Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Μέρες γιορτινές που είναι, όταν στη Γάζα ο άνθρωπος μετατρέπεται σε κτήνος, στο Ελλαδιστάν το «εθνικό πένθος» για τον θάνατο του Βασίλη Καρρά βούτηξε την ελληνική κοινωνία στις είκοσι χιλιάδες σπασμένα πιάτα που μεταφέρθηκαν με φορτηγό σε υπαίθριο ορθάδικο και μπουζουξίδικο -θυμίζω εδώ τη ρήση του κορυφαίου ρεμπέτη Γιάννη Παπαϊωάννου που 'λεγε: «το μπουζούκι έγινε "μπαλαρίνα" στις πίστες», συγκρουόμενος βέβαια με την αισθητική του συρμού. Ως τραγουδιστή τον Βασίλη Καρρά ούτε που τον άκουσα ποτέ. Δεν ήταν κι ούτε θα είναι στις μουσικές-μου προτιμήσεις. Στο γαβ – γαβ, άλλωστε, των βραδινών μπουζουξίδικων, ομολογώ, πως με πιάνει αλλεργία. Εντούτοις, καθώς λένε πολλοί, ο Βασίλης Καρράς ήταν ένας καλός άνθρωπος. Δεν θα διαφωνήσω. Αυτό, όμως, που σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογείται είναι το γεγονός ότι ολάκερο το πανελλήνιο έπρεπε να πενθεί, με τους «ματσουκοφόρους των καναλιών», όπως τους χαρακτηρίζει ένας φίλος-μου, από τις τηλεοθόνες, με αφορμη τον θάνατο ενός τραγουδιστή, επί ώρες να βυθίζουν στην αποβλάκωση και στην αφασία τους Πανέλληνες. «Η κουλτούρα της εποχής-μας δημιουργεί κοπάδια», έλεγε ο Γιάννης Τσαρούχης. Πόσο δίκιο είχε!
Πίνακας του Γιάννη Τσαρούχη, στο εξώφυλλο του βιβλίου του Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος, Αθήνα 1987: Καστανιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου