Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Από ποθεινούς δασκάλους παραλάβαμε την υποθήκη να μελετάμε την αλλαγή του χρόνου βάσει της παράδοσής μας, παράδοση ζωντανή και «πλέρια» όπως γράφει ο Ζήσιμος Λορεντζάτος στις Ρωμιές του. Ο χρόνος δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από τον κόσμο, αλλά πάντοτε μαζί με τον κόσμο. Αξίζει, εδώ, να ανατρέξει κανείς στην Εξαήμερο του Μεγάλου Βασιλείου για να διαπιστώσει πως ο χρόνος δημιουργήθηκε «συμφυής» με τον κόσμο. Πιστός σ’ αυτήν τη διδασκαλία είναι ο κυρ Φώτης Κόντογλου, ο οποίος στο γνωστό έργο του Ευλογημένο Καταφύγιο γράφει πως «ο καιρός άρχισε με τη δημιουργία του κόσμου». Εξού και κύριο μέλημα του ανθρώπου είναι να υπερβεί τον παρόντα κόσμο, τον κόσμο της φθοράς. Το λέγει ξεκάθαρα αυτό ο Κόντογλου: «γιατί ο χριστιανός πιστεύει πως με το Χριστό καταργήθηκε η φθορά, και δεν φοβάται το δόντι του καιρού που τα τρώγει όλα». Ετούτη η διαπίστωση, εκτός από τον Μέγα Βασίλειο, θυμίζει και τον άγιο Γρηγόριο Θεολόγο, που κι αυτός διδάσκει πως ο παρών κόσμος έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα και το ρέον αυτού (του κόσμου) γίνεται το μέσο με το οποίο ο άνθρωπος κατακτά την εν Χριστώ ζωή, επιτυγχάνοντας την κοινωνία του με το Θεό. Κυρ Φώτης Κόντογλου και Πατέρες της Εκκλησίας, ποθεινοί δάσκαλοι, για την «από μέσα αίσθηση του κόσμου».
ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ. (2009). «Ο χρόνος: Ο φθονερός γέρων», στο: Ευλογημένο Καταφύγιο, προλεγόμενα Π. Β. Πάσχου. Αθήνα: Άγκυρα, σσ. 238-243.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου