Πώς ο Κουρός (Kourosh, کورش) έγινε Κούρος;

Γράφει ο Kourosh Nourmohammadi Baygi

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου μέρα στο Πρότυπο ΓΕ.Λ. Μυτιλήνης. Ήμουνα τόσο αγχωμένος που έκατσα σε λάθος τμήμα και η καθηγήτρια δεν μπορούσε να βρει το όνομα μου στην κατάσταση. Κατευθείαν πήγα στο γραφείο των καθηγητών, είδα τον κ. Παναγιώτη Κουτσκουδή (τον μαθηματικό) και αυτός με πήγε στο τμήμα μου (Β1). Καθώς περπατούσα μαζί του με ρώτησε γενικά για τη ζωή στο camp, αλλά επειδή εμένα δεν μου άρεσε γενικά αυτό το κομμάτι της ζωής μου (προσφυγιά κ.λπ.) του είπα «όλα καλά κύριε» (ενώ τίποτα δεν ήταν καλό).

Με το που μπήκα στο τμήμα φοβήθηκα πάρα πολύ. Είδα 20 περίπου άλλα παιδιά που με κοιτούσαν όλα. Δεν κοίταξα κανέναν και πήγα και έκατσα στην τελευταία θέση. Η πρώτη εβδομάδα του σχολείου μπορεί να ήταν η πιο δύσκολη για μένα, μόνο και μόνο επειδή ντρεπόμουν να είμαι αυτός που είμαι. Γενικά, όλο μου το ταξίδι, από την πατρίδα μου προς τη Λέσβο, με είχε επηρεάσει αρκετά. Δεν μπορούσα να αποδεχτώ τον εαυτό μου και δεν μου άρεσα. Μέσα στην πρώτη εβδομάδα σχεδόν με όλους τους καθηγητές είχαμε ακριβώς την ίδια συζήτηση:

- Πώς σε λένε;

- Με λένε Κούρο· (ντρεπόμουν να πω Κουρός και νόμιζα ότι έτσι δεν θα καταλάβαιναν ότι είμαι πρόσφυγας.)

- Από που είσαι Κούρο;

- Από το Ιράν.

- Πόσα χρόνια ζεις εδώ στην Ελλάδα;

- Δύο.

- Μόνο δύο χρόνια και μιλάς τόσο καλά ελληνικά; Πώς τα κατάφερες; Εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα.

Μισούσα πάρα πολύ αυτή τη συζήτηση επειδή με αυτόν τον τρόπο οι καθηγητές μου, ενώ ήθελαν να βοηθήσουν, με ξεχώριζαν από τους συμμαθητές μου. Εξάλλου από την αρχή πίστευα ότι το κάθε παιδί μπορεί να κάνει αυτό που έκανα εγώ, αρκεί να έχει θέληση και επιμονή. Κάποιες φορές, επίσης, πολλοί καθηγητές (ενώ πάλι ήθελαν να βοηθήσουν), σταματούσαν το μάθημα και με ρωτούσαν αν καταλάβαινα μια συγκεκριμένη λέξη ή φράση. Ακόμα και αν δεν την καταλάβαινα, πάντα έλεγα: «ναι τη ξέρω τη λέξη, πάμε παρακάτω», μόνο και μόνο για να μην είμαι διαφορετικός και περίεργος.

Στην αρχή με τους συμμαθητές μου δεν είχα καμία σχέση. Μιλούσαν μαζί μου λίγο κάποια παιδιά αλλά ο σκοπός τους ήταν να καταλάβουν λίγο την ιστορία μου. Έκαναν (από την άγνοια τους) ερωτήσεις του τύπου: «Στο Ιράν υπάρχουν πανεπιστήμια και νοσοκομεία; Έχετε ασφαλτόδρομο; Έχετε κι εσείς φυσική και μαθηματικά;» ερωτήσεις που με έκαναν να νιώθω λίγο άσχημα. Γενικά, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να κάνω φίλους και να βρω μια παρέα. Όχι ότι ήταν κακοί μαζί μου, απλά δεν μπορούσαν να αποδεχθούν διαφορετικά παιδιά στις παρέες τους. Για να καταλάβετε δηλαδή, οι δικοί μου συμμαθητές γνωριζόταν μεταξύ τους από το νηπιαγωγείο. Οπότε όχι μόνο για μένα, αλλά για οποιονδήποτε ξένο θα ήταν δύσκολο να μπει στην παρέα τους και να τους γνωρίσει. Ήταν, βέβαια, και η τηλεκπαίδευση που δεν μας άφηνε να γνωριστούμε και να βγούμε έξω.

Για να κάνω φίλους, είχα σκεφτεί έναν τρόπο. Έπρεπε κάπως να αρχίσω τη συζήτηση με τα παιδιά, άρα έπρεπε να έχω κάτι να τους πω. Συνεπώς, άρχισα να συζητώ και τα δικά τους ενδιαφέροντα. Να κάνω πράγματα που έκαναν, να ακούσω τα ίδια τραγούδια που άκουγαν, να συμπεριφερθώ με τον ακριβώς ίδιο τρόπο κ.λπ. Κάπως έτσι έγινα Κούρος κι άρχισα να ξεχνώ τον εαυτό μου (τον Κουρός), και τα ενδιαφέροντα μου μόνο και μόνο για να κάνω φίλους. Εν τέλει, όμως, αυτές οι φιλίες δεν είχαν καμία αξία διότι βασιζόταν σε πράγματα που δεν μου άρεσαν. Σε αυτές τις φιλίες ένιωθα από την αρχή ότι ήμουνα στην πιο κάτω θέση της λίστας των παιδιών.

Ευτυχώς, όμως, στα τέλη τής χρονιάς (Β Λυκείου), βρήκα τους ανθρώπους μου. Άνθρωποι που με ήθελαν για αυτό που ήμουν. Εκείνο το καλοκαίρι, ενώ όλοι είχαμε ξεκινήσει την προετοιμασία για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις και διαβάζαμε αρκετά, πέρασα καταπληκτικά. Βγαίναμε με τα παιδιά, πηγαίναμε για περπάτημα, κάναμε ποδήλατο και κολυμπούσαμε. Έτσι ξεχνούσα λίγο την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Ξεχνούσα το γεγονός ότι στην ουσία δεν υπήρχα (δεν είχα νόμιμα χαρτιά για την παραμονή μου στην Ελλάδα και δεν είχα πολλά δικαιώματα).

Μετά άρχισε η Γ΄ Λυκείου, όλοι διαβάζαμε και έτσι χαθήκαμε λίγο μεταξύ μας. Συναντιόμασταν μόνο στο σχολείο και εκεί δεν προλαβαίναμε να μιλήσουμε και πολύ. Εγώ είχα και μια άλλη αγωνία. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να συμμετάσχω στις Πανελλαδικές Εξετάσεις καθώς δεν είχα ταυτότητα. Άρα διάβαζα για κάτι που δεν ήξερα καν αν θα μπορούσε να γίνει. Ευτυχώς, όμως, υπήρχε η βοήθεια και η υποστήριξη των καθηγητών· χωρίς αυτούς δε ξέρω που θα ήμουνα τώρα.

Τον Φεβρουάριο του 2022, μετά από μια πολύ μεγάλη προσπάθεια, η οικογένειά μου κατάφερε να πάρει τα απαραίτητα χαρτιά και αυτό και μόνο ήταν ένα μεγάλο κίνητρο για μένα. Μετά νοικιάσαμε ένα σπίτι και η ζωή μου άρχισε να γίνει λίγο πιο κανονική. Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις για μένα, πλέον, δεν ήταν απλώς κάποιες εξετάσεις για να μπω στο πανεπιστήμιο. Ήταν μια ευκαιρία να αποδείξω στον εαυτό μου ότι ακόμα μπορώ να κάνω ό,τι θέλω και επιθυμώ. Συνεπώς, διάβαζα πάρα πολλές ώρες, πήγαινα μέχρι και την τελευταία μέρα στο σχολείο - να το κάνετε αυτό παιδιά! - και έτσι πέτυχα τον στόχο μου. Μπόρεσα και το έκανα!

Θεωρώ πως αν αποδεχόμουν τον εαυτό μου, αυτός δηλαδή που ήμουνα από την αρχή, τα πάντα θα ήταν πολύ πιο εύκολα για μένα. Είμαστε όλοι διαφορετικοί, έχουμε διαφορετικές ιστορίες και διαφορετικούς στόχους στη ζωή, και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Πρέπει, ακόμα και αν δεν μας αρέσουν οι συνθήκες ζωής μας και ντρεπόμαστε γι’ αυτό, να μάθουμε να σεβόμαστε τους άλλους. Επειδή είμαστε όλοι άνθρωποι πάνω από όλα, οφείλουμε να είμαστε διαφορετικοί. Παραθέτω ένα ποίημα Ιρανού ποιητή, του Σααντί Σιραζί (1184 -1283 ή 1291), από το γνωστότερο έργο του, το Γκουλιστάν. Το παραθέτω πρώτα στην περσική, μετά στην αγγλική και μεταφρασμένο στην ελληνική γλώσσα:

که در آفرینش ز یک گوهرند

بنی‌آدم اعضای یکدیگرند

دگر عضوها را نمانَد قرار

چو عضوی به‌درد آورَد روزگار

نشاید که نامت نهند آدمی

تو کز محنت دیگران بی‌غمی

Human beings are members of a whole,

in creation of one essence and soul,

if one member is afflicted with pain,

other members uneasy will remain,

if you have no sympathy for human pain,

the name of human you cannot retain.

Τα ανθρώπινα όντα είναι μέλη ενός συνόλου,

στη δημιουργία μιας ουσίας και ψυχής,

αν ένα μέλος ταλαιπωρείται από πόνο,

τα άλλα μέλη θα παραμείνουν ανήσυχα,

αν δεν έχεις συμπάθεια για τον ανθρώπινο πόνο,

το όνομα του ανθρώπου δεν μπορείς να κρατήσεις.