«Ίσως η πιο τραγική, αλλά κι η πιο ευγενική φάση φυγής είναι ο πόθος του θανάτου. Η κούραση κάνει τη ζωή τόσο βαρειά, που ο θάνατος μοιάζει μόνο σαν μια μεγάλη ανάπαυση. Η ψυχή διψάει τον θάνατο ίσαμε τη στερνή της γωνιά. Είναι γιατί ο μόχθος στάλαξε μέσα της στην κάθε γωνία – αυτή η βασανιστική πλησμονή της ζωής που μνημόνεψα πιο πάνω. Όταν αυτή κυριαρχεί, νιώθω να έχω ζήσει κιόλας τόσο, που μόνο μια αδιάκοπη συντροφιά με το θάνατο μπορεί πια να με χορτάσει. Ονειρεύομαι μιάν απασχόληση που να με βάζει κάθε στιγμή σ’ ένα κίνδυνο θανάτου. Ή μια περιοχή πολέμου. Εκεί που η ζωή δε λογαριάζεται.
»Ο πόθος του θανάτου είναι μια μορφή φυγής που μπροστά της στέκομαι με σεβασμό. Γιατί μαρτυράει πως ο κόπος έφτασε σε όρια έσχατα. Όμως, όποιος βλέπει το θάνατο σαν λύση φυγής δεν βρίσκεται στην αλήθεια. Όποιος κοιτάζει το θάνατο σαν ξεκούραση δε βλέπει σωστά. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή, το κατώφλι μιας βαθειάς αλλαγής, η παράδοση σε μια μεγάλη Αγάπη. Όλα αυτά όμως είναι μια κατάκτηση κι όχι μια κατάσταση. Γι' αυτό ο θάνατος είναι το τέρμα του αγώνα και όχι η διέξοδος της φυγής. Ωστόσο σέβομαι αυτούς που νοσταλγούν το θάνατο, γιατί ξέρω που πρέπει να έχεις φτάσει για να νοσταλγήσεις το θάνατο σαν καταφύγιο απ’ τη ζωή».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ. (51997). «Η κούραση και η φυγή», στο: Πείνα και Δίψα. Αθήνα: Γρηγόρη, σσ. 32-33.
Η Εξόδιος Ακολουθία, σήμερα, στις 11.00 στον Ι. Ν. Αγίας Ειρήνης (Αιόλου 36). Ζωντανή μετάδοση από το Αντίφωνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου