«4.2 Ήρθε επιπλέον και η “εξελικτική θεωρία” να μπολιάσει τον νεωτερικό άνθρωπο με την αμφιβολία, μήπως όλες οι πνευματικές ή ψυχικές του ικανότητες είναι μόνο προϊόντα του βιολογικά εξελιγμένου εγκεφάλου του. Βέβαια, μια τέτοια απλουστευτική ανθρωπολογία σκοντάφτει ακόμα σε δυσεπίλυτα προβλήματα της νευροφυσιολογίας: πώς ο τεράστιος πολυμερισμός των εγκεφαλικών λειτουργιών συντίθεται και “εστιάζεται” στη συνειδητή εμπειρία; - Γιατί η πειραματική έρευνα διαπιστώνει μια χρονική ανακολουθία ανάμεσα στη νευρική λειτουργία και στο “ψυχικό” γεγονός (:η δραστηριότητα των εγκεφαλικών κυττάρων μπορεί να προηγείται, αλλά μπορεί και να έπεται του “ψυχικού” γεγονότος της συνειδητοποίησης); - Ποιος είναι ο άγνωστος συντελεστής (μη υποκείμενος στην κβαντική συμπεριφορά της ύλης) που “διαβάζει” εκλεκτικά από το πλήθος των ανώτερων εγκεφαλικών κέντρων ή “παίζει” σαν πιανίστας στα πλήκτρα των εγκεφαλικών κυττάρων προκειμένου να συνθέσει τη συνειδητοποιημένη εμπειρία;
»4.3 Αλλά, αν θεωρηθεί και η λογικότητα του ανθρώπου σαν εξελιγμένη μορφή της λογικότητας των ζώων, υπάρχει μια επιπλέον διαφορά που δυσχεραίνει τις απλουστεύσεις του φυσιοκεντρικού φαινομενισμού: Το ζώο αναπτύσσει τις “λογικές” του ικανότητες για να προσαρμοσθεί στα φυσικά δεδομένα στα οποία ζει. Μόνο ο άνθρωπος πηγαίνει αντίθετα στη λογική της φυσικής προσαρμογής, και χάρη σε αυτή την αντίθεση δημιουργεί πολιτισμό και Ιστορία. Μπορεί ακόμα και να καταστρέψει αυτό τον κόσμο της δεδομένης φύσης προκειμένου να δημιουργήσει τον δικό του κόσμο. “Ο άνθρωπος μοιάζει με τα ζώα σε ο,τιδήποτε συνεπάγεται υποταγή σε αυτό που του δόθηκε. Ο,τιδήποτε είναι ελευθερία από μια τέτοια υποταγή αποτελεί σημάδι της ιδιαιτερότητας του ανθρώπου”, (ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ. (1992). Η κτίση ως Ευχαριστία. Θεολογική προσέγγιση στο πρόβλημα της Οικολογίας. Αθήνα: Ακρίτας, σ. 101)».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ. (1999). Το ρητό και το άρρητο: Τα γλωσσικά όρια ρεαλισμού της μεταφυσικής. Αθήνα: Ίκαρος, σσ. 120-121.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου