Πουτινολατρία και αρχετυπικοί «σωτήρες»

Του ΙΩΑΝΝΗ ΣΑΪΝΗ

Η πουτινολατρεία που βιώνουμε καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και σε μεγάλα μέσα μαζικής -κυριολεκτικώς- ενημέρωσης, αποτέλεσε το έναυσμα μιας διογκούμενης συζήτησης σχετικά με τα αίτια αυτής της στάσης μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού πληθυσμού.

Είναι προφανές πως οι πουτινολάτρες εντοπίζονται κυρίως στα τρία άκρα του ιδεολογικού φάσματος, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες: ακροαριστερά, ακροδεξιά και χριστιανοψεκασμένοι.

Για να κατανοήσουμε τη λίγο - πολύ κοινή στάση των τριών αυτών άκρων, το πρώτο που πρέπει να αναζητήσουμε είναι η πιθανή ύπαρξη μιας κοινής αφετηρίας σκέψης. Για πολλούς κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα για τους ίδιους τους οπαδούς των παραπάνω πολιτικών θέσεων, ηχεί ως μία παραδοξότητα. Και όμως, η αφετηρία και των τριών στάσεων είναι κοινή και δεν είναι άλλη από την πίστη τους πως η ανθρώπινη φύση είναι βαθιά διεφθαρμένη και πως προορισμός και των τριών είναι να την αλλάξουν. Με άλλα λόγια, και οι τρεις θεωρούν πως πρέπει να μας σώσουν από τον κακό μας εαυτό, από την κακή μας φύση.

Η Αριστερά, με τη λογική της εξόντωσης των καπιταλιστών και των «συνοδοιπόρων», τονίζοντας πως ο καπιταλισμός είναι η αιτία όλων των κακών. Καταργώντας τον καπιταλισμό, μας σώζουν από τον κακό μας εαυτό, την πλεονεξία, τις κάθε είδους αντιπαραθέσεις, τον ατομικισμό, και συνεπώς τους πολέμους, τη φτώχεια και τη δυστυχία.

Η ακροδεξιά, εξοντώνοντας κάθε αντίθετη άποψη, καθοδηγώντας κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, απομονώνοντας κάθε «υποδεέστερη» φυλή ή ράτσα, πυροβολώντας, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, μετανάστες και πρόσφυγες, μας εξασφαλίζει ηρεμία, δουλειά, τάξη και ασφάλεια.

Οι χριστιανοψεκασμένοι, ζώντας μέσα σε ένα περιβάλλον παραμόρφωσης του ίδιου του Ευαγγελίου, θεωρούν πως πρέπει να μας σώσουν από την ηθική μας κατάπτωση, πως είναι δυνατόν να εξαφανίσουν από τον κόσμο τούτο, την αδικία, τη φτώχεια, τον πόνο και τη δυστυχία, ακόμα και τους γκέι (!), αρκεί να εξαφανίσουν τους δολοφόνους, τους κλέφτες, τους λωποδύτες και τους «ανήθικους» του κόσμου τούτου.

Και πώς σχετίζονται όλα αυτά με τον Πούτιν;

Η αλήθεια είναι πως, όλα τα παραπάνω, σχετίζονται περισσότερο με τη Δημοκρατία και τη Δύση και λιγότερο με τον Πούτιν. Και οι τρεις έχουν πρόβλημα με τη Δημοκρατία. Όλα τα υπόλοιπα ευφάνταστα επιχειρήματά τους είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Το μεγάλο τους πρόβλημα είναι η Δημοκρατία. Γιατί; Γιατί η Δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που καταφάσκει στην ανθρώπινη φύση. Σε αυτήν τη φύση που, όλοι οι «σωτήρες» μας, μισούν και θέλουν να αλλάξουν.

Η Δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που αποδέχεται πως, δολοφόνοι, κλέφτες, λωποδύτες και «ανήθικοι» θα υπάρχουν πάντα. Στον αιώνα τον άπαντα. Και τι απαντά σε αυτό το φαινόμενο, αφού το αποδέχεται ως φυσικό νόμο; Απαντά με νόμους και διαδικασίες, με συμβούλια, κοινοβούλια και συζητήσεις. Πιστεύει πως θα εξαλείψει φυσικούς νόμους με αυτούς τους τρόπους και με αυτούς τους θεσμούς; Όχι βέβαια. Πιστεύει όμως πως μπορεί να τους χειριστεί, ώστε να κάνει τη ζωή μας πιο υποφερτή. Και, δυστυχώς για τους εχθρούς της, τα έχει καταφέρει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο σύστημα. Μα η Δημοκρατία δεν έχει προβλήματα; Και βέβαια έχει. Πολλά και διάφορα. Γι’ αυτό η Δημοκρατία ήταν, είναι και θα είναι πάντα κουτσή, στραβή και προβληματική. Αυτή είναι η φύση της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία δεν είναι στατική, ποτέ δεν μπορεί να τελειοποιηθεί. Αν η Δημοκρατία πίστευε κάτι τέτοιο, τότε θα εξέπιπτε στη λογική των αντιπάλων της. Θ’ αναγκαζόταν να πιστέψει στη δυνατότητα αλλαγής της ανθρώπινης φύσης. Και τότε, θα έπρεπε να επιλέξει έναν από τους παραπάνω τρεις δρόμους, τον φασισμό, τον κομμουνισμό ή τη θεοκρατία. Δηλαδή θα έπρεπε ν’ αποφασίσει να αυτοκαταργηθεί. Τέτοια χάρη δεν κάνει η Δημοκρατία σε κανέναν, προς λύπη των εχθρών της.

Και πού κολλάει ο Πούτιν σε όλ’ αυτά;

Μα ο Πούτιν, για καθεμιά από τις προαναφερθείσες εκδοχές «σωτηρίας», είναι ο αρχετυπικός ηγέτης που επιτίθεται στη Δημοκρατία, σε αυτή την κακιά, στραβή και κουτσή Δημοκρατία. Αυτό από μόνο του αρκεί, για όλους τους «σωτήρες» μας, γιατί αυτή η Δημοκρατία διέψευσε τις φαντασιώσεις αυτών των «σωτήρων», εξασφαλίζοντας στους πολίτες της επίπεδο ζωής και ελευθερίας που δεν το είχε ποτέ πριν, ούτε καν ονειρευτεί, το ανθρώπινο γένος. Και αυτό, χωρίς να αλλάξει ή να επιχειρήσει να αλλάξει την ανθρώπινη φύση. Γι΄ αυτό και την μισούν.

Συνεπώς, η κομμουνιστική εκδοχή του «σωτήρα» κάνει τα γλυκά μάτια στον Πούτιν, γιατί δεν μπορεί να συγχωρέσει στη Δημοκρατία πως εξασφάλισε επίπεδο ζωής πολύ ανώτερο από κάθε κομμουνιστική κοινωνία που είχαν «περιγράψει» ή είχαν «οικοδομήσει». Ο Πούτιν είναι επίσης ο ομογάλακτος αδερφός τους, που έκανε πράξη αυτό που και οι ίδιοι έχουν πάντα στο μυαλό τους: Να «κοινωνικοποιήσουν» κάθε δραστηριότητα και μετά να την απαλλοτριώσουν προσωπικά. Αντικειμενικά, ο Πούτιν είναι ένα πετυχημένο «στέλεχός» τους. Δευτερευόντως, η επίθεση αυτή στην κουτσή, στραβή προσπάθεια εκδημοκρατισμού της Ουκρανίας θεωρούν πως θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες και νέες ευκαιρίες για τους ίδιους στη λογική της ανατροπής τους. Γι’ αυτό μισούν τους πρόσφυγες εξ Ουκρανίας και «αγαπούν» τους πρόσφυγες από χώρες του Τρίτου Κόσμου. Έχοντας χάσει κατά κράτος στο εσωτερικό των Δημοκρατιών και διαψευσθεί πανηγυρικά στις προβλέψεις τους, πως η εξαθλίωση, μετά τη βιομηχανική επανάσταση, θα ήταν τέτοια, ώστε οι εργάτες δεν θα είχαν τίποτε περισσότερο να χάσουν εκτός από τις αλυσίδες τους, έπρεπε να αναπροσαρμόσουν την τακτική τους. Εγκατέλειψαν λοιπόν την ενασχόλησή τους με το «επαναστατικό υποκείμενο» της Δύσης, την εργατική τάξη δηλαδή, και αποφάσισαν να προσεταιρισθούν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες από τρίτες χώρες, ως το νέο «επαναστατικό υποκείμενο». Στο πλαίσιο αυτό, δεν υπάρχει χώρος για να επιδείξουν κατανόηση απέναντι σε Ουκρανούς πρόσφυγες. Αυτοί είναι φιλοδυτικοί, θέλουν να γίνουν ένα με την Ευρώπη, δεν έρχονται απλώς για να γλυτώσουν από τον πόλεμο, αλλά γιατί ήθελαν και θέλουν να κάνουν και τη χώρα τους μέλος της ΕΕ. Δεν μπορούν λοιπόν αυτοί να είναι το «υποκείμενο» της ανατροπής των ευρωπαϊκών δημοκρατιών. Και, συνεπώς, πρέπει να συκοφαντηθούν ως ακροδεξιοί, ναζί και οπισθοδρομικοί.

Για ένα ακροδεξιό μυαλό τα πράγματα είναι πιο απλά. Και μόνο στη θέα ενός ανανήψαντα κομμουνιστή, που διατηρεί όμως τον αυταρχισμό του, μπορούν να φτάσουν σε έκσταση και ονείρωξη. Άλλωστε, τα περισσότερα στελέχη και αρχηγοί τους στο παρελθόν την ίδια πολιτική καταγωγή είχαν. Λάτρεις της δύναμης και της επιβολής του δυνατού επί του αδυνάτου –η αντιστροφή δηλαδή της κομμουνιστικής ουτοπίας στα μικρά τους μυαλουδάκια- ο ανανήψας καγκεμπίτης γίνεται ο Αρχηγός - Σωτήρας, ο νέος Φύρερ, που επιτίθεται στις «παρηκμασμένες» αστικές δημοκρατίες. Γι’ αυτό και «δεν μασάνε», όταν άλλοι τους θυμίζουν πως ιδεολογικά τους αδέρφια υπάρχουν και στη μεριά των Ουκρανών. Ξέρουν πως ορίτζιναλ ναζί είναι οι ναζί που έχουν ταυτιστεί με τον Πούτιν. Πού ακούστηκε ναζί να πηγαίνουν με τον αδύναμο ή να θέλουν να μπουν στην ΕΕ των «παρηκμασμένων» και «ανήθικων» δυτικών δημοκρατιών; Αυτοί οι ναζί, είναι ναζί γιαλαντζί.

Οι χριστιανοψεκασμένοι, βαθιά νυχτωμένοι σχετικά με το νόημα της ίδιας της χριστιανικής διδασκαλίας, άσχετοι με οποιαδήποτε χριστιανική κατανόηση της αλήθειας του Ευαγγελίου, έχουν την εντύπωση πως, με τη βία, μπορούν να επιβάλουν τη «Βασιλεία του Θεού» στη γη. Στα μάτια τους, ο ανανήψας καγκεμπίτης είναι το «δώρο του Θεού» στην οικουμένη. Είναι τέτοια η πνευματική τους τύφλωση και τόσο απύθμενη η άγνοιά τους για την Πολιτική και την Ιστορία (ακόμη και την Ιστορία της ίδιας της Εκκλησίας τους), που στο πρόσωπο του Πούτιν βλέπουν τον «Ορθόδοξο» ελευθερωτή της Δύσης από τις «διαστροφές» της. Συνηθισμένοι να υπακούουν σε γεροντάδες, ημιμαθείς και αδιάκριτους, για κάθε προσωπική τους υπόθεση, εξασφαλίζουν τώρα τη ναρκισσιστική τους χαλάρωση και ασφάλεια και στο επίπεδο της πολιτικής, εναποθέτοντας το μέλλον τους σ’ έναν Γέροντα - Αρχηγό - Πολέμαρχο, φασίστα και δολοφόνο, μόνο και μόνο γιατί ανάβει κερί στην Παναγιά και ισχυρίζεται πως είναι Ορθόδοξος.

Λέγοντας αυτά, παραβλέπουμε τις ευθύνες των δυτικών δημοκρατιών για τον πόνο και τα δάκρυα που χύνονται στον κόσμο τούτο; Όχι βέβαια. Αλλά αυτή είναι μία συζήτηση που αφορά τους θιασώτες της Δημοκρατίας και όχι τους εχθρούς της. Και οι θιασώτες της Δημοκρατίας ξέρουν να περιορίζουν τον πόνο και το δάκρυ μέσα από αργόσυρτες διαδικασίες, χωρίς ν’ αυταπατώνται πως υπάρχει «Τελική Λύση», όπως πιστεύουν, όλοι ανεξαιρέτως, οι εχθροί της. Προς επίρρωση της αληθείας αυτής της θέσης, οι εχθροί της Δημοκρατίας ας μελετήσουν τα πεπραγμένα τους ως υποστηρικτές μιας «Τελικής Λύσης», είτε φασιστικής, είτε κομμουνιστικής, είτε θεοκρατικής. Και εάν έχουν, έστω και στοιχειώδη, τσίπα πάνω τους, ας σιωπήσουν, έστω και για λίγο, ώστε να αφουγκραστούμε τον πόνο των θυμάτων τους.

ΠΗΓΗ: ΑΡΔΗΝ