη φωνή να τραγουδά, να διασώζει και να φέρνει στη μνήμη μας την αρχοντιά τής Μικρασιάτικης Πατρίδας. Ας τον χαιρετήσουμε για την άλλη ζωή, την αιώνια, όπως του πρέπει, ταπεινά και χωρίς φανφάρες. Καταπώς γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στα Δημόσια και Ιδιωτικά: «ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΑΖΙ του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο. Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές· δυό τρεις νότες κυμάτων, την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι, ολίγες μέντες από δυό κοντά κοντά βαλμένες ανάσες, ένα τραγούδι βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος, και το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς, το για πάντοτε. Όλα όσα, μ’ άλλα λόγια, κάνουν την αληθινή του φωτογραφία, την καταδικασμένη να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου