Τι νομίζεις λοιπόν πως μας έχει απομείνει;

«Τι μας περίσσεψε απ’ το σκηνικό; Το κάθισμα και τ’ άλλο

κάθισμα, η απότομη στροφή του αέρα.

Ή, ας πούμε, ο μακαρίτης ήλιος με τα τζάμια του και τα

πουλιά του.

Πως προχωρούμε και συγκατανεύουμε, ναι, θα συναντη-

θούμε κάποτε, θα σε θυμάμαι.

Ό,τι μετακινείται, ό,τι περνάει δίχως ν’ ακούγεται, μόλις

ακούγεται μέσα στις λέξεις.

Μεταστροφές, επαναλήψεις, χάσματα, η παραίτηση, προ-

πάντων η παραίτηση.

Εκείνο που έφυγε δίχως να φύγει, ο τοίχος ανασαίνει, η

πέτρα έχει σκιά, τ’ αγκάθι έχει φεγγάρι,

ο φτωχός θησαυρός απροστάτευτος απ’ τα δόντια του δά-

σους,

η μικρή ξεχασμένη κοιλάδα στη σκάφη της σιωπής, με μια

στάλα μαύρο νερό.

Τι νομίζεις λοιπόν πως μας έχει απομείνει;»

Τάκης Σινόπουλος. (⁴1990). «Απολογισμός», στο: Πέτρες. Αθήνα: Κέδρος, σ. 20.