[...] έτσι έμαθα τι θα πει αιωνιότητα.

«[...] Και συχνά σχεδίασα ταξίδια στο άγνωστο -                θέλω να πω καλύτερα

να μη ρωτάει κανείς

γιατί ώσπου να γυρίσω εκείνο το βράδυ απ' το συ-           μβολαιογραφείο του θείου Ιάκωβου

                                                            είχαν όλοι πεθάνει -

από τότε περιπλανιέμαι στην τύχη ή αργοπορώ στα δω- μάτια

φτηνών ξενοδοχείων

όπου στενάζει το ανεκπλήρωτο των εραστών, απομεινάρια μοναξιάς

κάτω απ' τα έπιπλα, σκιές από φτωχές αμαρτίες.

Και συνήθως τα πράγματα που κράτησες στα χέρια σου

χάνονταν μυστηριωδώς: σα να 'σουν κάπου αλλού την ώρα που τα

χρησιμοποιούσες.

Ίσως γι αυτό κι οι αποτυχίες σου δε σε πλήγωσαν ποτέ, αφού

βέβαια την ώρα που αποτύχαινες

εσύ δεν ήσουν εδώ. Που ήσουν λοιπόν;

Και γιατί γύρισες;

Στο δρόμο, κάτω απ' τη βροχή, εκείνος ο άγνωστος στεκόταν

χρόνια τώρα

ακουμπισμένος στο φανοστάτη. Ποιός άγνωστος! Κι οι φλόγες των

κεριών τα βράδια

που τις σαλεύει μια πνοή από κάποια πανάρχαιη συγνώμη - ποιόν

συγχωρεί;

Εγώ, όσο μπορώ να θυμηθώ, στεκόμουν στη μικρή γέφυρα του

πατρικού κήπου

σε κάποια γέφυρα τέλος πάντων - κι ένιωθα σα να μ' έχουν

μυστικά ετοιμάσει

να υποδεχτώ τη μητέρα

τη μέρα που θα με γεννούσε.

Έτσι κι οι εραστές μέσα στην κάμαρα απλώνουν τα χέρια ο ένας

στον άλλον

ενώ εκείνοι στέκονται έξω, μόνοι.

Λοιπόν, τι κάνουμε εδώ και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος, γιατί όπως

όλοι μας

έζησα κι εγώ αφηρημένα - βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της

ανθρωπότητας

αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα (κι αλήθεια κάποτε παιδιά

αφήναμε στη μέση τις υπερπόντιες εκστρατείες μας για ν'

ανεβάσουμε έν' άρρωστο πουλί στο δέντρο)

και τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους

που άργησαν

ή ονειρεύομαι να ζήσω υπέροχα, απερίσπαστος από προσωπικές

ευδαιμονίες

και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως

οι νεκροί

έτσι έμαθα τι θα πει αιωνιότητα.

Τώρα ανεβαίνω σε μιαν άμαξα απ' αυτές που διασχίζουν

τον ύπνο μου

και δραπετεύω. Θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του

άλλου αιώνα

να νοσταλγώ τον Θεό. [...]».

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ. (1987). Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα. Αθήνα: Κέδρος, σσ. 9-11.